H Κάλπη με τα Βατράχια

Του Ηλία Καραβόλια, 14/6
Είναι γνωστή η παροιμία που βρίσκει αντίκτυπο στους Πολέμους και στις Αγορές: όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια. Προσωπικά θεωρώ ότι με αυτήν την φράση , απεικονίζεται έντονα η τωρινή κατάσταση στην ελληνική και στην ευρωπαική κοινωνία.
Κουράστηκα αυτές τις ημέρες να ακούω περί πληροφοριών για προβάδισμα της ΝΔ , άλλες δε πληροφορίες δίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο , άλλες πάλι δείχνουν ντέρμπι,
ενώ τόσο το ελληνικό χρηματιστήριο όσο και οι αγορές συναλλάγματος, στέλνουν –υποτίθεται- θετικά μηνύματα σχετικά με το αύριο των εκλογών( θα γίνει κυβέρνηση, θα επέλθει σταθερότητα και όχι σπασμωδικές καταγγελίες συμβάσεων και μνημονίων με τους εταίρους ) Αυτό, δεν σημαίνει κατ ανάγκη νίκη της ΝΔ και σχηματισμό κυβέρνησης χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ( και το αντίθετο) αλλά πιθανότητα για σχηματισμό κυβέρνησης αυξημένης, ευρείας και βιώσιμης συναίνεσης( βλ. ‘ Γιατί την Δευτέρα θα έχουμε πάλι Ευρώ, www.athenspress.gr, 13/6, Ηλίας Καραβόλιας)
Μια όμως ματιά στις αντιφατικές και συγκρουόμενες δηλώσεις ανώτερων ευρωπαίων και αμερικανών αξιωματούχων, τις τελευταίες μέρες, καθώς και μια προσεκτική ανάλυση της προβολής του Αλέξη Τσίπρα σε ναυαρχίδες του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου σε ΗΠΑ, Λονδίνο ( Bloomberg, CNN, WSJ, Financial Times) , γεννάει σε πολλούς Έλληνες το ερώτημα ποιοι στηρίζουν τον ‘Radical Greek’ τον ριζοσπάστη Έλληνα ( βλ. Bloomberg Business week,9/6) αλλά και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο λαός μας ψάχνει κέντρα ισχύος που καθορίζουν το μέλλον του, διαχρονικά…
Ας δούμε μια πραγματικότητα: οι ΗΠΑ είναι πολλά ‘’πράγματα’’ μαζί. Πολλά γεωπολιτικά, οικονομικά, μικρο-πολιτικά και άλλα συμφέροντα, απλωμένα σαν χταπόδια ,που μερικές φορές αυτό-ακυρώνονται ή συναντώνται σε κοινούς τόπους δράσης . Η αμερικανική ηγεμονία και η παγκόσμια εξάπλωση του αμερικανικού μοντέλου ευημερίας και μιας υπερ-πιστωτικής οικονομίας( καθώς και των περιορισμένων εθνικών πλαισίων γεωπολιτικής που διαμορφώνει για διάφορα κράτη) μας κάνει να θεωρούμε τον συνήθη ύποπτο, την ‘Αμερική’ , σε ελεγκτή της παγκόσμιας κυκλοφορίας πανικού και τρόμου.
Μπορεί φαινομενικά να μην απέχει αυτή η άποψη από την πραγματικότητα, αλλά ο αληθινός ‘εξαγωγέας’ τρόμου , πανικού , υφέσεων, κοινωνικών πιέσεων και παρατεταμένης καθίζησης του συλλογικού ψυχισμού, δεν έχει μόνο σφραγίδα ΗΠΑ. Έχει ‘’συστημική’’ σφραγίδα, έχει προέλευση σχετική με τις δομικές ανισορροπίες της παγκόσμιας οικονομίας. Συνδέεται με την πολύ-πολική φύση της πιστωτικής ισχύος και την νέα παγκόσμια γεωγραφία του Χρήματος- τα υπερ-μεγεθυμένα τραπεζικά και χρηματιστηριακά groups που κατέχουν το μεγάλο μέρος τόσο της ρευστότητας όσο και των μοχλευμένων θέσεων σε διάφορες αγορές.
