Γράφει ο Κώστας ΣτούπαςΈνα ερώτημα που με βασανίζει από χθες είναι αν μετά τον ξυλοδαρμό σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση τα ποσοστά της Χ.Α. θα μειωθούν ή θα διπλασιαστούν στις επόμενες εκλογές;
Δεν είμαι σε θέση να συμπεράνω αν ο μάστορας της προπαγάνδας Γκέμπελς, θα έδινε στο θύτη βραβείο ανοιχτής «παλάμης» ή κάποιον σιδηρού σταυρό (ή πως αλλιώς λένε τα πρωτόγονα αυτά βραβεία) οι λάτρεις του ρομαντικού μιλιταρισμού και εχθροί των ποταπών αγορών και της δημοκρατίας τους…
Δυστυχώς το χθεσινό σκηνικό δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό.
Φοβάμαι πως η ελληνική κοινωνία πάει πολύ καιρός που δείχνει όλο και μεγαλύτερη ανοχή σε φαινόμενα βίας. Βίας που συχνά έχει χαρακτηριστικά πολιτικής βίας.
Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στη Χ.Α. Η τελευταία αποτελεί ίσως την πιο πρωτόγονη μορφή της έκφρασης της πολιτικής βίας εναντίον πολιτικών αντιπάλων ή μεταναστών.
«Επαναστάτες» που αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη και το πολιτικό σύστημα εν γένει δεν είναι μόνο η Χ.Α., αλλά εδώ και δεκαετίες τον πρώτο λόγο έχει ένα σημαντικό κομμάτι της εγχώριας αριστεράς κομμουνιστικής, μετακομμουνιστικής, σταλινικής, μαοϊκής κλπ…
Οι περισσότεροι απ’ όσους με διαβάζουν ή με ακούνε μου λένε πως κάνω λάθος που ταυτίζω την άκρα αριστερά με την άκρα δεξιά. Εγώ πάλι δεν πιστεύω πως υπάρχει καλή και κακή πολιτική βία και βία εν γένει.
Διακρίνω στα δυο άκρα εντυπωσιακές αρχετυπικές ομοιότητες και ανησυχώ ιδιαίτερα με την διόγκωσή τους. Πόσο μάλλον που εκτιμώ πως τείνουν να αποκτήσουν ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Έχω αναφερθεί ξανά στη μελέτη της Χάνα Αρεντ, η γέννηση του Ολοκληρωτισμού, που επιχειρηματολογεί πάνω στις εκπληκτικές ομοιότητες του ναζισμού και του κομμουνισμού. Στην Ελλάδα αυτές οι ταυτίσεις μοιάζουν ρηξικέλευθες. Στην Ευρώπη έχουν ορίσει μέρα καταδίκης του ναζισμού και του σταλινισμού.
Η ισχυροποίηση της άκρας δεξιάς δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων εκλογών. Διακρίνω ενδείξεις στερεής οργανωτικής δομής και πηγές κοινωνικής τροφοδότησης που διευρύνονται λόγω της κρίσης. Πρόκειται μάλιστα για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σημείο αναφοράς της φιλοσοφίας της αριστεράς.
Διακρίνω πως οι σύγχρονοι «προλετάριοι» της μεταβιομηχανικής εποχής της παγκοσμιοποίησης πιο εύκολα προσεγγίζουν την άκρα δεξιά παρά την άκρα αριστερά. Η αριστερά έχει μεγαλύτερη επιρροή στα προνομιούχα στρώματα που «σιτίζονται» στο δημόσιο και τα κοινοτικά προγράμματα. Δεν πιστεύω πως οι ομάδες που ελέγχουν και λυμαίνονται τα πανεπιστήμια σαν φοιτητές ή συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί αποτελούν το υποκείμενο της επανάστασης όπως θάλεγε και ο γέρο Μαρξ ή ο μεταμαρξικός αριστερός Τόνυ Νέγκρι.
Για την ανοχή της κοινωνίας σε φαινόμενα βίας και την ανομία η αριστερά φέρνει σημαντική ευθύνη. Πολλά χρόνια την ανέχτηκε, την καλλιέργησε και της έδωσε θεωρητική αιτιολόγηση.
Πριν λίγες εβδομάδες ο δημοσιογράφος του Σκάι, Κ. Μπογδάνος έπεσε θύμα λιντσαρίσματος, επειδή σε κάποιους δεν αρέσουν οι απόψεις του για το μνημόνιο.
