Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ….ακόμα και φύση "κλαίει"…εμείς ?
Σήμερα, ξημέρωσε στον τόπο μου ένας μουντός συννεφιασμένος ουρανός.Παράξενα συναισθήματα αναδύονται αυτόματα από το αντίκρισμα του.Τίποτα δεν είναι ίδιο με την χθεσινή ηλιόλουστη μέρα αποφάσισα. Παραξενεμένος έκανα καφέ και βγήκα στο μπαλκόνι να ρεμβάσω λίγο , πήρα και το πληκτρολόγιο να μάθω για τον καιρό.Οι δρόμοι κάτω ήταν υγροί, -απ τη νυχτερινή πάχνη σκέφθηκα.Ξάφνου κάτι υγρό ανεπαίσθητο άγγιξε το πρόσωπο μου ,ύστερα κι άλλο ,κι άλλο , κι άλλο μέχρι που έγινα σχεδόν μούσκεμα σαν τους δρόμους απο κάτω. Δεν ήταν βροχή όμως αυτό ,τι ήταν ? πλησίασα απορημένος στο κάγκελο να δω..Ξαφνικά ήχησε στα αυτιά μου γεννώντας ανησυχία η καμπάνα της κοντινής εκκλησίας, ανησυχία γιατί είναι ο γνωστός πένθιμος ήχος που σημαίνει οτι κάποιος "έφυγε" απο κοντά μας.Τότε κατάλαβα και ντράπηκα, ντράπηκα για μένα, για όλους εμάς , για το μικρό ανθρωπάκι που αφήσαμε να μας κυριεύσει και να κουμαντάρει τις ζωές μας..
Κατάλαβα τι ήταν αυτό το "υγρό" στους δρόμους και στο πρόσωπό μου. Η φύση "γνωρίζει" , αυτή "ξέρει" …..πάντα κάνει αυτό που πρέπει αποδίδοντας την ευλάβεια στο Δημιουργό της.Είδα και ένοιωσα τα δάκρυά της ,ελευθέρωσα και τα δικά μου που σταματούσα απορώντας μέχρι τώρα γιατί έρχονται …..ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ! ΚΑΙ ΝΤΡΑΠΗΚΑ κι έσκυψα να βρω τρύπα να κρυφτώ απ τη φύση απ τον Κύριο ,να εξαφανίσω αυτό τ’ ανθρωπάκι που κουβαλώ μέσα μου απο προσώπου γης. Να ξαναγίνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ….
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ σήμερα ! Σήμερον κρεμάται επί ξύλου . .
