Μανώλης Κοττάκης
Το έχουμε διασταυρώσει από τουλάχιστον τρεις «πηγές», με τις οποίες συνομιλήσαμε σε ανύποπτο χρόνο. Και οι τρεις -πολιτικές, επιχειρηματικές, ακαδημαϊκές- ρώτησαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη τον περασμένο Νοέμβριο γιατί έριξε όλο το βάρος της υποστήριξής του στις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών στην υποψήφια των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις, γιατί δεν τήρησε ίσες αποστάσεις απέναντι στους δύο υποψηφίους και γιατί έπαιξε 100-0 υπέρ της πρώην εισαγγελέως. Γιατί ενεπλάκη με τέτοιον τρόπο στα εσωτερικά των Ηνωμένων Πολιτειών και γιατί δεν κράτησε, κατά το κοινώς λεγόμενο, «πισινή»;
Δεν πιστεύουμε ότι χρωστούσε ο πρωθυπουργός κάτι στην κυρία Χάρις, η οποία πεταγόταν σαν ελατήριο και τον χειροκροτούσε με πάθος (όπως ο Βεσυρόπουλος στη Βουλή) στην περίφημη ομιλία του στο Κογκρέσο – μάλλον του… χρωστούσε αυτή. Αν χρωστούσε, πολιτικά, σε κάποιον ο πρωθυπουργός, ήταν στη γερουσιαστή σύζυγο του συμβούλου του, Γκρίνμπεργκ, Ρόζα Ντελάουρο, που «μεσολάβησε» στην [ρόεδρο Πελόζι για την πρόσκληση.
Συνεννοούμεθα, υποθέτω, και για τη χειροκροτήτρια Χάρις και για τη Ρόζα και για τα παρελκόμενα. Γιατί, λοιπόν, εξετέθη τόσα ανοιχτά υπέρ των απερχόμενων Δημοκρατικών στις εκλογές ο κύριος Μητσοτάκης;
Η απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός και στις τρεις κορυφαίες πηγές που τον ρώτησαν (με τις οποίες έχει συνομιλήσει η εφημερίδα μας) συμπυκνώνεται, σε γενικές γραμμές, στην πεποίθησή του ότι «στο τέλος, ο αμερικανικός λαός θα αντιδράσει και θα χάσει ο Τραμπ». Αυτό πίστευε! Τώρα, πώς το πίστευε, όταν όλες οι απόρρητες αναλύσεις που είχαν τεθεί υπόψη του έδιναν ποσοστό 67% στη νίκη του Τραμπ, άγνωστο. Εκείνος πίστευε ότι θα χάσει!
Ο Τραμπ όμως δεν έχασε, τα όργια του 2019 δεν επαναλήφθηκαν και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Στην ομιλία που εκφώνησε μέσα στον Λευκό Οίκο, ενώπιον των Ελληνοαμερικανών φίλων του και του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, ο Αμερικανός πρόεδρος είπε δηκτικά προχθές ότι «υπάρχουν Ελληνες που μου αρέσουν και Ελληνες που δεν μου αρέσουν». Μπορείτε να αφήσετε τη φαντασία σας να οργιάσει για το ποιοι Ελληνες δεν του αρέσουν, ποιους εννοεί…
Ο Αμερικανός πρόεδρος και το επιτελείο του έδειξαν ήδη από τη συνάντηση που είχαν στον Λευκό Οίκο με τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι ότι έχουν γράψει στα μαύρα κατάστιχα όσους ξένους ηγέτες ενεπλάκησαν υπέρ των Δημοκρατικών στην προεκλογική περίοδο. Ο αντιπρόεδρος Βανς επιτέθηκε στον Ζελένσκι γιατί πήγε στην Πενσιλβανία και έκανε προεκλογική εκστρατεία υπέρ των Δημοκρατικών. Αυτό που έμαθε ο Βολοντίμιρ με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, σε ζωντανή μετάδοση σε όλο τον πλανήτη, ήρθε η ώρα να το μάθουμε κι εμείς, με επίσημο τρόπο.
