Δάφνινο στεφάνι στον «στρατηγό» του ελληνικού ποδοσφαίρου Μίμη Δομάζο

Το όνομάτου έγινε συνώνυμο του θρύλου και εξήψε τα όνειρα και τη φαντασία κάθε Έλληνα φιλάθλου, με την ασύλληπτη δεξιοτεχνία του, την άριστη ποδοσφαιρική του κατάρτιση, τα ακατάβλητα ποδοσφαιρικά ρεκόρ που επέτυχε στην πολύχρονη καριέρα του, αλλά και τα παροιμιώδη ηγετικά του προσόντα, που του είχαν προσδώσει δυσθεώρητο αθλητικό κύρος και το προσωνύμιο «στρατηγός».

Στην εύκρατη και μακρά καριέρα του στο ποδόσφαιρο, ο λατρεμένος μας στρατηγός, είχε το ρεκόρ 536 συμμε-τοχών στην Α΄ Εθνική – ακατάρριπτο μέχρι σήμερα- 502 με τον Παναθηναϊκό που αποτέλεσε το «σπίτι » του και 34 με την ΑΕΚ – σε ένα σύντομο πέρασμά του από αυτή – και παρότι αγωνίζονταν στην θέση του μέσου, σημείωσε τον δυσθεώρηρτο αριθμό των 139 γκόλ, 134 με τον ΠΑΟ και 5 με την ΑΕΚ. Και σε όλο αυτό το πελώριο ποδοσφαιρικό του μήκος, κατέκτη-σε 13 συνολικά πρωταθλήματα και κύπελλα – με τον Παναθηναϊκό 9 πρωταθλήματα (1960, 1961,1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972, 1977) και 3 κύπελλα (1967, 1969, 1977) και με την ΑΕΚ ένα πρωτάθλημα (1979) – επίσης ρεκόρ για Έλληνα ποδοσφαιριστή ! Κεντρικά στοιχεία της ποδοσφαιρικής ταυτότητας του Μίμη Δομάζου, υπήρξαν οι αριστοτεχνικές ντρί-μπλες του, οι με γεωμετρική ακρίβεια ασύλληπτες μακριές μεταβιβάσεις – πάσες του, συνήθως ασίστ που απέληγαν σε γκολ, η ατελείωτη έμπνευση, επινοητικότητα και δημιουργικότητα στο παιχνίδι του, που του προσέδιδαν ηθικό νεύρο και δύναμη, αλλά και η ανεξάντλητη ενεργητικότητά του, που τον καθιστούσαν αληθινή ποδοσφαιρική μηχανή.

Ο στρατηγός είδε το φως της ζωής στην Αθήνα στις 22 Ιανουαρίου 1942, στην ιστορική συνοικία των Αμπελοκήπων, δίπλα από το γήπεδο του λατρεμένου του Παναθηναϊκού, που θαρρείς ότι από τα γεννοφάσκια του, του απηύθυνε πρόσκληση για την μεγαλουργία του.Ο πατέρας του ήταν υγειονομικός υπάλληλος με Σάμιακαταγωγή και η μητέρα του νοσηλεύ-τρια με καταγωγή από την πολύκλαυστη Μικρασία. Και ήδη από παιδί εκδήλωσε την ποδοσφαιρική του ιδιοφυία, παίζοντας στις αλάνες των Αμπελοκήπων και συναρπάζοντας όλους όσοι τον έβλεπαν, με την αξεπέρα-στη τεχνική του κατάρτιση και την ηγετική του φυσιογνωμία.Προκειμένου να εκδώσει ποδοσφαιρικό Δελτίο στα 13-του χρόνια στην τοπική «Άμυνα Αμπελοκή-πων»,δήλωσε ψευδή ηλικία. Πολύ γρήγορα δε το όνομάτου συζητείτο επίμ-οναστους κύκλους του Παναθηναϊκού, για την επίζηλη απόκτησή του. Τον «τσίμπη-σε» το μάτι του Γιουγκοσλάβου προπονη-τή του ΠΑΟ  ΣβέτισλαβΓκλίσοβιτς, όπου και ενεός για την ποδοσφαιρική κλάση του πιτσιρικά φαινόμενο, εισηγήθηκε την απόκτησή του.Την πρωτόλεια εμφάνισή του με τα πράσινα ο Μίμης έκανε σε φιλικό μάτς στις 26 Δεκεμβρίου 1958 για το Κύπελλο Χριστουγέννων, εναντίον της ΑΕΚ, παίζοντας ως δεξί εξτρέμ, όπου και το παιχνίδι έληξε 2-0 υπέρ των κιτρινόμαυρων. Και το θέρος του 1959 εντάχθηκε πλέον επίσημα στην ομάδα του Παναθηναϊκού, με αντίτιμο «ένα κοστούμι και μια πορτοκαλάδα», όπως είχε χαρακτηριστικά δηλώσει ο στρατηγός του ποδοσφαίρου μας.Με το τριφύλλι  ο Μίμης Δομάζος αγωνίστηκε για δυο δεκαετίες από τον Αύγουστο του 1959 έως τον Μάιο του 1978 και μεγαλούργησε μαζί του, οδηγώντας το με το ασύλληπτο ταλέντο του, σε στιγμές ποδοσφαιρικής πανδαισίας. Τον Μάιο του 1978, μάλλον επιπόλαια η διοίκηση του ΠΑΟ, αντιμετώπισε τον μεγάλο Μίμη Δομάζο ως «δύοντα» και έτσι κατέφυγε στην Ένωση, όπου και με την ΑΕΚ έδειξε την ανεξάντλητη κλάση του, οδηγώντας την στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1979. Και τον Δεκέμβριο του 1979, με προσωπικές ενέργειες του προέδρου της νεοσύστατης ΠΑΕ Γιώργου Βαρδινογιάννη, ο στρατηγός επέστρεψε στο σπίτι του και κρέμασε τα παπούτσια του, στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, τον Μάιο του 1980.

