Το Μητρικό μας χώμα, ζυμωμένο από αίμα και μόχθο, κρύβει μέσα του τη νέα σπορά και την ιερότητα των Μαρτύρων και Ηρώων, όπως αυτή εξυμνήθηκε από τον Εθνικό μας ποιητή: Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα Ιερά.Η αειφόρος Ελληνική Γη η ευλογημένη, είχε έναν και μοναδικό θεματοφύλακα μέσα στους αιώνες: Τα παιδιά της. Μυστηριακά και αυτά γνώριζαν τον υπερχρονικό κοινό τους πρόγονο, ιερότερο όλων: Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς.
Διότι η Πατρίδα για τον Έλληνα, ήταν η μεγάλη Μητέρα από την οποία εκπορεύετο το Έθνος (=γένος, γέννα), στην αγκαλιά της οποίας θα γινόταν και η τελική κρίση. Αυτός ο αδιάλειπτος δεσμός ήταν η αιτία της Εθνικής επιβίωσης δια πυρός και σιδήρου. Η εξήγηση της παλλαϊκής δράσης που έκανε τα θαύματα στα πεδία των μαχών και της δημιουργίας, από την αρχαιότητα εως σήμερα. Η λύση απέναντι σε κάθε κρίση και απειλή, σφυρηλατημένη, αυταπόδεικτη από την ίδια την ιστορική μνήμη: “Εθνική Ομοψυχία“.
Γι’ αυτό στις σημαντικές καμπές της πορείας μας, το ζητούμενο ήταν πάντα η “Εθνική Ενότητα“. Ο συνεκτικός κρίκος που έδεσε τον θρίαμβο στις Πλαταιές απέναντι στην μάστιγα της Ασίας, όταν οι πόλεις της Ελλάδας παραμέρισαν τις διαφορές τους για να κρατήσουν ζωντανό το άσβεστο Φως που προσέφεραν στην ανθρωπότητα.
Δυστυχώς αυτόν τον δεσμό τον γνώριζαν και οι εχθροί. Και εκεί που καμμία βάρβαρη δύναμη δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον παλλόμενο Ελληνισμό. έπεφτε ο σπόρος της διχόνοιας.
Ο Ελληνισμός ενωμένος δεν ηττήθηκε ποτέ. Μα πίσω από κάθε Εθνική τραγωδία, θα δούμε το δηλητήριο της διχόνοιας, του διχασμού, να έχει διαρρήξει τα απόρθητα τείχη, που δεν ήταν άλλα από τα ενωμένα στήθη των Ελλήνων στα ετερόκλητα μέτωπα.
Από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, έως την Κερκόπορτα. Από την γενοκτονία της Ιωνίας, τον εμφύλιο μέχρι την γενοκτονία της Κύπρου. Ο εχθρός γνώριζε καλά τι έπρεπε να κάνει για να ασελγήσει πάνω στον Ελληνισμό.
Οι Έλληνες ενωμένοι, διεκδικούν. Διχασμένοι, παραδίδουν. Ο εμφύλιος σπαραγμός παρέδωσε τα δίκαια του “ΟΧΙ” και της Εθνικής αντίστασης, θα έπρεπε να μας έχει διδάξει. Και όμως.
Αυτοί που ήθελαν να στερήσουν τα αυτοδίκαια των μαχητών, έβαλαν τόσο βαθιά τον σπόρο της διχόνοιας που ακόμα και σήμερα, μπροστά στην Εθνική κρίση, αντί να ορθώνεται το απόρθητο Ελληνικό κάστρο, μεσουρανούν τα μπακάλικα και οι παράγκες με τα ίδια εμπριμέ σημαιάκια. Τα παραμάγαζα που προσηλυτίζουν την καινούρια γέννα, την ελπίδα του Έθνους, σε χρεοκοπημένες ιδεολογίες 200 ετών, που έχουν το θράσος να τις βαφτίζουν “πρόοδο” ή “φιλελευθερισμό“.
Στην Ελλάδα που ταυτίζεται με την Αλήθεια, αλωνίζουν οι πλασιέ της “μοναδικής αλήθειας” που βολεύει την ευμάρεια της μπακαλοφροσύνης τους, ρημάζοντας την ίδια την Αλήθεια, την ίδια την Πατρίδα.
Πόσο τυφλοί πρέπει να είμαστε για να μην αντιλαμβανόμαστε εις βάρος ποιού πλούτισαν και πλουτίζουν αυτοί οι ινστρούχτορες του ψεύδους; Σαν βδέλλες προσκολλήθηκαν στην φλέβα την Ελληνική και τους ταΐσαμε με το αίμα μας, εως ότου έγιναν θηρία. Κάθε “μαύρος λογαριασμός“, κάθε βαλίτσα, κάθε επίορκη σύμβαση, ήταν το αίμα των παπούδων μας, ο μόχθος μας, το μέλλον των παιδιών μας.
Η ύπαρξη τους βασίζεται στο πέπλο του ψεύδους που εμείς επιτρέψαμε να μας τυφλώσει. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να τυφλώσουμε και τα παιδιά μας.
Δεν θέλουμε την πραμάτεια που πωλούν στα μπακάλικα τους, δεν θέλουμε να φάμε οι λίγοι τον μόχθο των πολλών συνανθρώπων μας. Δεν θέλουμε το μίσος τους, τα εμπριμέ τους ευαγγέλια, την “απόλυτη αλήθεια τους”, την διχόνοια της σποράς τους.
Αλήθεια μας είναι η Πατρίδα και γι’ αυτή θα αγωνιστούμε. Για την παντοδυναμία Της ενάντια στα πολύχρωμα αυτοδύν
αμα μπακάλικα. Και η διχόνοια που σπέρνουν, θηλειά θα γίνει στο λαιμό τους όταν την ξεριζώσουμε από το μητρικό μας χώμα.
Διότι οι ρίζες μας σε αυτή την Γη είναι πολύ βαθύτερες από τα ζιζάνια τους.