Στην προχθεσινή τελετή που έγινε στον Λευκό Οίκο για την ημέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας (μόνο εμείς και οι Ιρλανδοί έχουμε αυτό το προνόμιο) δεν είχε κληθεί ούτε ένας κυβερνητικός αξιωματούχος από την Ελλάδα! Ηταν η πρώτη φορά από το 1987, που ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου, επί προεδρίας του Ρεπουμπλικάνου Ρόναλντ Ρέιγκαν, που δεν παρέστη σε αυτές Ελληνας κυβερνητικός αξιωματούχος είτε σε επίπεδο πρωθυπουργού είτε σε επίπεδο υπουργού Εξωτερικών ή σε επίπεδο άλλου υψηλόβαθμου κυβερνητικού παράγοντα!
Η τελευταία φορά που επρόκειτο να προσκληθεί κάποιος ήταν πέρυσι, όταν ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης ήθελε να παραστεί, επί Δημοκρατικών, στην τελετή για την 25η Μαρτίου, αλλά και να έχει ξεχωριστή συνάντηση με τον πρόεδρο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο. Αλλά, ως γνωστόν, τον «έκοψε» το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, με εισήγηση του «φίλου» του, Αντονι Μπλίνκεν, για να μην ενοχληθεί ο πρόεδρος Ερντογάν, που παρασκηνιακά είχε εκφράσει τη δυσφορία του. Οι Αμερικανοί πρότειναν τότε στον κύριο Μητσοτάκη να παραστεί μόνο στην τελετή για την 25η Μαρτίου, κάτι που θα είχε ως συνέπεια να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, την καθαίρεση του οποίου είχε ζητήσει, για λόγους που μόνο εκείνος ξέρει, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Αλλά, για να μη ρίξει τα μούτρα του, τον απέτρεψαν, όπως γνωρίζουμε, η υφυπουργός Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ο πρώην υφυπουργός και εκδότης του «Εθνικού Κήρυκα» Αντώνης Διαματάρης και ένας λομπίστας ελληνικής καταγωγής, του οποίου το επώνυμο λήγει σε «-ίδης».
Φέτος ανέλαβε να στείλει τις 450 προσκλήσεις ο ίδιος ο Λευκός Οίκος. Οι λομπίστες πάσης φύσεως, που διαχειρίζονταν τις προσκλήσεις στο παρελθόν, συγκρούστηκαν στο παρασκήνιο με ένταση, αλλά αυτό που δεν έγινε αντιληπτό είναι ότι, χρεωμένοι όντες στο παλαιό σύστημα των Δημοκρατικών, ζημίωσαν με την ανάμειξή τους την εθνική υπόθεση. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί στην Ουάσινγκτον μεταξύ του Τραμπ και του συστήματος Μπάιντεν δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του, και το πληρώνει ήδη η χώρα. Πέραν των δικών του προεκλογικών λαθών.
Η λογική του Τραμπ είναι να εορτάζεται η 25η Μαρτίου στον Λευκό Οίκο όσο πιο κοντά γίνεται στην επέτειο. Το 2017 εορτάστηκε στις 24 Μαρτίου, το 2018 στις 22 Μαρτίου και το 2019 στις 18 Μαρτίου. Αντίθετα, στην εποχή Μπάιντεν, ο εορτασμός έλαβε άλλη τροπή και, σύμφωνα με τους καλώς γνωρίζοντες, εμπορευματοποιήθηκε. Με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει με όρους Ουάσινγκτον… Το 2022 έγινε μάλιστα και το πλέον σκανδαλώδες: ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου στον Λευκό Οίκο έγινε στα μέσα Μαΐου (!), για να συμπέσει με την επίσκεψη του πρωθυπουργού και για να μεγιστοποιηθεί η διεθνής εικόνα του. Ολοι τότε επί το έργον: Μπλίνκεν, Μενέντεζ, επιτελείο Μητσοτάκη, ελληνική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον. Ολα, ακόμα και 25η Μαρτίου, στην υπηρεσία της διεθνούς εικόνας του πρωθυπουργού. Τώρα, με ποιον τρόπο έγινε αυτό… Θου, κύριε, φυλακήν τω στόματί μας. Αμα ανακατεύεται ο καπιταλισμός με την εθνική μνήμη, αυτά συμβαίνουν. Μπλέκονται οι πατριωτικές αξίες με τις πολιτικές «υπεραξίες».
