ΕΕ : Προβληματικό Ίδρυμα αλλά λαμπρή στρατηγική
Δυστυχώς, οι άνθρωποι κατέχουν το Ίδρυμα και οιΤράπεζες τη στρατηγική!
Η αντίληψη του να πάρει κάποιος κάτι με αξία χωρίς καμία ουσιαστική θυσία ήταν αυτό που προώθησε αρχικά την ΕΕ Νομισματική Ένωση. Αν και οι χώρες της Ευρώπης είχαν έντονο εθνικισμό, ήταν πρόθυμες να παραιτηθούν από μικρές κυρίαρχες εξουσίες μόνο εάν επρόκειτο να αποδειχθεί επωφελής για αυτές. Ήταν σίγουρο ότι δεν επιθυμούσαν να παραιτηθούν από την εθνική κυριαρχία για να δημιουργήσουν την πολιτική ένωση που απαιτείται μετά από μια οικονομική ένωση.
Μετά από μια δεκαετία μακρά δοκιμαστική περίοδο είναι πλέον καιρός να πληρώσουν το τίμημα για τη νομισματική ένωση.
Τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν είναι διατεθειμένα να πληρώσουν αυτό το τίμημα.
Έτσι πιθανόν βλέπουν το τίμημα ως υπερβολικά υψηλό για να πράξουν υπέρ της πολιτικής ένωσης και ακόμα μεγαλύτερο αν πράξουν προς τη διαλυσή της.
Έχουν ασυναίσθητα παγιδευτεί από ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο στρατηγικής.
Ποτέ άλλοτε μια νομισματική ένωση δεν έχει λειτουργήσει χωρίς πολιτική ένωση με την οποία να ελέγχει τη Δημοσιονομική Πολιτική.
Αυτό το γνώριζαν καλά οι στρατηγικοί σχεδιαστές , αλλά δεν το γνώριζαν οι πολιτικοί ηγέτες που αναζητούσαν φθηνό χρήμα για τη χρηματοδότηση της καραμέλας των εκλογών και για να αποφύγουν τις αντιλαϊκές, πιεστικές οικονομικές πραγματικότητες.
Ήταν αναμενόμενο ότι το εμπόδιο της πολιτικής ένωσης, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε οικονομική και πολιτική κρίση. Είμαστε σήμερα στο κατώφλι αυτής της κρίσης στην Ευρώπη.
Η αρχική ανάλυση για τα πακέτα διασώσης για την Ελλάδα, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία (PIIGS) δείχνει το δρόμο για τη δημιουργία ενός ευρωομολόγου. Είναι η επόμενη κίνηση στην σκακιέρα της προσεκτικά ενορχηστρωμένης στρατηγικής.
Ένα ευρωομόλογο θα επιτρέψει στην ΕΚΤ να εκδώσει χρέος. Με την ικανότητα να εκδίδει το χρέος, οι υποχρεώσεις πληρωμής του θα έρθουν. Πληρώνοντας ένα ευρω-ομόλογο θα σημαίνει την σταδιακή εγκατάλειψη από τα αυξανόμενα επίπεδα φορολογίας των κυρίαρχων κρατών.
Το σημερινό πολιτικό εμπόδιο για την πολιτική ένωση είναι ότι ποτέ δεν έχει εκδοθεί απόφαση πολιτικού καθεστώτος που να είναι πρόθυμο να παραιτηθεί από τη δημόσια φορολογία.
Για να κατανοήσουμε την πραγματική ευρωπαϊκή στρατηγική θα πρέπει να εκτιμήσουμε την ιστορία της Ευρώπης και την πολιτιστική ποικιλομορφία της. Από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Καρλομάγνου, οι ηγέτες έχουν ονειρευτεί μια ενιαία Ευρώπη. Κανείς στη σύγχρονη εποχή από τον Ναπολέοντα ως τον Χίτλερ δεν υπήρξε επιτυχής σε αυτό.
Ένα πράγμα που οι λαοί της Ευρώπης κατανοούν και για ένα διάστημα ήταν επιτυχής, ήταν η Εμπορική Αποικιοκρατία.
Ήταν αυτοί που το εφεύραν. Λέγοντας «αυτοί» αναφέρομαι στους Βασιλείς και τους τραπεζίτες τους.
Οι Βασιλείς μπορεί τώρα να έχουν φύγει, αλλά στις μέρες μας οι τραπεζίτες είναι πιο ισχυροί από ποτέ.
Οι αποικίες δεν είναι πλέον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά στη ζώνη του Ευρώ.
Η ουσία της Εμπορικής Αποικιοκρατίας είναι να δημιουργήσει την ανάγκη για το χρέος, στη συνέχεια τη χρηματοδότηση του και σταδιακά να ανταλλάξουν το χρέος με αντισταθμιστικά περιουσιακών στοιχείων που ελέγχουν το βασικό πραγματικό παραγόμενο πλούτο.
Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αργά αλλά σταθερά, μέσα από μια τακτική των αγορών, μεταφέρουν όλο και περισσότερο δημόσιο χρέος ( κρατικά ομόλογα ) στην ΕΚΤ και την ΕΕ. Κάποιος όμως πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος και τελικά θα είναι ολόκληρη η ευρωπαϊκή βάση. Αυτός είναι ο στόχος.
Στα αρχικά στάδια του Ευρώ-Ονείρου όλοι επωφελούνταν. Σαν τον αρχικό χρήστη ναρκωτικών, στις αρχές του στάδιου έχει ευφορία πριν από τα προβλήματα που σχετίζονται με τον εθισμό. Αυτό το στάδιο προωθεί τεράστια αύξηση του χρέους – πολυτελείς βίλες και κατοικίες στην Ισπανία και την Πορτογαλία, μαϊμού συντάξεις και κοινωνικές παροχές στην Ελλάδα, τα φορολογικά πλεονεκτήματα για τις επιχειρήσεις στην Ιρλανδία ή αδικαιολόγητες και κρυφές δαπάνες της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ιταλία.
Ερώτηση: «Γιατί να έχουμε εφαρμόσει ένα ελαττωματικό σύστημα;”
Απάντηση 1: Κάποιος άλλος θα φέρει την ευθύνη
…. και ο φορολογούμενος θα την έχει.
Απάντηση 2: Επειδή υπήρχαν πολλά χρήματα για να κερδίσουν κάποιοι!
Ήξεραν ότι υπήρχε ένα διαρθρωτικό πλεονέκτημα που θα προκαθορίζει την τελική έκβαση.
Ήξεραν ότι οι χώρες του πυρήνα, όπου οι χρηματοδότες ήταν κάτοικοι, είχαν ένα διαρθρωτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των PIIGS που δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί ή τουλάχιστον θα εξαιρετικά απίθανο να ξεπεραστεί.
blusky4u
