Πώς με τα σχέδια του ο Τραμπ, ανοίγει το γεωπολιτικό κουτί της Πανδώρας

Η απαγόρευση σε ένα κράτος να προσαρτήσει το σύνολο ή μέρος της επικράτειας άλλου κράτους είναι η πιο σημαντική αρχή του Διεθνούς Δικαίου. Υπάρχει ένας παγκόσμιος, σαφής κανόνας: Δεν μπορείς να κατακτήσεις την πατρίδα κάποιου άλλου. Αλλά για τον Ντόναλντ Τραμπ η πατρίδα των Παλαιστινίων είναι απλά ένα τεράστιο, παραλιακό real estate project.

Η εξωφρενική πρόταση του Τραμπ, να εκδιωχθούν όλοι οι Παλαιστίνιοι από τη Γάζα και να γίνει έδαφος των ΗΠΑ, άφησε με ανοιχτό το στόμα ολόκληρο τον κόσμο, συμμάχους και εχθρούς της Αμερικής. Ο ΟΗΕ προειδοποίησε ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με εθνοκάθαρση και θα παραβίαζε το Διεθνές Δίκαιο.

Στην ουσία, ο Τραμπ ανακοίνωσε μια βίαιη μετεγκατάσταση πληθυσμού, κάτι που απαγορεύεται από τις Συμβάσεις της Γενεύης, τις οποίες έχουν επικυρώσει τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ. Το σχέδιο του Αμερικανού προέδρου αποτελεί παραβίαση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Κανείς δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει αν ο Τραμπ όντως εννοεί όσα λέει ή φοβίζει στα πλαίσια ενός παζαριού. Οπως είπε δημόσια, θέλει «όλοι οι Παλαιστίνιοι να φύγουν» και θα πρέπει να νιώθουν «ενθουσιασμένοι» που θα… εκδιωχθούν.

«Οι ΗΠΑ θα καταλάβουν τη Λωρίδα της Γάζας» δήλωσε μιλώντας δίπλα στον Νετανιάχου και θα την κάνουν «τη Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής!».

Αυτή δεν είναι απλά μια αυτοκρατορική μεγαλοστομία του Τραμπ. Εδώ έχουν όλοι πρόβλημα. Οι ΗΠΑ, η χώρα-αστυνόμος, που έστησε την παγκόσμια τάξη πραγμάτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αδιαφορεί επισήμως για την έννοια των κυρίαρχων κρατών. Ο πρόεδρός τους δεν έχει καμιά αίσθηση των εννοιών της πατρίδας, του κράτους, του έθνους και του Διεθνούς Δικαίου. Αντίθετα, ανοίγει το γεωπολιτικό κουτί της Πανδώρας.

Πρώτα ήταν η Γροιλανδία, που «θα την αγοράσουν οι ΗΠΑ», μετά «η προσάρτηση του Καναδά», «η ανάκτηση της Διώρυγας του Παναμά» και «η μετονομασία του Κόλπου του Μεξικού». Ο Τραμπ θέλει τώρα να μετατρέψει τη Γάζα σε ένα άλλο Ντουμπάι, με τα πετροδόλαρα των Αράβων που προσπαθεί να πιέσει. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα επιστρέψουν ποτέ, γιατί εκεί «θα πάνε να μείνουν άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο».

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, μιλώντας στο Fox News περιέγραψε ανατριχιαστικά τι είπε στα άλλα κράτη γι’ αυτή τη νέα κατάσταση: «Ξέρω ότι έχετε συνηθίσει σε μια εξωτερική πολιτική, αλλά τώρα μάς καθοδηγεί ένα διαφορετικό είδος ανθρώπου, ο Τραμπ».

