Μυρτω της Πάρου: 13 χρόνια από τότε…..

«13 χρόνια από τότε….
2012-2025
Σήμερα ξύπνησα με βαρειά διάθεση. Απο χθες σκεπτόμουν ότι αύριο είναι η μερα που σταμάτησε η ψυχή μου να ζει…να νοιωθει να χαίρετε και να ελπίζει
Πριν λίγο δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μακριά. Δεν έχει σημασία ποιος. Δεν έχει σημασία το ονοματεπώνυμο. Μπορεί να ήταν ένας επώνυμος ή ένας ανώνυμος. Σημασία έχει ότι κάποιος άλλος ανθρωπος εκτός από εμένα θυμήθηκε ότι σαν σήμερα ένα τέρας έλιωσε το κεφάλι του παιδιού μου και το έκανε τετραπληγικό ανίκανο να μιλήσει και να περπατήσει….το καταδίκασε σε μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο χωρίς να μπορεί να εκφράσει ούτε καν την λύπη του. Και εγώ ένας απλός θεατής της δυστυχίας του, χωρίς να μπορώ να την ανατρέψω. Και μετά ακούς δώστε μια δεύτερη ευκαιρία… συγχώρεση ίσως…πως; με τι δύναμη; με τι κουράγιο; Ποιος το είπε το έζησε και το έκανε; Ας μου πει κάποιος που βρέθηκε στην θέση μου. Οχι που το ξεπέρασε, που το ζει και θα συνεχίσει να το ζει κάθε μερα στην ζωή του στην καθημερινότητά του 24 ώρες το 24ωρο, ότι το έκανε.. ότι τα κατάφερε… και έπαψε να πονά…
Θεέ μου ας μην ξημέρωνε εκείνη ημέρα 22 Ιουλίου 2012
Κοιτάω τα μάτια σου κοιτάω το πρόσωπο σου και προσπαθώ να ρουφήξω δύναμη κουράγιο ελπίδα γιατί μόνο εσύ είσαι η πηγή για όλα αυτά. Η κάθε ανάσα σου είναι που αναβλύζει όλα αυτά.
Και η ζωή συνεχίζεται….καποιες μέρες καλύτερα…κάποιες μέρες χειρότερα βυθισμένη σε λήθαργο η με επιληπτικές κρίσεις….»