Προ μηνών κάποιοι θερμοκέφαλοι εισέβαλαν στο Φλοράλ στα Εξάρχεια, όπου γινόταν μια παρουσίαση βιβλίου και γιαουρτώθηκε η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου…
Μια άλλη παρουσίαση βιβλίου σε βιβλιοπωλείο του Πειραιά ματαιώθηκε από ακτιβιστές γιατί μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
Νομίζω πως κάποια στιγμή και εντός του ΕΜΠ ματαιώθηκε εκδήλωση με φιλελεύθερους ομιλητές, από ομάδες ακροαριστερών που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει… Η υπεράσπιση του ασύλου δεν έχει να κάνει με την ελεύθερη εκφορά ιδεών, αλλά με την απόλυτη κυριαρχία των δικών μας ιδεών;
Σε πολλές πολιτικές εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν αντισυγκεντρώσεις από ακροαριστερές συνιστώσες στα πρότυπα της παλιά παρακρατικής δεξιάς…
Κάποτε γρονθοκόπησαν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ στο μέσο πορείας και παρότι αναγνωρίστηκαν οι πρωταγωνιστές, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός για την υπεράσπιση των άλλων να υπάρχουν…
Θυμάμαι πάμπολα συμβάντα με αγανακτισμένους και «αγανακτισμένους» με πολιτική ταυτότητα να κυνηγούν να γιαουρτώσουν τον Θόδωρο Πάγκαλο σε διάφορες ταβέρνες του υπολοίπου Αττικής.
Στα χρόνια της χρεοκοπίας προέκυψε ένα μαζικό κίνημα ετερόκλητων αγανακτισμένων και ήταν πολλοί που με πράξεις βίας ή συμβολικής βίας προσπάθησαν να το προσεταιριστούν, πολιτικά κόμματα και δημοσιογράφοι. Τις πρώτες συνέπειες αυτής της αγανάκτησης ζούμε τώρα. Φοβάμαι πως τα χειρότερα ακολουθούν.
Νομίζω πως όλες αυτές οι κραυγές από πολιτικούς τους κοινοβουλίου για πολιτικούς του κοινοβουλίου για δοσίλογους, γερμανοτσολιάδες, προσκυνημένους δεν βοήθησαν τη χώρα να ξεπεράσει το πρόβλημά της.
Πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να δούμε την πρώτη σύγκρουση των άκρων με νεκρούς.
Όταν τα λέω αυτά στους φίλους μου αριστερούς (… και είναι πολλοί λόγω της εφηβικής μου πολιτικής δραστηριότητας, μερικοί από τους οποίους έχουν εξελιχθεί κορυφαία στελέχη) διακρίνω πως διαθέτουν μια διαφορετική βαθμολόγηση της σημασίας της βίας όταν προέρχεται από την αριστερά, παρά από τη δεξιά…
Προ καιρού κάποιος βουλευτής του ΚΚΕ σηκώθηκε από τα έδρανα και εκσφενδόνισε το μνημόνιο στο βήμα της Βουλής όπου αγόρευε κάποιος «μνημονιακός». Βέβαια στην τηλεοπτική δημοκρατία μπορεί το πλατό και οι ασχήμιες σε αυτό να εκλαμβάνονται σαν σοβαρότερα παραπτώματα από τις ασχήμιες εντός του χώρου εφαρμογής της λαϊκής κυριαρχίας. Εξάλλου το ΚΚΕ επανειλημμένα αφήνει να εννοηθεί πως η τήρηση του Συντάγματος είναι κάτι δευτερεύον μπροστά στην τήρηση των βασικών αρχών του μαρξισμού, λενινισμού και σταλινισμού κλπ.
Υπάρχουν κόμματα που κλείνουν ή υποστηρίζουν όσους κλείνουν τα λιμάνια, τα εργοστάσια, τις εθνικές οδούς, εκμεταλλευόμενα την αδυναμία του κράτους να επιβάλλει την τάξη. Μια αδυναμία που κατά ένα μέρος πηγάζει από ενοχή της πελατειακής τους δομής.
Υπάρχουν πάμπολες περιπτώσεις τραμπουκισμών που έχουν παραβιάσει κατάφορα την ελευθερία της έκφρασης, τα δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών και τους νόμους του κράτους.
