Η κυρία Θεοδώρα Μπακογιάννη είναι αναμφίβολα μια τραγική πολιτική προσωπικότητα. Ίσως η τραγικότερη της Μεταπολίτευσης. Όχι διότι δεν κατόρθωσε ποτέ, παρά την ακόρεστη επιθυμία της, να ηγηθεί του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ούτε διότι είδε να της “κλέβει” το πρωθυπουργικό όνειρο ο μικρός αδελφός της.
Ούτε καν διότι ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Θράκη δεν κατόρθωσε, όπως δείχνει η πραγματικότητα στη Θράκη, επί τέσσερα χρόνια κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να υλοποιήσει ουσιαστικές πολιτικές ανάσχεσης της τουρκοποίησης της ευαίσθητης στρατηγικής αυτής ακριτικής καρδιάς της Ελλάδος.
Ούτε ακόμη, διότι κατάφερε, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποστερήσει από το κόμμα της πέντε ολόκληρες μονάδες στη Θράκη, κατά τις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του 2023, με την απερίσκεπτη εκείνη «απειλητική» υπενθύμισή της – σε δημόσια θέα και παρουσία του βουλευτή Ροδόπης του κόμματός της, Ευριπίδη Στυλιανίδη – προς τους Έλληνες μουσουλμάνους ψηφοφόρους ότι, αν δεν ψηφίσουν το κόμμα της, δε θα έχουν, τρόπον τινά, στον ήλιο μοίρα.
Αλλά διότι είναι η μοναδική ίσως πολιτική προσωπικότητα της Μεταπολίτευσης που κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της έναν αρχηγό κράτους φίλιου προς τη χώρα μας και να εισπράξει την πρωτόγνωρη στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία άκρως ντροπιαστική δημόσια στηλίτευσή της, όταν ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς τη διαπόμπευσε διεθνώς, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024, με την ιστορική πλέον αποστροφή «Ντόρα, ντροπή σου!». Επρόκειτο, όντως, για μια μοναδική στην ιστορία των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Σερβίας αντίδραση ενάντια στον άκρως επιζήμιο για τις τύχες των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου ρόλο της ιδίας ως ειδικής εισηγήτριας υπέρ της ένταξης του Κοσσυφοπεδίου, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την Τρίτη 16 Απριλίου, αποκαλύφθηκε με τον πλέον τραγικά απροκάλυπτο και κυνικά ωμό τρόπο η ανίερη σύμπραξη της ελληνικής κυβέρνησης, διαμέσου της κυρίας Μπακογιάννη, με τη Γερμανία και την Τουρκία, στη διαδικασία ψήφισης της υποψηφιότητας ένταξης του ψευδοκρατιδίου του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Μιας σύμπραξης που αποσκοπεί στο να επιτύχει για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης την είσοδο στο Συμβούλιο ενός ψευδοκρατιδίου, με ύπαρξη οφειλόμενη σε μονομερή de facto και όχι de jure απόσχιση από τη Σερβία, το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο κράτος από σειρά χωρών-μελών της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου!
Πράγματι, με 131 ψήφους υπέρ, 29 κατά και 11 αποχές, η ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο αποφάνθηκε υπέρ της ένταξης του αλβανικού αυτού κρατικού μορφώματος του Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο) στο Συμβούλιο. Πρόκειται για την προτελευταία πράξη του δράματος της εγκληματικής στάσης της Ελλάδας εναντίον της Σερβίας και κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, στάση που – όπως και ο Μιχάλης Ιγνατίου κι εμείς εδώ στην Hellas Journal και στην εφημερίδα “Δημοκρατία” δείξαμε – φέρει τη σφραγίδα της κ. Μπακογιάννη, βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και της ελληνικής κυβέρνησης, κατόπιν επιταγής του διεθνούς παράγοντα και δη της Γερμανίας, γνωστής για την ιστορικά ανελέητη στάση της κατά της Σερβίας.
