Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Κοιτά ποιοι μιλάνε για νομιμότητα! Αυτοί που κατέστρεψαν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, την Ελλάδα και τους Έλληνες! Αυτοί που έσπρωξαν στη χρεοκοπία την χώρα και οδήγησαν στην αυτοκτονία, στην ανέχεια, εκατομμύρια πολίτες. Αυτοί που ευθύνονται για τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων νέων που απογοητευμένοι από την πολιτική και οικονομική κατάσταση της πατρίδας τους, έφυγαν για να βρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής, σε μια άλλη χώρα.
Να φύγουν οι συμβασιούχοι από τους Δήμους και τις Περιφέρειες ζητούν εκείνοι που δημόσια αλληλοκατηγορούνται για σωρεία εγκληματικών πολιτικών που εφήρμοσαν στη χώρα και που είχαν κι έχουν σαν αποτέλεσμα, οι πολίτες να βρίσκονται όχι στο κατώφλι, αλλά βαθιά μέσα στους σκοτεινούς και δύσβατους δρόμους της ανέχειας.
Φυσικά θα ισχυριστούν οι εθνοπατέρες, ότι ο νόμος Βορίδη, υπαγορεύει την απόλυσή τους. Και το ερώτημα είναι: Ποιος είναι ο κύριος Βορίδης; Τι ευθύνες έχει ο κύριος Βορίδης και οι συνάδελφοί του για τα Τέμπη, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και για σωρεία άλλων οικονομικών και περιβαλλοντικών εγκλημάτων; Αυτοί που κουνάνε το δάκτυλο στον πολίτη, μήπως θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν συγγνώμη;
Σε ότι αφορά τους νόμους, το Σύνταγμα και άλλα ωραία που μας λένε.
Ποιοι καταπάτησαν το Σύνταγμα, παραχωρώντας ακόμα και εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα την εποχή των μνημονίων; Ο συνταγματολόγος κ. Κατσαντώνης αλλά και άλλοι διαπρεπείς νομικοί, είχαν αντιδράσει στην υπογραφή μνημονίων που εξόντωναν τους Έλληνες και κατέστρεφαν την χώρα; Κι όμως αυτοί προχώρησαν σε ενέργειες που ενέδυσαν με τον μανδύα της Δικαιοσύνης. Έναν θεσμό, που έχει απολέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Τόσο καλά.
Ποιοι ψηφίζουν νόμους και ποιον άραγε εξυπηρετεί η εφαρμογή τους; Η αρπαγή των αποθεματικών από τα Ασφαλιστικά Ταμεία που ήταν χρήματα – εισφορές των συνταξιούχων, δεν έγινε από αδίστακτους λήσταρχους, αλλά από πολιτικούς. Που φυσικά «κάλυψαν» την ληστεία των Ασφαλιστικών Ταμείων, με νόμο που ψήφισαν στη Βουλή! Με απλά λόγια: «Και με τον νόμο σας ληστεύουμε!»
Θα λησμονήσουν οι πολίτες την μεθόδευση μεταβίβασης τεράστιων κεφαλαίων (κόκκινα δάνεια) σε fans με εξευτελιστικούς όρους; Και το τραγικό της υπόθεσης είναι, πως όταν έσπευδαν δανειολήπτες στις Τράπεζες και ζητούσαν να αγοράσουν αυτοί το δάνειό τους με καλύτερους αρκετές φορές από το ποσόν που θα δινότανε στα fans, οι Τράπεζες απέρριπταν τα αιτήματα. Γιατί κύριοι που λέγεστε πολιτικοί; Πιστεύετε πως αυτό που πράξατε ήταν έντιμο;
Είναι γεγονός, πως η συντριπτική πλειοψηφία των δικαστών, προέρχεται από τα σπλάχνα του λαού κι επομένως έχει βιώσει κατά καιρούς, τόσο την αδικία και την σκληρότητα της εξουσίας όσο και την φτώχεια. Και γι’ αυτό, οι αποφάσεις τους λαμβάνονται με γνώμονα την ρήση του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου που λέει: «Πιστεύω πως η πρώτη δικαιοσύνη είναι η σωστή διανομή τού ψωμιού…»
Προσπαθώντας να κατανοήσω την αδράνεια της δικαιοσύνης σε εξοντωτικές κι αντισυνταγματικές αποφάσεις – νόμους της εξουσίας (περίπτωση μνημονίων) μοιραία μου έρχεται στην μνήμη ο Ιαβέρης, ο διώκτης του Γιάννη Αγιάννη όπως τα γεγονότα περιγράφονται στο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ «Οι Άθλιοι».
