Σήμερα στο δικαστήριο που δίκασε την ανικανότητα, την αδιαφορία, και τις εγκληματικές παραλείψεις των κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους, «από την κορυφή ως και τα νύχια» προσμετράται η ποινή που θα επιβληθεί στους καταδικασθέντες αξιωματικούς που κριθήκαν ένοχοι, λες και αναρριχήθηκαν από δική τους απόφαση στα ύπατα αξιώματα.
Κύριοι δικαστές αυτοί οι κύριοι υπήρξαν επιλογή αποφάσεων πολιτικών προσώπων, που τους τοποθέτησαν στις θέσεις που κατείχαν, δηλαδή αυτούς που είτε δεν προσήχθησαν, είτε αθωώσατε, για να μπορούν να συνεχίσουν με τα ίδια, ανεμπόδιστοι, και αυτό είναι μια δικονομική προσφορά στην κοινωνία.
Το ότι είναι ως εκλεγμένοι απο τον λαό «δικαιούνται …ασυλίας πάσης» και αυτό είναι και το συμπέρασμα που εξάγεται. Θα ήταν όμως και ένα κέρδος για την κοινωνία, και ένα μάθημα προς αυτήν, αν αναφερόταν και το σκεπτικό αυτό μαζί, με το δεν προέκυψε δόλος. Να όμως που, αγνοημένο, δεν αναφέρεται.