Το Θεωρείο της Καθημερινής είναι από τις κορυφές παραπολιτικές στήλες του ελληνικού τύπου. Είναι επίσης ένας δίαυλος από τον οποίο το Μαξίμου στέλνει μηνύματα κυρίως προς το εσωτερικό του κόμματος.
Τέτοιο είναι και το σημερινό, εξαιρετικά αυστηρό μήνυμα στους υποψήφιους της Ν.Δ., με το οποίο ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει Νέα Δημοκρατία, αλλά μόνο Μητσοτάκης.
Αντιγράφουμε:
Ιδέες το πολιτικό marketing της Νέας Δημοκρατίας έχει πολλές. Πολλές εμπνεύσεις για να επαναλανσάρει το προϊόν στην απαιτητική αγορά των ευρωεκλογών. Στο πρώτο διαφημιστικό μήνυμα που αναρτήθηκε χθες στο διαδίκτυο φαίνεται αυτός ο πλουραλισμός, καθώς η Ν.Δ. προβάλλεται σε τρεις εκδοχές της: Μητσοτάκης, Μητσοτάκης, Μητσοτάκης.
Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι και στις εναλλακτικές πλατφόρμες προβολής όπως το τικ τοκ επιστρατεύεται πάλι ο Μητσοτάκης, αλλά και στα παραδοσιακά media το κυβερνών κόμμα υπάρχει κυρίως διά του Μητσοτάκη, τότε συμπληρώνεται το μονοπρόσωπο ψηφιδωτό της καμπάνιας.
Από μία άποψη, βγάζει νόημα. Οι ψηφοφόροι έχουν εκδηλωθεί υπέρ του προϊόντος. Έχουν δείξει ποιον εμπιστεύονται και γιατί. Αν η προβαλλόμενη αξία είναι η συνέχεια και η σταθερότητα, καλύτερα να εμφανίζεται η ενσάρκωση της. Και οχι κάποιος περσόνες της ευρωλίστας επικοινωνιακώς αυτοσχεδιαστικές!
Ασφαλώς και πρόκειται περί προϊόντος. Χαίρομαι που επιτέλους κατέληξε σε αυτή την διαπίστωση και η εφημερίδα Καθημερινή. Αξίζει όμως να αναλογιστούμε τί είδους προϊόν είναι αυτό, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ποια συμπεράσματα δύναται να αντλήσει κανείς, προκειμένου να προσαρμόσει την καταναλωτική του συμπεριφορά.
(α) Το προϊόν είναι επιθετικότατα διαφημιζόμενο, μέρος ενός ποικιλοτρόπως επιβαλλόμενου συρμού (ηλεκτρονικώς, ραδιοτηλεοπτικώς, εντύπως και …ατύπως ενεργούντος) ο οποίος εστιάζει με αξιοσημείωτη μονομανία σε αυτό, με το τραγούδι των σειρήνων σε εκκωφαντική ένταση και σε αδιάκοπη επανάληψη, προκειμένου να αγνοηθεί απολύτως η ύπαρξη κάθε άλλου ανταγωνιστικού εμπορικού είδους, της ιδίας εταιρείας ή άλλων εταιρειών, και να πειθαναγκάσει τους καταναλωτές να το αγοράσουν επ’ αρρήτω απειλή διασάλευσης της εμπορικής τάξης, καθώς και υπονοούμενης απρέπειας ή προδοσίας εκ μέρους τους απέναντι στο προϊόν αυτό, που «όλοι πρέπει να έχουν υποχρεωτικά» και που «δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι» για όσους είναι «συνετοί» καταναλωτές και άρα πρέπει να το αποδείξουν με την αγορά τους. Διά της πρακτικής αυτής, το προϊόν απαιτεί να επιβληθεί στα άλλα και να καταλάβει όλη την αγορά «με τον τσαμπουκά του διαφημιστή» παρά με την όποια εγγενή του αξία. Η απήχησή του συνδέεται άρρηκτα με την εγκατάσταση των μεγαφώνων που το προπαγανδίζουν νυχθημερόν, και αυτό είναι ήδη ύποπτο, αν όχι και επιλήψιμο.
(β) Το προϊόν αποτυγχάνει τεκμηριωμένα να ανταποκριθεί στη σκανδαλώδη διαφημιστική προβολή της οποίας χαίρει από τη στιγμή που βγήκε στην αγορά. Δηλαδή, η πραγματική του αξία είναι όλως αναντίστοιχη προς το «hype», ήτοι τη φημολογία που καλλιεργείται συστηματικά υπέρ αυτού. Η διάσταση μεταξύ των δύο φανερώνει την απελπισμένη τακτική αντιστάθμισης της πρακτικής ανεπάρκειάς του διαμέσου της διόγκωσης της περί αυτού εντυπώσεως, και της ψευδαίσθησης των καταναλωτών για τα δήθεν χρηστικά οφέλη που θα έχουν από την αγορά του. Η διαφήμισή του είναι παραπειστική, συντελείται χειραγώγηση του αγοραστή, και υπάρχει παρέμβαση των επιτηδείων στον μηχανισμό της σκέψης μετά την αγορά, ώστε να μην γίνει ποτέ γνήσια αποτίμηση. Είναι «after sales support» για το προϊόν και όχι για τον αγοραστή, ούτως ώστε να μην μετανιώσει για την αγορά που έκανε (να μην βιώσει το «buyer’s remorse» δηλαδή) καθώς η ψευδής εντύπωσή του περί ορθοπραξίας θα εξακολουθήσει να ενισχύεται μεθοδικά, και κάθε περί του αντιθέτου άποψη θα δέχεται το ταμπελάκι του «φθόνου των ανταγωνιστών» και των «θλιβερών αστοιχείωτων».
