Ελπίδα, ανάγκη και ελληνισμός

Γράφει ο Ν. Λυγερός
Η ελπίδα έχει νόημα για τους περισσότερους, όταν βρίσκονται σε φάση αναμονής. Το θέμα είναι να μην την συγχέουν με την έννοια της τύχης. Σε αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζουν τα πάντα με ένα παθητικό τρόπο και δεν συμμετέχουν σε καμία προσπάθεια αλλαγής. Μόνο όταν δεν ελπίζεις τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα κι είσαι ελεύθερος. Η ελπίδα βρίσκει τα όρια της με την ανάγκη. Σε αυτό το σημείο βρίσκουμε τον αγώνα και μάλιστα την πάλη της αναγκαιότητας ενάντια στην τυχαιότητα. Αυτός είναι ο σκοπός της νοημοσύνης, για να προσφέρει το έργο της στους άλλους, στην ανθρωπότητα. Η ελπίδα είναι λοιπόν η αρχή που μετατρέπεται σε αξία μέσω της ανάγκης. Είναι μία διαδικασία που γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνισμός. Το έχει ζήσει και πριν από κάθε μεγάλη μάχη: στο Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα. Ο συνδυασμός της ελπίδας και της ανάγκης δημιουργεί ένα μαχητικό πεδίο, στο οποίο συσπειρώνεται ο ελληνισμός, όταν κατανοεί ότι υπάρχει ένα εχθρικό πλαίσιο που προσπαθεί να τον καταστρέψει. Σε φάση ειρήνης, όλοι μιλούν για την διχόνοια του ελληνισμού. Δεν έχει σημασία. Είναι απλώς η έκφραση της μιζέριας και της μετριότητας. Ο ελληνισμός είναι μία προσφορά για..την ανθρωπότητα. Έδειξε ιστορικά ότι η δημοκρατία μπορεί ν’ αντισταθεί ενάντια στη βαρβαρότητα. Απέδειξε ότι η εσωστρέφεια αλλάζει τον κόσμο. Έδωσε βάση στην έννοια της φιλοξενίας και οδήγησε στον αλτρουισμό. Ο ελληνισμός δεν έχει φοβικά σύνδρομα. Είναι γενναιόδωρος, διότι πάσχει για τους άλλους κι όχι μόνο τους δικούς του. Οι άνθρωποί του είναι οι άνθρωποι. Ο κόσμος του είναι ο κόσμος. Κάθε προσπάθεια κατηγορίας ενάντια στον ελληνισμό είναι καταδικασμένη αξιακά. Κατά συνέπεια, είναι ορθολογικό να λειτουργεί ως ανοιχτή δομή και ως παράδειγμα. Αν η ελληνική τωρινή κοινωνία δεν μπορεί να τον αναπτύξει, το πρόβλημα δεν προέρχεται από τον ελληνισμό, διότι είναι διαχρονικός. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν στη μνήμη μέλλοντος και αυτοί παράγουν το απαραίτητο έργο. Με την πάροδο του χρόνου και άλλοι θα συμβάλλουν, διότι όλοι μας καταλαβαίνουμε πλέον ότι χωρίς μαχητικότητα, ο ελληνισμός θα παραμείνει μία απλή ανάμνηση. Ενώ είμαστε ένα λαός του χρόνου που γνωρίζει την εμβέλειά του και πρόσφατα το βάθος του.