Το έχω περιγράψει και παλιότερα: η σύγκρουση πχ της κοινής ομάδας πιστωτικής και επενδυτικής ισχύος στην Ν. Υόρκη, με το ανάλογο λονδρέζικο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, και με την γερμανική και ελβετική τραπεζοκρατία( ως ενδιάμεσο εταίρο), έχει κοινό στόχο. Αφανή ίσως, για πολύ καιρό, εμφανή όμως στις στιγμές κορύφωσης του πανικού των μαζών. Ποιος είναι αυτός ο στόχος; Μα, για αναρωτηθείτε που πάνε οι εξαγωγές κεφαλαίων από Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία τους τελευταίους μήνες. Ας χαρτογραφήσουμε με προσεκτικό τρόπο τις ροές των ‘τρομαγμένων’ κεφαλαίων στις υπό κατάρρευση και υπό πτώχευση οικονομίες, που ονομάζονται από εκθέσεις, αναλύσεις, μέσα ενημέρωσης, ως υποψήφιες για έξοδο από το ευρώ( μετά το Grexit, έφτιαξαν και το…Spexit,εννοώντας την Ισπανία) Είναι πολλά τα δις των ‘ζεστών κεφαλαίων’ που παρκαρίστηκαν στα ασφαλή τραπεζικά λιμάνια του Λονδίνου, της Ν. Υόρκης, της Ελβετίας, της Φρανκφούρτης. Με αυτά τα δις, με τις μοχλεύσεις σε αυτά, με τα πολυετή κλεισίματα τους σε γερμανικά, αμερικανικά, βρετανικά και ελβετικά ασφαλή ομόλογα και δομημένα προιόντα , τόσο οι κρατικοποιημένες όσο και οι ιδιωτικές τράπεζες που τα υποδέχθηκαν, γνωρίζουν καλά πώς να τα διοχετεύσουν στα κράτη τους, στους ισχυρούς βιομηχάνους, επενδυτές και στους δικούς τους κερδοσκόπους, ώστε αυτοί να ‘αγοράσουν’ τα υπερ-χρεωμένα και υποτιμημένα νοτιοευρωπαικά opportunities( ευκαιρίες).Και οι αγοραπωλησίες, φαίνεται ότι θα είναι μελλοντικά τόσο κρατικού ,όσο και ιδιωτικού ενδιαφέροντος.
Την Κυριακή λοιπόν, η ελληνική κοινωνία, πλούσιων και φτωχών, νεόπτωχων και νεόπλουτων, ανέργων και υποβαθμισμένων εργασιακά και εισοδηματικά, μοιάζει με εκείνη την τεράστια μάζα από βατράχια που κάθεται στις όχθες ενός ποταμού, χωρίς συγκεκριμένη ροή και φορά( Ευρωζώνη) έτοιμου να ξεχειλίσει και να πλημμυρίσει το περιβάλλον( Παγκόσμια Οικονομία ) . Τα βουβάλια που μαλώνουν και μάχονται, προκαλούν υπερχείλιση και ρεύματα, οπότε τα βατράχια βρέχονται, πνίγονται και απλά… κρύβονται όσο μπορούν, ανήμπορα και αδύναμα, εξουθενωμένα( κοινωνίες Νότιας Ευρώπης) Μόνο αν ενωθούν όλα μαζί και συμφωνήσουν σε ποια όχθη και σε ποιό μέρος του ποταμού θα βρέχονται λιγότερο, έχουν περιθώρια επιβίωσης και συνέχειας στο οικοσύστημα που τους έταξε η φύση.
Έτσι και εμείς εδώ στην Ελλάδα: όχι μόνο ρημάξαμε οι ίδιοι τον ελληνικό μας οικονομικό βιότοπο( σχεδόν τον… αποξηράναμε) αλλά τώρα κινδυνεύουμε από την μεγάλη μάχη που διεξάγεται στα παντοδύναμα βουβάλια του διεθνούς οικονομικού βιότοπου …
Η κάλπη, είναι ένα χωροχρονικό σημείο όπου η Ιστορία δεν μπορεί να ‘διεισδύσει’ χωρίς τα Υποκείμενα και την Βούληση τους. Σίγουρα όμως, όταν τα Υποκείμενα, στην πλειοψηφία τους, από πολίτες μοιάζουν με …βατράχια, τότε μια κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει σε ποια ‘βουβάλια’ πρέπει να ακουμπήσει, ώστε να μην ποδοπατηθούν τουλάχιστον από αυτά.
Δεν κρίνεται μεθαύριο το μέλλον του τόπου, το μέλλον του ευρώ, το μέλλον των επόμενων γενεών, όπως διαλαλούν οι πάντες. Κρίνεται αυτό που τόσο στα ζώα, όσο και στους ανθρώπους, αποτελεί ζητούμενο σε περιπτώσεις κρίσης και καταιγίδας: η ικανότητα δημοκρατικής συνεννόησης μετά την έκφραση της ατομικής Βούλησης.
Καλή ψήφο( ελπίζω για τελευταία φορά φέτος…)