Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Ουτοπία είναι ο χαρακτηρισμός για κάθε ιδέα, η οποία θεωρείται ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Αυτό συμβαίνει και με την ιδέα της Δημοκρατίας.
Υπάρχει δημοκρατία κι αν ναι, που; Κι αν δεν υπάρχει, ποιος είναι ο λόγος; Πολλοί πολιτικοί διακηρύσσουν πως θα αγωνιστούν για αυτήν, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών την αναζητούν, όμως αυτή ΠΟΤΕ δεν εμφανίζεται. Γιατί άραγε;
Μήπως γιατί τα κόμματα που είναι ομάδες συμφερόντων, ντυμένες με έναν ελκυστικό μανδύα ιδεολογίας, έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τις αθλητικές ομάδες που έχουν πιστούς οπαδούς που πανηγυρίζουν μια πρόσκαιρη επιτυχία αλλά παραβλέπουν πολλές κακές ενέργειες;
Ο Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της νεότερης Ελλάδας, όχι μόνο διέθεσε την περιουσία του για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας αλλά αρνήθηκε να λαμβάνει μισθό βλέποντας ότι οι Έλληνες ζούσαν μέσα στη δυστυχία, μέσα στη φτώχεια. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, τα οποία πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία. Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς από τη Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φάκελος για την δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει απόρρητος.
Ποιος σύγχρονος πολιτικός διέθεσε έστω μέρος της περιουσίας του για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Απεναντίας, αποδεικνύοντας πόσο μωροφιλόδοξοι είναι, δημιουργούν ιδρύματα για να βολεύονται οι οικογένειές τους και κάποιοι παρατρεχάμενοι. Κι όλα αυτά, σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Αλλά δεν είναι μόνο η περίπτωση του Καποδίστρια που θα έπρεπε οι Έλληνες να έχουν κατά νου όταν καλούνται να επιλέξουν τον πολιτικό που θα αναλάβει τις τύχες της χώρας και τις δικές τους. Νικόλαος Πλαστήρας, Χαρίλαος Τρικούπης, Γιώργος Καφαντάρης, Ζηνόβιος Βάλβης, Ανδρέας Λόντος είναι ορισμένοι από αυτούς πέθαναν πάμπτωχοι. Από τους σύγχρονους πολιτικούς, ειδικότερα εκείνους που κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση μπορεί να βρεθεί άραγε εκείνος που εξήλθε της πολιτικής φτωχότερος κι όχι πλουσιότερος;
Όμως έχουμε κι άλλα σημεία, θέσεις και πράξεις των πολιτικών που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη των πολιτών.
Υποστηρίζουν πολιτικοί πως κακώς υπάρχουν τα σύνορα. Όμως στα σπίτια τους όχι μόνο έχουν πόρτες ασφαλείας και καγκελόφραχτα παράθυρα, αλλά διαθέτουν και φρουρά για να τους προστατεύουν. Είναι εκείνοι που ήθελαν την Μεγάλη Μακεδονία, είναι εκείνοι που πανηγύριζαν και πανηγυρίζουν για την απαράδεκτη συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψαν Ελλάδα και Σκόπια στις 12 Ιουνίου 2018. Παρά τη συνεχή καταπάτηση των όρων της συμφωνίας από τους Σκοπιανούς, οι Έλληνες πολιτικοί και οι εκάστοτε κυβερνήσεις από τότε έως και σήμερα, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Γιατί άραγε; Μήπως φοβούνται πως αν αντιδράσουν ο «μπαμπάς» θα τους τραβήξει το αυτί;
Όμως τα κακώς κείμενα των πολιτικών δεν σταματούν σε αυτά.
Έχουμε «σπουδαίους» πολιτικούς, που για να διατηρηθούν στην εξουσία, κάθισαν στα αυγά τους όταν έπρεπε να ορθώσουν το ανάστημά τους, να αντιδράσουν ως Έλληνες πατριώτες κατά εκείνων που στρεφόντουσαν κατά της Ελλάδας. π.χ. ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε στις 14 Αυγούστου 1974, κατά τη διάρκεια του Αττίλα ΙΙ, την περίφημη δήλωση: «Η Κύπρος κείται μακράν», με αποτέλεσμα να καταλάβουν οι Τούρκοι το 38% της Κύπρου. Έχουμε τον άλλο σπουδαίο πολιτικό, τον Κώστα Σημίτη που ως πρωθυπουργός δήλωσε από το βήμα της Βουλής «ευχαριστώ τους Αμερικανούς» με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και οι Τούρκοι να προβάλουν δικαιώματα στα Ίμια. Μάλιστα, ο τότε ευτραφής κι άκαπνος υπουργός της κυβέρνησής του δήλωνε, πως η σημαία που «χάθηκε» στα Ίμια (την κατέβασαν Τούρκοι) είναι ένα πανί! Χρόνια αργότερα, ανώτατοι στρατιωτικοί δήλωναν, πως η Ελλάδα, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, θα μπορούσε να εμποδίσει με επιτυχία την Τουρκία. Αρκεί, η «φίλη» και «σύμμαχος» Αμερική να μην στήριζε με κάθε τρόπο την Τουρκία.
Όμως και σήμερα οι Έλληνες πολιτικοί δεν μας κάνουν περήφανους με τις επιλογές τους. Απεναντίας, προβληματίζει έντονα η αναβλητικότητα της Ελληνικής κυβέρνησης να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια όπως δικαιούται, να ποντίσει το καλώδιο στην θαλάσσια περιοχή της Κάσου για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου, να αντιδράσει έντονα στις ενέργειες της Αιγύπτου να «αρπάξει» την Μονή του Σινά.
Βλέπουμε ξεκάθαρα πως οι στρατηγικές επιλογές των πολιτικών μας είναι προβληματικές.
Οι «σύμμαχοι κι εταίροι» μας στηρίζουν την Τουρκία στις παράλογες απαιτήσεις της σε βάρος της Ελλάδας.
Οι «σύμμαχοι κι εταίροι» μας παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας με κάθε τρόπο με αποτέλεσμα, οι κυβερνήσεις που κάθε φορά αναλαμβάνουν την εξουσία να ελέγχονται από αυτούς.
Τέλος, η Γερμανία, η χώρα που πολλάκις έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη κι είχε εισβάλει και καταστρέψει την Ελλάδα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο λεηλατώντας, δολοφονώντας αθώους, καταστρέφοντας υποδομές και χρεώνοντας την χώρα μας με το κατοχικό δάνειο που αυτή έλαβε, αρνείται να πληρώσει αποζημιώσεις. Και οι «φίλοι και σύμμαχοί μας» κάνουν το κορόιδο. Κι αναρωτιέται ο κάθε καλόπιστος πολίτης: Τι μας προσφέρουν αυτές οι συμμαχίες όταν δεν υπάρχει στήριξη της χώρας μας σε δίκαια και αναγκαία αιτήματά μας;
Κι όμως.
Όλοι θέλουν να μιλούν για δημοκρατία, για θεσμούς, για κοινούς στόχους.
Υπάρχουν;
Ελπίζω στις επόμενες εκλογές, πριν ψηφίσουν οι Έλληνες, να σκεφτούν σοβαρά…