Του Μανώλη Κοττακη
Συμπτώματα πολιτικού εκφυλισμού τής πάλαι ποτέ κεντροδεξιάς παρατάξεως, με δραματικές επιπτώσεις στα εθνικά θέματα και δη στην προστασία των ελληνικών πληθυσμών στα Βαλκάνια, εκδηλώνονται με ραγδαίους ρυθμούς στο Μέγαρο Μαξίμου, με αφορμή την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου της Ν.Δ.
Οι δημοσκοπήσεις-φωτιά που έλαβε στα χέρια του το πρωθυπουργικό επιτελείο και καταγράφουν με αναλυτικά ευρήματα τον ακρωτηριασμό που υπέστη η Ν.Δ. στα δεξιά νώτα της μετά την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, τη σύγκρουση με την Εκκλησία, τη νομιμοποίηση χιλιάδων παράνομων μεταναστών, την πολιτική αναισθησία που δείχνει για τα Τέμπη και την υποχωρητικότητα στα Ελληνοτουρκικά, έχουν σημάνει συναγερμό στο γραφείο του πρωθυπουργού, ο οποίος αναζητά δεξιό υποψήφιο «άλλοθι» για να εξισορροπήσει κάπως την πασοκοποίηση του ψηφοδελτίου από τον Πύρρο Δήμα, την Εύη Χριστοφιλοπούλου, τη Μαρία Σπυράκη, τον Δημήτρη Τσιόδρα, τη Βούλα Πατουλίδου, τον Δημήτρη Σέρμπο και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Το ζήτημα για τον κύριο Μητσοτάκη, ο οποίος αναγνωρίζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει έστω και οψίμως (μολονότι προειδοποιήθηκε από την εφημερίδα μας με επανειλημμένα σημειώματα την τελευταία τριετία), είναι ότι, με εξαίρεση τους προερχόμενους από τη Ν.Δ. Σταύρο Παπασταύρου (με τα γνωστά ζητήματα), Παύλο Μαρινάκη και Γιάννη Μπρατάκο (που κρατά στάση ουδετερότητας στις διαμάχες μεταξύ μεταρρυθμιστών και συντηρητικών του Μεγάρου), το ιερό του Μεγάρου έχει καταληφθεί από δύο ομάδες του εκσυγχρονισμού, οι οποίες θέτουν «βέτο» σε κάθε του βήμα.
Με συνέπεια ο έχων τον τίτλο «Πρόεδρος της Ν.Δ.» να έχει καταστεί πολιτικός όμηρος των κηπουρών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στο κόμμα τους ήταν τα παιδιά για τα θελήματα. Στη Ν.Δ. κατάφεραν και έγιναν πολιτικοί «νοματαίοι». Η κρίση σοβεί από την πρώτη ημέρα της διακυβέρνησης της Ν.Δ., αλλά ο ένας πόλος που αντιστάθμιζε τα πράγματα στο Μέγαρο, ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Γρηγόρης Δημητριάδης, ο οποίος ερχόταν κατά καιρούς σε σύγκρουση με τον Γιώργο Γεραπετρίτη και τον Ακη Σκέρτσο για το «καλό» του πρωθυπουργού, δεν υπάρχει εκεί (εμφανώς) για να αποτελεί (με όλα του τα ελαττώματα) τη θεσμική μνήμη του κόμματος. Τη σταθερά.
Ετσι, σήμερα, κάθε φορά που πρόκειται να ληφθεί μείζων απόφαση γίνεται διαβούλευση από το Ιεροεξεταστήριο των κεντρώων, οι οποίοι με την εμμονή τους στη νομοθέτηση του γάμου πήραν στον λαιμό τους τον πρωθυπουργό. Και είναι οι πρώτοι που θα πηδήξουν από το καράβι μόλις δουν να εισρέουν ύδατα στα στεγανά του. Το πρώτο κρούσμα στο οποίο δεν εδόθη ιδιαίτερη σημασία ήταν το βέτο του Ακη Σκέρτσου στη συμμετοχή του προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ δικηγόρου Σπύρου Καρανικόλα στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ.
Ο κύριος Σκέρτσος εισηγήθηκε και επέτυχε τον αποκλεισμό του, με αιτιολογικό ότι ήταν… πάντα «δεξιός». Στην πραγματικότητα, αιτία ενόχλησής του ήταν ότι ο κύριος Καρανικόλας διατηρούσε ανέκαθεν, ως παιδί της εκκλησίας, ιδιαίτερες σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, με τον οποίο η κυβέρνηση είναι σε ρήξη αυτήν την εποχή. Ωστόσο, επειδή το ειδικό πολιτικό βάρος του Καρανικόλα δεν είναι μεγάλο, το βέτο αυτό πέρασε απαρατήρητο. Τα πράγματα άρχισαν, όμως, να οξύνονται με τις υποψηφιότητες των Φρέντι Μπελέρη και Φαήλου Κρανιδιώτη, ασχέτως αν αμφότεροι θα έπρεπε να είχαν αποφύγει κάθε επαφή με αυτόν τον μηχανισμό με βάση την κτηθείσα πείρα. Οπως αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα μας, η πατρότητα της πρότασης για την υποψηφιότητα του Μπελέρη ανήκει στον υπουργό Επικρατείας Σταύρο Παπασταύρου έπειτα από εισηγήσεις έμπειρων Βορειοηπειρωτών, που βλέπουν ότι ο παρατεταμένος εγκλεισμός του σε συνδυασμό με την απάθεια των Αθηνών για την τύχη του έχει κλονίσει τους Ελληνες της Βορείου Ηπείρου, τους έχει πτοήσει και τους έχει αναγκάσει να μετατρέπονται σταδιακά σε «καλοί Αλβανοί πολίτες» που ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές τους υποψηφίους του Ράμα, εγκαταλείποντας το μειονοτικό κόμμα της «Ομόνοιας».