Ταγμένος στην τήρηση των νόμων ήταν ο αστυνομικός επιθεωρητής Ιαβέρης. Κυνήγησε ανηλεώς τον Γιάννη Αγιάννη, όχι γιατί είχε κάτι προσωπικό με αυτόν ή τον μισούσε, απλά προσπαθούσε να εφαρμόσει τον νόμο, τον νόμο που ορκίσθηκε να υπηρετεί όπως του τον δίδαξαν.
Όταν γνώρισε από κοντά, ΒΙΩΣΕ το ανθρώπινο πρόσωπο του Γιάννη Αγιάννη, διαπίστωσε πως μία παραβατική συμπεριφορά δεν καθιστά εγκληματία έναν άνθρωπο. Είχε καταλάβει τον άδικο διωγμό του Γιάννη Αγιάννη και ταυτόχρονα διαπίστωσε το σκληρό έως απάνθρωπο πρόσωπο του νόμου. Έτσι, μπροστά στο δίλλημα, α) να οδηγήσει πίσω στα κάτεργα έναν άνθρωπο που πριν αρκετά χρόνια, πάνω στην απόγνωσή του για ένα κομμάτι ψωμί, υπέπεσε σε παράπτωμα και β) να εφαρμόσει το νόμο που είχε ορκιστεί να υπηρετεί και επομένως να προβεί άμεσα στη σύλληψη του δραπέτη, προτίμησε την αυτοκτονία. Μια αυτοκτονία που έδινε την ελευθερία σε έναν κυνηγημένο άνθρωπο αλλά και σ’ αυτόν την δικαιολογία, ότι δεν καταπάτησε τον νόμο.
Ερχόμενοι στο σήμερα, διαπιστώνουμε από τη μια, πλήθος δικαστικών θετικών αποφάσεων Ειρηνοδικείων και Εφετείων, που δικαιώνουν εργαζόμενους που διεκδικήσαν μέσω της δικαστικής οδού, επιδόματα και δώρα που με νόμο καταργήθηκαν το 2012 λόγω μνημονίων κι από την άλλη, αποφάσεις του Αρείου Πάγου που ακυρώνουν αυτές τις αποφάσεις αλλά και το δικαίωμα παραμονής τους στην εργασία!!! Και ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Νόμο Παυλόπουλου (Π.Δ. 164/2004), που το 2004 δικαίωσε και αποκατάστησε χιλιάδες εργαζόμενους στις Δημοτικές Επιχειρήσεις. Για να λέμε και τα καλά.
Αγνοούν τη νομοθεσία οι δικαστές που βγάζουν τέτοιες αποφάσεις; Ασφαλώς κι όχι! Τότε γιατό θα πρέπει οι Δήμοι να ζητήσουν την ακύρωσή τους κύριε Βορίδη; Δεν γνωρίζουν οι δικαστές να αποδίδουν Δικαιοσύνη; Πείτε το ευθέως!
Ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης είπε: «Αλλ’ η Δίκη γαρ και σκότον βλέπει». Με απλά λόγια «Αλλά η Δικαιοσύνη βλέπει και στο σκοτάδι». Και είμαι βέβαιος, στο ζοφερό σκότος που τα τελευταία χρόνια σκεπάζει την παγκόσμια κοινότητα, η Δικαιοσύνη διακρίνει πολύ καλά τις αδικίες που έχουν γίνει σε βάρος των απλών πολιτών.
Η ψήφιση ενός νόμου που θα δικαιώνει τους αγώνες των εργαζομένων στους Ο.Τ.Α. και στο δημόσιο, πιστεύω ότι είναι μια ενδεδειγμένη πράξη.
Γιατί «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία» όπως είχε πει ο Ιερός Αυγουστίνος;
Τέλος, τραγικό είναι, ένας δικαστής, ένα δικαστήριο να δικαιώνει τους εργαζόμενους, κι ο Άρειος Πάγος να ακυρώνει τις αποφάσεις και κατ’ ουσία τους δικαστές!!!
Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η άδικη στάση της πολιτείας και η κυβέρνηση, με νόμο, να αποκαταστήσει το δίκιο. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανόν, η οργή του κόσμου, να γίνει η σκαπάνη που θα φέρει άλλους πολιτικούς στο προσκήνιο, που θα έχουν αρετή, ήθος, που θα υπηρετούν το δίκιο, τους πολίτες, τη χώρα…