Κορυφαία όμως υπήρξε και η συμμετοχή και προσφορά του Μίμη Δομάζου με την Εθνική Ελλάδος. Συμμετείχε σε αυτήν 50 φορές και σημείωσε 4 γκόλ. Πρόβα τζενεράλε με το εθνι-κό συγκρότημα ο μεγάλος Μίμης Δομάζος,έκανε στις 2 Δεκεμβρίου 1959, σε φιλικό παι-χνίδι με την Δανία όπου και ηττηθήκαμε 1-3 στο στάδιο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Και έκλεισε την παρουσία του στην Εθνική, στις 11 Νοεμβρίου 1980 στο φιλικό προς τιμήν του με την Αυστραλία 3-3, επίσης στον «τάφο του Ινδού» στην Λ. Αλεξάνδρας (για την ιστορία το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ένεκα της στενότητάς του απεκαλείτο «ο τάφος του Ινδού», από την ομώνυμη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Φρίτς Λάνγκ και έτσι το είχε βαφτίσει ο αείμνηστος παίκτης μπάσκετ και παράγοντας της ομάδας, Τάσος Στεφάνου).

Ο παράφορος έρωτας, με την Βίκυ Μοσχολιού. Αλλά δεν έλλειψε και ο έρωτας στη ζωή του μεγάλου Μίμη Δομάζου. Στον κολοφώνα της δόξας του ο στρατηγός σύχναζε μερικά βράδια για διασκέδαση, με τους φίλους και συμπαίχτες τουΠαπαεμ-μανουήλ, Πανάκη και Λινοξυλάκη, στο θρυ-λικό μαγαζί «Τριάνα», όπου τραγουδούσαν οι κραταιοί Γιώργος Ζαμπέτας και Γρηγόρης Μπιθικώτσης.Στο ίδιο μαγαζί τραγουδούσε ξεκινώντας την μετέπειτα εκτυφλωτική της καριέρα η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, που δεν είχε ακόμα βγάλει τον πρώτο της δίσκο. Και με την πρώτη της εμφάνιση τον Φθινόπωρο του 1963, όπως περιγράφουν όσοι έζησαν τα γεγονότα, ο Μίμης Δομάζος, κεραυνο-βολήθηκε από την κορυφαία μας τραγουδίστρια, που αμοιβαία τον ερωτεύτηκε και αυτή. Έζησαν έναν μυθικό σε αγάπη και δοτικότητα έρωτα και την Πρωτο-μαγιά του 1967τέσσερα χρόνια μετά, οδηγήθηκαν στα σκαλιά της Μητρόπολης Αθηνών, για τον γάμο τους. Ένας γάμος που σε glamorous και ηθική λάμψη, με κουμπάρο των Τάκη Λαμπρόπουλο, ιδιοκτήτη της COLUMΒIA, δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τους μεγα-λοπρεπείςγάμους των εστεμμένων. Σε μια έκρηξη της αγάπης του κόσμου, για το ζευγάρι – λαϊκό ίνδαλμα, συνέρρευσε στην Μητρόπολη ένα πλήθος 30.000 ανθρώπων και προξένησε πανδαιμόνιο. Ο ιερέας φοβούμενος πιθανά έκτροπα, τηλεφώνησε στην Βίκυ και τον Μίμη και τους παρακάλεσε να γίνει το μυστή-ριο στις 6 αντί στις 8, ωστόσο η νύφη δεν ήταν έτοιμη. Εν τέλει ο γάμος δεν έγινε ούτε στις 8, αφού το αυτο-κίνητο με την Βίκυ Μοσχολιού ένεκα της κοσμο-πλημμύρας, μετά δυσκολίας έφτασε στον αύλειοχώρο της εκκλησίας. Και με το που προσπάθησε η νύφη να βγεί από το περικυκλωμένο ερμητικά από κόσμο αυτοκίνητο, το πλήθος την έζωσε. Ενώ καθώς βγήκε και πήγε προς τον Μίμη, ο κόσμος σαν παλιρροϊκό κύμα, μια