Η Αμερική, μια χώρα που ιστορικά δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα, δεν έχει απαραίτητα την ίδια βαθιά ριζωμένη έννοια της πατρίδας που υπάρχει σε άλλα κράτη-έθνη. Οι ίδιες οι αμερικανικές πολιτείες στην πλειονότητά τους εξαγοράστηκαν ευθέως ή υποκινήθηκαν πραξικοπήματα, ώστε στη συνέχεια να αποτελέσουν αυτό που σήμερα λέμε Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Για τον Ελληνισμό, βέβαια, το ζήτημα της δέσμευσης των ΗΠΑ στην εθνική κυριαρχία των άλλων χωρών και στο Διεθνές Δίκαιο είναι κάτι σκιώδες και αμφίβολο εδώ και πολλές δεκαετίες. Πιο τρανό παράδειγμα από την ανοχή, αν όχι την αμερικανική στήριξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο δεν υπάρχει.

Ετσι, η στάση του προέδρου Τραμπ μάλλον μάς σοκάρει λιγότερο από ό,τι τα υπόλοιπα κράτη. Τα παραδείγματα που έχουμε βιώσει ήδη μάς έχουν ανοίξει τα μάτια. Άλλωστε, μόλις πριν από τις τελευταίες ημέρες δημοσιοποιήθηκε στον ελληνικό Τύπο ότι ο Τόμας Νάιλς, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα που διαχειρίστηκε την κρίση των Ιμίων, γνώριζε καλά ότι τα Ιμια είναι ελληνικά, αλλά οι ΗΠΑ επέλεξαν να τα «γκριζάρουν» για να μη δυσαρεστήσουν την Τουρκία.

Δυστυχώς η Ελλάδα, όσον αφορά τουλάχιστον τη σχέση της συμμάχου μας Αμερικής με το Διεθνές δίκαιο και το Εθνικό Δίκαιο, βρίσκεται σε μια διαρκή «εποχή Τραμπ» εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια.

Ομως, έως τώρα η υποκριτική στάση των ΗΠΑ υπέρ σεβασμού στη διεθνή νομιμότητα «έσπαγε» μόνο κατά περίπτωση και χωρίς δημόσια παραδοχή από πλευράς τους. Σήμερα ο Τραμπ διαφημίζει ανοιχτά ότι προτίθεται να ξανασχεδιάσει τον παγκόσμιο χάρτη, χωρίς προσχήματα και με γνώμονα τις μπίζνες.

Η Αθήνα βρίσκεται σε ιδιαίτερα επισφαλή θέση. Τα τελευταία έξι χρόνια η ελληνική κυβέρνηση απομειώνει αυτοβούλως και υπογείως κάθε Δίκαιο και διπλωματική ισχύ της χώρας υπέρ της Τουρκίας, θέτοντας την Ελλάδα σε ομηρία της Άγκυρας.

Στην ουσία, το μόνο που μπορεί να ελπίζει η Αθήνα είναι ότι η προσοχή του Τραμπ θα αποσπαστεί από άλλα μέρη. Γιατί διαφορετικά τι τον εμποδίζει να θελήσει αύριο, π.χ., να εκδιώξει τους Κύπριους από την Κύπρο για… να τη μετατρέψει σε «Ριβιέρα της Μεσογείου», ικανοποιώντας και τις φιλοδοξίες της Τουρκίας;

Όσο για την Ευρώπη, πρακτικά σιωπά με τη γνωστή, αποτυχημένη συνταγή του κατευνασμού. Όπως συνέβη και στην εξαγγελία «απόκτησης» της Γροιλανδίας από τις ΗΠΑ.

Οι Αμερικανοί ψήφισαν τον Τραμπ μπουχτισμένοι από τις αχαλίνωτες υπερβολές των Δημοκρατικών. Όχι για να αντικαταστήσουν ένα παλαβό σύστημα από έναν νέο παλαβό σχεδιασμό Τραμπ, να μετατρέψει τα κράτη σε κτηματομεσιτικά deals και μια παγκόσμια ζούγκλα χωρίς κανόνες. Ίσως οι ψηφοφόροι Τραμπ να μην πολυσκοτίζονται για τις ανήθικες, αν όχι απάνθρωπες προτάσεις του προέδρου τους για τη Γάζα ή τη Γροιλανδία. Όμως, πόσο πρόθυμοι είναι να στείλουν τα λεφτά και τους στρατιώτες τους στα καινούργια Ιράκ και Αφγανιστάν, που αναπόφευκτα θα προκύψουν από τέτοια τρελά σχέδια;