Κι αν κάποιοι, βλακωδώς ή δολίως, επιχειρούν – μιμούμενοι τους αποτυχημένους τακτικούς ελιγμούς της κ. Μπακογιάννη, η οποία λόγω της δημόσιας κατακραυγής κατέφυγε προ ημερών μέχρι και στην Κύπρο, προσπαθώντας μάταια να καλοπιάσει τους βουλευτές του πολύπαθου νησιού μας να της παρέχουν κάλυψη και να την ακολουθήσουν στο ανοσιούργημά της – να ισχυριστούν ότι η καταστροφική ζημία κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου είναι έργο και ευθύνη μόνον της Ελληνίδας βουλευτή και πρώην υπουργού Εξωτερικών και όχι και της ελληνικής κυβέρνησης εν συνόλω, η χθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου της Ευρώπης τούς διαψεύδει πανηγυρικά.
Διότι ήταν εκεί, όπου υπό την προεδρεία του Έλληνα προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης και πρώην υπουργού κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας επί Κώστα Καραμανλή, Θοδωρή Ρουσόπουλου, τέσσερις βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης της Ν.Δ. υπερψήφισαν τη θετική εισήγηση Μπακογιάννη, συντασσόμενοι έτσι με τους 18 Τούρκους συναδέλφους τους, αλλά και πολλούς άλλους, Αλβανούς, Γερμανούς, Φιλανδούς, Σουηδούς, Νορβηγούς και ούτω καθεξής, στην επιβράβευση της Πρίστινα για την εξακολουθούμενη εθνοκάθαρση που επιτελεί σε βάρος των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου.
Τι κι αν, όπως μας ενημέρωσαν προ ημερών στρατιωτικές πηγές του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στις 20 Οκτωβρίου του 2022 ο τότε υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε – κατά την επίσημη συνάντησή του στο Πεντάγωνο με τον αρχηγό του Σερβικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, παρουσία και του Έλληνα τότε Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου – εκμυστηρευθεί στον Σέρβο Α/ΓΕΕΝ ότι «στη Θράκη η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει το δικό της Κόσοβο»;
Γνώριζε, βλέπετε, πολύ καλά ο Καβαλιώτης βουλευτής της Ν.Δ. και τότε ΥΠΑΜ τι μεθοδεύει συστηματικά η Τουρκία δίπλα από την εκλογική περιφέρειά του. Αυτό, ωστόσο, φαίνεται να μην το γνωρίζει ή να το αγνοεί σκοπίμως (;) ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, βουλευτής της Ν.Δ. στον νομό Ροδόπης, ο οποίος απτόητα υπερψήφισε κι εκείνος, μαζί με την πρώην υπουργό Εξωτερικών και τους κομματικούς ομόσταυλούς του Γιώργο Σταμάτη και Άννα Ευθυμίου, την ένταξη του ψευδοκρατιδίου, στέλνοντας, δυστυχώς, de facto μήνυμα στην Τουρκία ότι μπορεί ελεύθερα να συνεχίζει τις διαδικασίες κοσοβοποίησης της Θράκης, με την ανοχή, αν όχι τη σιωπηρή συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι ο μεν πρώην υπουργός Παναγιωτόπουλος είπε αυτό που είπε περί κοσοβοποίησης της Θράκης για λόγους συμπαράστασης στον Σέρβο Α/ΓΕΕΔ, ο δε βουλευτής Ροδόπης της Ν.Δ. Στυλιανίδης ψήφισε υπέρ του Κοσσυφοπεδίου με ορθή (γεω)πολιτική κρίση, η Κυριακή των ευρωεκλογών… κοντή γιορτή. Και θα φανεί εάν το αυτονομιστικό τουρκικό κόμμα ΚΙΕΦ δαπανά εκατομμύρια δολάρια τουρκικής προελεύσεως απλώς και μόνον για να ενισχύσει ευγενώς το έργο της Ελληνικής Πολιτείας στη Θράκη.