Ο νέος Λευκός Οίκος του Τραμπ απεχθάνεται την εμπορευματοποίηση εκδηλώσεων εντός του. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος Τραμπ στην εκδήλωση αυτή φρόντισε να αναδείξει τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, ο οποίος με τις φράσεις του για το «εν τούτω νίκα», την Κωνσταντινούπολη, τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Σταυρό και την ελληνορθόδοξη αμερικανική κοινότητα κάλυψε λάθη προηγούμενων ετών που τον είχαν αποξενώσει από το πλήρωμά του και εκπροσώπησε επαξίως το έθνος, μιλώντας ακόμα ακόμα και για το Κυπριακό και για τον χριστιανισμό, που διώκεται στη Μέση Ανατολή. Ενώ κράτησε στα χέρια του μαζί με τον Τραμπ την αμερικανική διακήρυξη για την ελληνική ανεξαρτησία, στην οποία γινόταν και μια αναιμική αναφορά στο όνομα του Ελληνα πρωθυπουργού.
Η εφημερίδα μας γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, αλλά η εθνική υπόθεση υπερβαίνει και τα πρόσωπα και τα πράγματα. Το θέμα μας, μολονότι γνωρίζουμε άριστα το παρασκήνιο, δεν ήταν ποιοι θα πάρουν και ποιοι δεν θα πάρουν προσκλήσεις για τον Λευκό Οίκο. Το θέμα μας δεν είναι ότι στο παρελθόν εξασφαλίζονταν αυτές οι προσκλήσεις. Το θέμα μας είναι η εθνική υπόθεση. Δεν χαιρόμαστε καθόλου που ο Ελληνας πρωθυπουργός ή ο υπουργός των Εξωτερικών ή οποιοσδήποτε άλλος αξιωματούχος δεν προσκλήθηκαν στην τελετή για την ημέρα της ελληνικής ανεξαρτησίας στον Λευκό Οίκο – λυπούμαστε.
Δεν ήταν η επίσημη Ελλάδα εκεί. Υπήρχε κενό, το οποίο προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν οι πρέσβεις μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό το κενό δεν προέκυψε με ευθύνη των Αμερικανών, αλλά με ευθύνη δική μας. Και αν ο Ερντογάν καταφέρει να ξεφύγει από τον πολιτικό κάβο στον οποίο έβαλε τον εαυτό του με την αντιδημοκρατική φυλάκιση του Ιμάμογλου και επικρατήσει οριστικά στην Τουρκία, τότε στο εγγύς μέλλον, όταν θα έρθει η ώρα να καθίσουν όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν τα θέματα της Μεσογείου και του Αιγαίου, θα καταλάβουμε με τον πικρό τρόπο ποιο ήταν το νόημα του αποκλεισμού της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας από τον Λευκό Οίκο…
Οποιος δει το βίντεο και παρακολουθήσει τον Τραμπ να ευχαριστεί έναν έναν καμιά εικοσαριά Ελληνοαμερικανούς, που τον είχαν στηρίξει όλα αυτά τα «πέτρινα» χρόνια, αλλά να μη λέει καν τη φράση «ελληνική κυβέρνηση», θα καταλάβει πόσο λάθος έκανε ο πρωθυπουργός που έπαιξε 100-0, σύμφωνα με την αγοραία ορολογία του Μαξίμου, υπέρ της Χάρις στις προεδρικές εκλογές. Και πόσο λάθος κάνει τώρα, που συνεχίζει τη φιλοουκρανική και αντιρωσική στάση του, για να ικανοποιήσει τη γερμανική ηγεσία, μήπως και μεταπηδήσει, αν είναι εφικτό, στη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η χώρα είναι πάνω από καρέκλες και πολιτικά συμβόλαια.