Μια μερίδα της κοινωνίας σημαντική τηρεί μια διφορούμενη στάση ανοχής απέναντι σε αυτές, αλλά με ευκολία και ένταση καταδικάζει όσες προέρχονται από αντιπάλους.
Νομίζω πως όλες αυτές οι περιπτώσεις εθισμού της κοινωνίας στην ανομία, επώαζαν τόσα χρόνια τα «αυγά» των “φιδιών”. Η κρίση απλά έσπασε τα «τσόφλια» αυτών των «αυγών»…
Εκτιμώ πως οι παραπάνω συμπεριφορές που επώασαν το αυγό του φιδιού πηγάζουν από την ευρεία αναγνώριση που έχουν στην Ελλάδα διάφοροι φιλόσοφοι και ηγέτες ολοκληρωτικών ιδεολογιών.
Αν βγείτε να ρωτήσετε έξω τους περαστικούς τι σημαίνει η λέξη ΛΟΚ, οι 15 στους 10 θα σας πουν Λόχοι Ορεινών Καταδρομών…
Σπάνια θα βρείτε κάποιον να γνωρίζει το φιλόσοφο Τζων Λόκ σε αντίθεση με το Μάρξ, τον Λένιν και το Στάλιν.
Σύμφωνα με τη δεύτερη πραγματεία του Τζων Λοκ, του φιλοσόφου που οικοδόμησε το πολιτικό φιλελευθερισμό, του πολιτικού συστήματος που έκανε τη Δύση να ξεχωρίζει για πολλές δεκαετίες σε ό,τι αφορά την κοινωνική, πολιτική και οικονομική πρόοδο: Η υποχρέωση υπακοής στην εξουσία εκπηγάζει από το κοινωνικό συμβόλαιο που νομιμοποιεί την άσκησή της, δηλαδή τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων.
Δηλαδή αγαπητοί μου αναγνώστες εμείς οι ίδιοι ως κοινωνία για να μην λύνουμε τις διαφορές μας με χαστούκια, γιαούρτια, μολότωφ ή καλάσνικωφ, έχουμε εκχωρήσει την εξουσία αυτή βάσει συντάγματος σε μια Βουλή που ελέγχει μια κυβέρνηση, που ελέγχει το υπουργείο δημοσίας τάξεως, τον αστυνόμο της γειτονιάς ή των ΜΑΤ που φυλάει τη Βουλή ή την Πανεπιστημίου… Την δικαιοσύνη, την αγορά κλπ.
Πολύ ενδιαφέρον έχει επίσης η άποψη πως η πολιτική ανυπακοή, που τόσο διαφημίζεται από ακροαριστερούς και ακροδεξιούς που αρέσκονται να αμφισβητούν το νόμο και να λύνουν τις διαφορές εκτός δημοκρατικής νομιμότητας, είναι επίσης παράγωγο του φιλελευθερισμού και όχι του Μαρξισμού ή του Ναζισμού.
Ούτε Μάρξ, ούτε Χίτλερ, ούτε Αλλάχ αλλά Βολταίρος: Διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα να το λες.
Διαφωτισμός και όχι σκοτάδι πολιτικό ή θρησκοληπτικό. Καλαβρός, Νικηφόρος Γρηγοράς, Κοραής, Ρήγας Φεραίος, Ελευθέριος Βενιζέλος ή Ζαχαριάδης, Ιωάννης Μεταξάς και Πατακός;
Ευρώπη και όχι Αφρική, Βόρεια Κορέα ή Βενεζουέλα…
Οι τερατογενέσεις της δημοκρατίας μπορούν να προσλάβουν διάφορες μορφές, ανάλογα πάντα με τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε λαού και φυσικά με τα δεδομένα της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας. Έτσι π.χ. η δημοκρατία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας το 1981 γέννησε τον Ανδρέα Παπανδρέου και η δημοκρατία της χρεοκοπημένης Ελλάδας το 2012 κυοφορεί τον Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στις δημοκρατίες οι λαοί είναι ελεύθεροι και να αυτοκτονήσουν. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μια αυτοκαταστροφική πλειοψηφία παρασέρνει μαζί της στην άβυσσο και όσες τυχόν μειοψηφίες πρόλαβαν να φωνάξουν: Γκρεμός!
capital.gr