(γ) Το προϊόν είναι ουσιαστικά τοξικό και επικίνδυνο για την πλειοψηφία των καταναλωτών. Η χρήση του, ακόμα και η έκθεση σε αυτό, συνδέεται με δυσμενείς επιπτώσεις σε ένα σύνολο παραμέτρων που αγγίζουν σχεδόν όλα τα μέλη της κοινότητας των αγοραστών, επηρεάζοντας εντονότερα τα λιγότερο εύπορα άτομα, και που περιλαμβάνουν αλλά δεν περιορίζονται στα εξής: γενική οικονομική κατάσταση, συνολική αγοραστική δύναμη, καθαρή κοινωνική ανέλιξη, έμπρακτη ανθρώπινη αλληλεγγύη, βασική κοινωνική συνοχή, πρόσβαση στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πρόσβαση σε είδη επιβίωσης και πρώτης ανάγκης, εθνική εδαφική ακεραιότητα και εθνική οικονομική ανεξαρτησία, ατομική και οικογενειακή ασφάλεια, σεβασμός της ζωής, ευνομία και ευπολιτεία, θεσμική ευρωστία, αναχαίτιση της διαπλοκής και της διαφθοράς, ανεξαρτησία και αξιοπιστία δικαιοσύνης, ελευθερία του τύπου, προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαφύλαξη εθνικών παραδόσεων, δημιουργία νέων οικογενειών με σκοπό την τεκνοποίηση. Οι χρήστες αγνοούν τον κίνδυνο ενώ οι διαφημιστές τον αποσιωπούν και τον αποκρύπτουν.
(δ) Το προϊόν χαίρει της προτίμησης παγιωμένων συμφερόντων που εναντιώνονται στη γνήσια πρόοδο και ευημερία του Έθνους και επιδιώκουν να το ελέγχουν για ίδιόν τους όφελος. Ως άλλο «έξυπνο» ψηφιακό κινητό τηλέφωνο, το προϊόν παρουσιάζεται ως συσκευή διευκόλυνσης του χρήστη, ενώ στην πραγματικότητα είναι συσκευή διευκόλυνσης του πωλητή, διαμέσου της οποίας παρακολουθεί, χειραγωγεί και ελέγχει τους χρήστες. Ως άλλο ζαχαρόνερο, («soda product») το προϊόν παρουσιάζεται ως αναπόσπαστο κομμάτι του lifestyle των «cool» παιδιών, ενώ στην ουσία είναι ανθυγιεινό είδος που επηρεάζει αρνητικά το μεταβολισμό, εισάγει περιττά κόστη και εξαντλεί τα υδάτινα αποθέματα της κοινότητας. Ως άλλο τραπεζιτικό παράγωγο, το προϊόν παρουσιάζεται ως εκλεπτυσμένη επιστημονική ιδέα, ενώ στην πράξη είναι μέσον επιβολής χρέους, μοχλός εξωγενούς ελέγχου, και αλυσίδα διά βίου υποτέλειας. Το γεγονός ότι διακινείται με το τέχνασμα του «εγκλωβισμού του επενδυτή» που γίνεται αναγκαστικός φρουρός της πλάνης του, κατατάσσει το εν λόγω προϊόν στα εθιστικά είδη όπως ο καπνός και τα οπιοειδή, και στα κακόφημα όπως ο τζόγος.
(ε) Το προϊόν φέρει επιπρόσθετα ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Είναι μέρος ενός καταναλωτικού «οικοσυστήματος», το οποίο προϋποθέτει αγορά συνοδευτικών προϊόντων, υπηρεσιών ή παγίων συνδρομών, που δεν είναι πάντα άμεσα αντιληπτά στον αγοραστή. Μαζί με το προϊόν, θα κληθεί να αγοράσει και τα «αξεσουάρ» του, ή τα υπόλοιπα «μέρη» της «συλλογής» του, ή τις νέες ενημερωμένες «εκδόσεις» του. Επίσης, όπως ένα εργαλείο οδηγεί στην τροποποίηση της συμπεριφοράς του κατόχου κάνοντάς τον να θέλει να το χρησιμοποιήσει ακόμα και όταν δεν χρειάζεται, έτσι και το προϊόν αυτό φιλοδοξεί να μεταβάλει τη σκέψη του αγοραστή σε πιο μόνιμη βάση. Τέλος, η μορφή του προϊόντος αυτού βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια των παραγωγών. Ποια θα είναι η γεύση του, η χρήση του, η τιμή του, μόνο εκείνοι μπορούν να το καθορίζουν. Όμως, όποια και να είναι η απόφασή τους, ο καταναλωτής οφείλει να συνεχίσει να το αγοράζει πιστά, αν θέλει να λάβει μελλοντικές προσφορές και εκπτωτικά κουπόνια. Γιατί διαφορετικά, δεν θα είναι εκλεκτό μέλος της αγοράς. Και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει. Όποιος δεν αγοράζει, χάνει προνόμια.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ένα κατασκευασμένο προϊόν. Όποιο όμως και να είναι το περιτύλιγμά του, η ουσία του δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως βλαπτική για την Ελληνική αγορά. Το brand name «Μητσοτάκης» είναι τοξικό, το αφήγημά του κίβδηλο, το ποιόν του σκάρτο. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουν οι πολίτες, τόσο το καλύτερο.