τραβούσε τον γαμπρό και μια τραβούσε τη νύφη, ώστε παραλίγο να μην συναντηθούν για να ανέβουν τα σκαλιά της Μητρόπολης. Τελικά τη λύση έδωσε ένας παλαιστής φίλος της Βίκυς Μοσχολιού, ο οποίος βρέθηκε εκεί, που στην κυριολεξία την σήκωσε και την πήγε στο Μίμη Δομάζο! Σκηνές πραγματικά που αν κάποιος δεν τις ζήσει, δεν τις πιστεύει. Τελικά το μυστήριο ξεκίνησε με τον κόσμο να ανεβαίνει στις καρέκλες για να δει τη νύφη και να κρέμεται σαν τα τσαμπιά από το γυναικωνίτη της εκκλησίας. Και μέσα στην κοσμοπλημμύρα η Βίκυ Μοσχολιού έχασε την βέρα της, που τύχη αγαθή την βρήκε κάποιος την επόμενη μέρα και της την επέστρεψε. Ενώ οι νεόνυμφοικλήθηκαν αργότερα να πληρώ-σουν 15.000 δραχμές στην εκκλησία,  για τις ζημιές που προξενέθησαν από το πλήθος. Ένας γάμος μοναδικός που έγραψε ιστορία στα αθλητικά και καλλιτεχνικά μας δρώμενα. Με την αγαπημένη του Βίκυ ο στρατηγός έζησε έως το 1978 που χώρισαν μετά από 11 χρόνια γάμου, έχοντας αποκτήσει δυο κόρες την Ράνια και την Ευαγγελία και ένα ακόμα παιδάκι που γεννήθηκε πρόωρα και δεν έζησε σκορπώντας τους άφατη θλίψη. Ένας χωρισμός που όπως είπε κάποτε η αγαπημένη μας τραγουδίστρια, δεν οφείλονταν σε προβλήματα του ζευγαριού, αλλά στο ότι δεν μπορούσε να χαρεί τον άνδρα της, ένεκα των αλλεπάλληλων υποχρεώσεών του με το ποδόσφαιρο, πότε με τον Παναθηναϊκό, πότε με την Εθνική. Έμειναν πάραυτα και μετά το χωρισμό τους καλοί φίλοι, μέχρι την εκδημία από τη ζωή της Βίκυς.Να σημειώσουμε ότι ο Μίμης Δομάζος είχε έναν ακόμα γάμο με την Αργυρώ (Ηώ) Θεοδώρου, με κουμπάρους το ζεύγος Γιάννη και Ντίνας Πάριου και τον  καπετάνιο Φίλιππα Αξιώτη, από τον οποίο απέκτησε μια ακόμα κόρη, την ραδιοφωνική παραγωγό και τ. Δημοτική Σύμβουλο της Αθήνας Θεόπη Δομάζου.

Ως ζενίθ της ποδοσφαιρικής του καριέρας ο Μίμης Δομάζος, αποτιμά τηνσυμμετοχή του στον τελικό Κυπέλλου ΠρωταθλητριώνΕυρώπης, στο Γουέμπλευ στις 2 Ιουνίου 1971, με αντίπαλο τον θρυλικό Άγιαξ του Κρόιφ. Την ίδια μάλιστα χρονιά τον Δεκέμβριο συμμετείχε στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, κόντρα στην Νασιονάλ της Ουρουγουάης. Και το 1977 δοξάστηκε με την κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου, χωρίς όμως να μετάσχει στον διπλό τελικό, με την Σλάβια Σόφιας. Ενώ ως πιο πικρή στιγμή της σταδιοδρομίας του, αποτιμά  τον αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδος, στο μουντιάλ του Μεξικό το 1970 από την Ρουμανία, με «άδικο» τρόπο στις λεπτομέρειες, πολλώ μάλιστα που ο λατρεμένος μας στρατηγός, εκτιμούσε την τότε Εθνική Ελλάδος, καλύτερη από την ομάδα της Εθνικής που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2004.