Το βέβαιον είναι ότι η ανωτέρω τετράδα βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, που υπερψήφισε την πρόταση Μπακογιάννη, ενέγραψε πλέον τα ονόματά της στις δέλτους ντροπής και ονείδους της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, επιβεβαιώνοντας μαζί με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο ότι η κυβερνώσα την Ελλάδα πολιτική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έχει για κάποιο λόγο αποφασίσει να βάλει πλάτες σε ποινικούς εγκληματίες και αποσχιστές των Βαλκανίων και να καταστεί μεγάλη ευεργέτης της μεγάλης Αλβανίας, που είναι και το όραμα των Τιράνων, τα οποία ευρίσκονται πίσω από την Πρίστινα και τον Αλβανό πρωθυπουργό Κούρτι.
Την τιμή των Ελλήνων και της Ελλάδας διέσωσαν χθες στο Στρασβούργο τρεις Έλληνες βουλευτές: η εξ Ελλάδος Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡΙΖΑ), η οποία κατέφτασε στο Στρασβούργο ύστερα από μαραθώνιο ταξίδι από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να προλάβει την ψηφοφορία, και οι εκ Κύπρου Χριστιάνα Ερωτοκρίτου (ΔΗΚΟ) και Γιώργος Λουκαΐδης (ΑΚΕΛ). Οι τρεις τους καταψήφισαν την εκτρωματική πράξη ένταξης του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, προκαλώντας μάλιστα, όπως μαθαίνουμε, την μήνιν της αδελφής του Έλληνα πρωθυπουργού για το ότι δεν υποτάχθηκαν στις ιδιοτελείς μεθοδεύσεις της.
Κι αν η Κύπρος ήταν αυτονόητο ότι θα καταψήφιζε, το γεγονός ότι η Νίνα Κασιμάτη απέρριψε την εισήγηση Μπακογιάννη, επιδεικνύοντας συνεπή πολιτική στάση με γνώση της διεθνούς πραγματικότητας και γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι τη συστημική ανέλιξή της, ήταν κάτι που, όπως πληροφορούμαστε, εξόργισε την εισηγήτρια πρώην υπουργό Εξωτερικών.
Τα σκοτεινά σημεία της ελληνικής στάσης κατά της Σερβίας
Η συζήτηση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης κατέδειξε πολλά αλγεινά και σκοτεινά σημεία της στάσης της Ελλάδας κατά της Σερβίας και του σερβικού λαού, τα οποία αποτυπώνονται με σαφήνεια στις τοποθετήσεις βουλευτών κατά τη συζήτηση της ψήφισης της ένταξης του Κοσσυφοπεδίου.
1. Καταρχήν, είχαν απόλυτο δίκαιο όσοι ισχυρίζονταν ότι η μεθόδευση ένταξης του ψευδοκρατιδίου δεν ήταν ατομική επιδίωξη της κ. Μπακογιάννη, αλλά πολιτική θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό προκύπτει τόσο από τις θετικές ψήφους όλων των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όσο και από τη στάση του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, κ. Θοδωρή Ρουσόπουλου. Ο οποίος όχι μόνο φρόντισε επιμελώς να απορριφθούν όλες οι υποβληθείσες από πλευράς Σερβίας τροποποιήσεις που βουλευτές της ενδιαφερόμενης χώρας πρότειναν προκειμένου να αποδεχθεί την απόφαση ένταξης του Κοσσυφοπεδίου, αλλά και εγκαλούσε με θράσος στην “τάξη” τους Σέρβους βουλευτές, που με τις εισηγήσεις τους προσπαθούσαν απέλπιδα μέσα σε μια προκαθορισμένη διαδικασία να κραυγάσουν τα δεινά που πάσχει μέχρι και αυτή την ώρα ο σερβικός λαός του Κοσσυφοπεδίου. Δεινά που, σε θλιβερή αντίθεση με την κ. Μπακογιάννη, είχε την τιμιότητα να επισημάνει δημόσια μέχρι και ο Αμερικανός ειδικός απεσταλμένος για τα Δυτικά Βαλκάνια, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων, Γκάμπριελ Εσκομπάρ!
