Όταν μία εταιρία ή οποιοσδήποτε προσλάβει στην δούλεψη του ιδιώτες εργαζόμενους για εργασία στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό εκτός όμως πόλης διαμονής του, κατά κανόνα, παρέχει εξασφαλισμένη και για όσο χρόνο χρειαστεί, πλήρη στέγαση εργαζομένων πλησίον του χώρου της εργασίας των, ή και εντός αυτού, όπως σε όλα τα εργοτάξια.
Για το Ελληνικό Δημόσιο όμως για να χορηγήσει αυτό το στέγαστρο, ή να του καταβάλλει με έκτακτη, κατόπιν αποδείξεως, αμοιβή το όποιο ενοίκιο, είναι «αδιάφορο» των κρατικών υπηρεσιών. Και έτσι βλέπουμε διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους να μεταβαίνουν στην περιφέρεια, και κυρίως στα νησιά, να ψάχνουν να βρουν για που θα μείνουν και ποιο το ενοίκιο.
Αναγκάζονται λοιπόν να υπομείνουν εποχιακές προτιμήσεις τον κάθε ιδιοκτήτη μετατρέποντας την διαμονή του προς παροχή υπηρεσιών προβληματική. Εκεί λοιπόν πρέπει να δοθεί λύση που δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν του τοπικού όπου άρχοντα να μεριμνά ο εξωχώριος γιατρός ή ο δάσκαλος να έχει διαχρονικά όσο θα υπηρετεί εξασφαλισμένη την στέγαση, εκτός εποχιακών ιδιαιτεροτήτων των ιδιοκτητών της περιοχής.