Λεφτά – δεν – υπάρχουν και εν'πάσει περιπτώσει, δεν γουστάρω να ξοδευτούν.

Γράφει ο Τάκης Στάθης
Mόνο τα τελευταία δέκα χρόνια δανειστήκαμε 300 δισ. ευρώ. Όσο το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας. ‘Ότι πληρώσαμε αυτό το διάστημα, αφορά παλαιά δάνεια. Πού πήγαν όμως τα λεφτά που δανειστήκαμε;
Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε 30 δισ. ευρώ ετησίως. Εάν αυθαίρετα δεχτούμε ότι μπορεί να γίνει εξοικονόμηση 50%, από υπεράριθμους, διαφθορά και περίεργα bonus, τότε το 50% δεν αποτελεί περίεργο νούμερο. Θα πρότεινα μάλιστα, το επιπλέον κόστος που δημιουργεί ένας δημόσιος υπάλληλος -πέραν του μισθού του, γραφείο/λειτουργικά κόστη κλπ, να υπολογισθεί και να διατεθεί για ενίσχυση της επιχειρηματικότητάς των.
Αναλογιστικά σε βάθος 10ετίας αφορούν 185 δις ευρώ. Υπολογήστε 250 δις ευρώ το ΑΕΠ μας, και χρέος 115 δις ευρώ, σημαίνει 45% ποσοστό χρέους, το οποίο είναι διαχειρίσιμο. Σε απόλυτα νούμερα, κάθε Έλληνας να μην χρωστά 30.000 αλλά 10.000. Ενδιαφέρον; Ποιες είναι όμως οι συντεχνίες που μας καθηλώνουν στη μιζέρια; Προνομιούχες συντεχνίες (π.χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος), αγρότες –τουλάχιστον αυτοί παράγουν, κλειστά επαγγέλματα. Α, υπάρχουν και οι εθνικοί εργολάβοι / προμηθευτές. Αλλά αυτοί πήραν μόνο ένα 10% από τα δανεικά μας και τουλάχιστον παρήγαγαν και κάτι.
Δίκαιο το αίτημα λοιπόν της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ μόνο που δεν ποσοτικοποιεί. Να πληρώσουν αυτοί που τα πήραν (δημόσιοι και εθνικοί εργολάβοι).
Δεν πιστεύω στην περαιτέρω μείωση μισθών στο δημόσιο. Θα ήταν εκδικητικό. Πιστεύω όμως ακράδαντα στη μείωση μέσω απολύσεων σε ποσοστό 50%. Άμεσα. Με ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό της διοίκησης, έλεγχο παραγωγικότητας και ξεκάθαρη και πρακτική νομολογία.
Μία καλή αρχή; Να κλείσει ο ΟΣΕ.
Ο ΟΣΕ δημιουργεί ελλείμματα που ξεπερνούν το 1 δις ευρώ το χρόνο προσφέροντας υπηρεσίες που ελάχιστοι ζητούν. Μπορούμε να πουλήσουμε τμήματα του ΟΣΕ με την ελπίδα ότι οι αγοραστές θα τα εξυγιάνουν, ή ακόμη και να τον κλείσουμε. Και οι δύο επιλογές είναι καλύτερες από την χρεοκοπία.
Και τελικά, εάν λεφτά υπάρχουν, ας πάρουμε κάτι και εμείς που τουλάχιστον δεν ζούμε σε βάρος κανενός.