Αγαπητή μου Ολυμπιάδα,
με άπειρη θλίψη παρακολουθώ καθημερινά κι από μια αυτοκτονία. Πότε άνεργος, πότε συνταξιούχος. Πάντοτε όμως ο ίδιος λόγος. ΚΑΙ ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Απλοί συνιθισμένοι ανθρώποι σαν κι εμάς είναι. Σε μεγαλύτερη απόγνωση όμως.
Καταλαβαίνω τί είναι να μην έχεις να φας. Καταλαβαίνω τί είναι να σου ζητά κάτι το παιδί σου και να μην μπορείς να του το πάρεις ή ακόμη χειρότερα, να είναι άρρωστο και να μην μπορείς να το πας στο γιατρό ή να του πάρεις φάρμακα. Καταλαβαίνω τί είναι να χρωστάς λογαριασμούς, εφορία, ενοίκια και να βλέπεις καθημερινά τον ιδιοκτήτη. Καταλαβαίνω τί είναι να σου στερούν την υπερηφάνεια με κάθε τρόπο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω και δεν αποδέχομαι, είναι να αφήσεις το παιδί σου ορφανό. Μήπως σου είπες κάποιος, πως το παιδί σου προτιμά την μπάλα ή το ποδήλατο από εσένα; Δεν υπάρχει κανένα υλικό αγαθό που να μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη ενός ανθρώπου.
Μέσα από αυτό το κείμενο, θέλω να παρακαλέσω για δυο πράγματα:
1. Αν είσαι από αυτούς που έχουν σκεφτεί ή σκέφτονται να αυτοκτονήσουν, θέλω να σου πω να μην το κάνεις. Δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σοβαρό είναι κάτι, επειδή εμείς οι ίδιοι το θεωρούμε σοβαρό. Να σε ρωτήσω το εξής: Τί είναι πιο σοβαρό; Ο ιδιοκτήτης του κωλόσπιτου που μένεις ή το παιδί σου; Φυσικά το παιδί σου. Το αγαπάς; Μην του καταστρέψεις την ζωή για μια στιγμή απόγνωσης. Δεν σου λέω τί να κάνεις, γιατί πάνω κάτω, στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε όλοι μας. Αυτό που σου λέω, είναι τί να ΜΗΝ κάνεις. Μην τους δώσεις την χαρά να σε ξεφορτωθούν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. Μην τους αφήσεις να ξεμπλέξουν έτσι εύκολα μαζί σου. Μην τους αφήσεις να κάνουν το παιδί σου μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Ζήσε άλλη μια μέρα και θα δεις πως όλα θα πάνε καλύτερα.
2. Αν είσαι από αυτούς που ΔΕΝ έχουν στο μυαλό τους την αυτοκτονία, τότε ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ….Άνοιξέ τα και μπορεί να σώσεις μια ζωή. Κάποιος θα θέλει να μιλήσει. Κάποιος θα θέλει κάποιον να του κρατήσει το χέρι και να του πει μια καλή κουβέντα, ώστε να του φτιάξει λίγο την ψυχολογία. Ξέρεις πόσοι συνανθρώποι μας θα ήταν ζωντανοί, εάν βρισκόσουν εσύ στην κατάλληλη στιγμή και του έλεγες μια αληθινά και με αγάπη κουβέντα; Αφουκράσου. Κοίτα γύρω σου προσεκτικά. Ο ένας πρέπει να βοηθάει τον άλλον. Είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Σε όποιον Θεό και να πιστεύεις (εκτός από τον Άγιο Πεντοχίλιαρο που αγαπάει τις αυτοκτονίες), έχεις την ηθική υποχρέωση να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη από ψυχολογική στήριξη. Δε σου λέω υλική στήριξη, γιατί ίσως να μην μπορείς. Αλλά έναν καλό λόγο, ο οποίος δεν κοστίζε τίποτε, μπορείς να τον πεις.
Κοίτα γύρω σου και ψάξε τον σκυθρωπό. Το σκοτεινό πρόσωπο. Το συννεφιασμένο χαμόγελο της απελπισίας. Το μονίμως υγρό μάτι και βλέμμα. Ο μονίμως κουρασμένος κι ανόρεχτος τώρα τελευταία συνάδελφός σου. Συνάδελφος λέγεται. Δεν είναι τυχαίο.
Η κατάθλιψη ενισχύεται με τα οικονομικά προβλήματα κι ο μόνος τρόπος εκτός από τα φάρμακα για να αντιμετωπιστεί, είναι η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Είναι ΔΩΡΕΑΝ. Προσέφερέ το απλόχερα.
Ίσως έτσι σώσεις μια ζωή.
Ίσως κι εσύ μπορέσεις να συμβάλλεις στο να μην μικρύνει κι άλλο η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.
Αυτό θέλουν οι νεοταξίτες. Θα τους κάνεις το χατήρι;;
Άναξ