2. Επιπλέον, έχοντας στην πλάτη της τόσο την κατακραυγή της ελληνικής κοινής γνώμης όσο και τη διεθνή διαπόμπευσή της από τον Σέρβο πρόεδρο, η κ. Μπακογιάννη τόνισε, σε έναν αποτυχημένο ελιγμό δικαιολόγησης των πεπραγμένων της, ότι κλήθηκε, και της ζητήθηκε (από ποιους άραγε;) να γνωμοδοτήσει περί της εισόδου του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, και όχι να εκφράσει τη δική της γνώμη ή την ελληνική εθνική γραμμή αναφορικά με την αναγνώριση του ψευδοκρατιδίου. Ομολόγησε, δηλαδή, μέσα στον πανικό της να αυτοπροστατευτεί, ότι ρόλος της εν προκειμένω ήταν να διεκπεραιώσει σχέδια τρίτων και όχι θέση της Ελλάδας.
3. Επιπλέον, απέδειξε ότι στερείται ευρηματικότητας στην προσπάθειά της να παραπλανήσει την κοινή γνώμη, προκειμένου να μη γίνει αντιληπτή η στρατηγική του “βατράχου που σιγοβράζει στην κατσαρόλα”, με την οποία οι εντολοδότες της οδηγούν σταδιακά το Κοσσυφοπέδιο στην de jure αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος, με πρώτο βήμα την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως το πρώτο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, που εισάγεται δίχως να είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα!
4. Είναι δε ασύλληπτης έκτασης ο εμπαιγμός της Σερβίας και του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου από την κ. Μπακογιάννη, αφού αφενός η ίδια ομολόγησε εκ νέου προχθές στο Στρασβούργο ότι «εντόπισα τρία κύρια εκκρεμή ζητήματα, για τα οποία χρειαζόταν επείγουσα δράση. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή της απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου του Κοσσυφοπεδίου για το μοναστήρι Visoki Dečani, οι παράνομες απαλλοτριώσεις γης των περιουσιών της σερβικής μειονότητας και η ίδρυση της ένωσης δήμων με σερβική πλειοψηφία». Αφετέρου όμως, επέλεξε σκοπίμως να αποδεχθεί τη λύση μόλις ενός εξ αυτών των ζητημάτων, και μάλιστα με απλή έγγραφη διαβεβαίωση του Κοσοβάρου πρωθυπουργού Κούρτι, για να παρακάμψει τα ζωτικής σημασίας άλλα δύο, για τα οποία παρέπεμψε τον υπό εθνοκάθαρση σερβικό πληθυσμό του Κοσσυφοπεδίου στις “καλένδες” των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων: «…σε περίπτωση που η Επιτροπή Υπουργών αποφασίσει να αποδεχθεί την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου, κάθε περίπτωση παράνομης απαλλοτρίωσης γης θα υπόκειται στον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»!
5. Κι ενώ για την περίπτωση των περιουσιακών στοιχείων των Σερβικών Ορθοδόξων Μοναστηριών “χρύσωσε το χάπι” στους Σέρβους χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την (απλώς υποσχεθείσα ως τώρα) επιστροφή των γαιών ενός μόνο Μοναστηριού, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πράξει το ίδιο και για το κρισιμότατο ζήτημα της ίδρυσης του Συνδέσμου Σερβικών Δήμων Κοσσυφοπεδίου: «…θεωρώ την ίδρυση του Συνδέσμου ως μονομερές εσωτερικό ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο επηρεάζει μόνο τους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου. Με αυτό κατά νου, καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίησή του. Δυστυχώς, αυτό το θέμα δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί στο κενό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το 2013 η ίδρυση του Συνδέσμου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του διαλόγου που διευκόλυνε η Ε.Ε. μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινα».