Σύμφωνα με τους εισηγητές της ιδέας για την υποψηφιότητα Μπελέρη, τυχόν εκλογή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έδινε ξανά θάρρος στους Ελληνες της Βορείου Ηπείρου για να διεκδικήσουν και να κερδίσουν με άλλη πατριωτική βορειοηπειρωτική υποψηφιότητα τον Δήμο Χειμάρρας. Και να σώσουν έτσι τις υπό απαλλοτρίωση περιουσίες τους. (Η εφημερίδα μας θεωρεί ότι μόνο με την παράδοση του Δήμου Χειμάρρας στον Ράμα θα απελευθέρωνε το καθεστώς τον Μπελέρη για να είναι υποψήφιος. Σαν ανταλλαγή. Καταγράφουμε, όμως, την άποψη όλων όσοι παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα.)
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιδέα Παπασταύρου (με τα γνωστά ζητήματα…) σκόνταψε, σύμφωνα με πληροφορίες, στην υφυπουργό Εξωτερικών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, με την οποία έχει ανοικτούς λογαριασμούς ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, υπουργός Επικρατείας.
Αποδίδεται στην κυρία Παπαδοπούλου η άποψη ότι η εκλογή του Βορειοηπειρώτη Μπελέρη στην Ευρωβουλή θα αποτελέσει εμπόδιο για να επέλθει συμφωνία για την ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα οριοθέτηση ΑΟΖ με συνυποσχετικό παραπομπής της διαφοράς στη Χάγη! Στοιχειώδης μελέτη της πρόσφατης ιστορίας, που δείχνει όμως ότι, πρώτον, ο Ράμα με παρότρυνση των Τούρκων μπλόκαρε στο παρασκήνιο τη συμφωνία Καραμανλή – Μπερίσα για την ΑΟΖ μέσω συνταγματικού δικαστηρίου – είναι κατά βάση φιλότουρκος και, δεύτερον, η αλβανική κοινή γνώμη είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητη για αυτό το θέμα και θεωρεί προδότη τον Μπερίσα και ήρωα τον Ράμα, θα αρκούσε στο ΥΠΕΞ για να αποφύγει να υιοθετήσει κανείς τέτοιους άστοχους υπολογισμούς.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών τούς κάνει, όμως; Προφανώς, όχι. Αφήνει απροστάτευτους τους ελληνικούς πληθυσμούς στη Βόρειο Ηπειρο (έτσι διαβάζουν οι ομογενείς το «άδειασμα» στον Μπελέρη από την Αθήνα, και ως δικό τους «άδειασμα») με «αντάλλαγμα» τη φενάκη της ΑΟΖ. Με συνέπεια κάποιοι Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τον γενέθλιο τόπο τους, να επιλέγουν τον δρόμο της παράδοσης στο καθεστώς Ράμα για να «επιβιώσουν». Το συγκλονιστικό είναι ότι τον ίδιο δρόμο, σε πολύ μικρότερους αριθμούς, ευτυχώς (για την ώρα), επιλέγουν και μέλη της χριστιανικής πλειονότητας στη Θράκη προερχόμενα, δυστυχώς, από τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας (!), τα οποία υποτάσσονται, παρά τις προειδοποιήσεις, σε ανθρώπους του τουρκικού προξενείου. Με το ίδιο σκεπτικό: «Αφού μας εγκαταλείπει και μας αδειάζει η Αθήνα»…
Πλέον του Μπελέρη, ανέκυψε, όμως, και άλλο θέμα. Η υποψηφιότητα του υποψήφιου βουλευτή με τη Ν.Δ. στις εκλογές του 2012 και μετέπειτα προέδρου της Νέας Δεξιάς Φαήλου Κρανιδιώτη. Ανεξαρτήτως του αν ο κύριος Κρανιδιώτης έπραξε σωστά που εξετέθη και μπήκε σε διαπραγματεύσεις με ένα σύστημα που θεωρεί πλέον βιλαέτι του την ιστορική παράταξη, κάνει ό,τι θέλει και προκαλεί την εκλογική βάση της με θλιβερά επινίκια τη νύκτα της ψηφίσεως του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών (τι εμπιστοσύνη να έχει κανείς σε αυτό;), η ουσία είναι μία: Αν δεν πληρώσει κανείς πολιτικά διόδια και pasok pass στην ομάδα του εκσυγχρονισμού και της «Ελευθεροτυπίας» που έχει εγκατασταθεί στα υπόγεια και στον πρώτο όροφο του Μεγάρου Μαξίμου, θέση στο ψηφοδέλτιο και στον κρατικό μηχανισμό δεν βλέπει.
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διερωτήθηκε, με αφορμή τη δολοφονία Λαμπράκη, «ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα;» Σήμερα, επί ηγεσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ν.Δ., το ερώτημα επανέρχεται σε ανανεωμένη μορφή: «Ποιος διοικεί αυτό το κόμμα;» Με τον πρωθυπουργό να έχει την προσοχή του επικεντρωμένη στο εκτυφλωτικά φώτα των Βρυξελλών, η απάντησις δεν είναι τόσο δύσκολη όσο ήταν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το 1963 ήταν θεσμικά, πολιτειακά και άλλα παράκεντρα, το 2024 εκσυγχρονιστικά. Τα παράκεντρα του Μικροελλαδισμού, τα οποία έχουν ως δόγμα τη φράση «Τόσοι είμαστε, μέχρι εκεί φθάνουμε». Και είναι εκεί για να επιλέγουν αυτούς που θα το υπηρετούν.