Κατανοητή βέβαια η στρατηγική της κ. Μπακογιάννη, καθώς δε θα ήθελε ασφαλώς να φέρει την Πρίστινα προ εκπλήξεως όταν με τυχόν αναγνώρισή τους οι σερβικοί Δήμοι των περιοχών όπου το 99% του πληθυσμού είναι Σέρβοι θα αποσχίζονταν ευλόγως για να ενωθούν με το κράτος της Σερβίας…
6. Επιπλέον, με ανάρτησή της μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας, η κ. Μπακογιάννη ομολόγησε ότι το μόνο που κατάφερε να πετύχει μέσα σε 300 ημέρες έντονης προσπάθειας με τους άτεγκτους Κοσοβάρους να της κάνουν τη ζωή δύσκολη, ήταν να επιστραφούν 24 εκτάρια κλεμμένης από την Πρίστινα γης στο Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι. Οπότε, είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο η ίδια εγκατέλειψε εντέλει στο έλεος του Θεού τους υπό εθνοκάθαρση Σέρβους του Κοσόβου, και πρότεινε την ένταξη του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, μετατρέποντας ξαφνικά, με τρόπο αντιδεοντολογικό και ανήθικο, τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα ζωής και θανάτου των Σέρβων σε επιπόλαια ευχολόγια, που θα τα πραγματώσει κάποτε στο μέλλον η Ευρώπη!
7. Θέλετε και το καλύτερο; Τη Δευτέρα 15 Απριλίου, μια μόλις ημέρα προτού η κ. Μπακογιάννη βάλει το Κοσσυφοπέδιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης κάνοντας τα στραβά μάτια στην απουσία κράτους δικαίου, την οποία η ίδια ταυτόχρονα και σχιζοφρενικά ομολογεί, η Επιτροπή των Μονίμων Αντιπροσώπων της Ε.Ε. αποφάσισε να απαιτήσει από τη Σερβία να συμφωνήσει στην “κανονικοποίηση” των σχέσεών της με το μη αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο, κάτι που με άλλα λόγια σημαίνει την επίσημη αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος! Αν μάλιστα η Σερβία αρνηθεί αυτήν την αποκαλούμενη “κανονικοποίηση”, τότε η ενταξιακή διαδικασία της στην Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει με επ’ αόριστον πάγωμα. Αναγκάζει, δηλαδή, κατ’ ουσίαν η κ. Μπακογιάννη τη Σερβία να θυσιάσει τον σερβικό λαό του Κοσσυφοπεδίου στον βωμό της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Είναι πολλά ακόμη. Αυτά όμως αρκούν, για να δείξουν ότι πρέπει να είσαι πραγματικά άνθρωπος με μεγάλα αποθεματικά κακίας και σχιζοφρένειας για να δέχεσαι να γίνεις πρώτος στον 21ο αιώνα στρατηγικός θεμελιωτής της μεγάλης Αλβανίας και ταυτόχρονα να ανοίγεις τον δρόμο για την κοσοβοποίηση της Θράκης και της Κύπρου, νίπτοντας παράλληλα τας χείρας σου εμπρός στην εν εξελίξει εθνοκάθαρση ενός ομόδοξου Ορθόδοξου λαού. Εθνοκάθαρση την οποία μάλιστα, ω της τραγωδίας, ανέχεσαι επ’ ονόματι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
* Ο Παναγιώτης Παύλος είναι ερευνητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Όσλο στη Νορβηγία. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Θεσσαλονίκη, τις Βρυξέλλες, το Όσλο και το Πρίνστον στη Νέα Υερσέη. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε Προγράμματα Εκπαιδευτικής Στήριξης της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, ενώ δίδαξε για περισσότερα από δέκα χρόνια ελληνική γλώσσα και πολιτισμό σε νέους ομογενείς και αλλοδαπούς. Έχει διατελέσει εμπειρογνώμων του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Ιδρύματος Ωνάση. Είναι επιμελητής εκδόσεων και διοργανωτής διεθνών συναντήσεων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα με την ερευνητική εργασία στη Φιλοσοφία, αρθρογραφεί στα Ελληνικά, Αγγλικά και Νορβηγικά. Ζει στη Νορβηγία.