''ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟ''

                                                    ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ!
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
Φωτογραφική επιμέλεια ΧΡΟΝΟΣ
Όπως ξέρετε κάθε ιστορία έχει δυο όψεις εγώ θα σας πω και τις δυο ….
Η πρώτη ξεκινάει κάπως έτσι …
Η Ελληνική ύπαιθρος είναι γεμάτη με θρύλους και παραδόσεις … Ένας από αυτούς κρύβεται στην ορεινή Αχαΐα …
Το χωριό κουνινα καλά κρυμμένο στις απότομες πλάγιες της Ρακιτας στέκει ακόμα όρθιο από τις επισκέψεις της”βροντους”. Ο μύθος λέει ότι τα παλιά τα χρόνια μέσα στο σκοτάδι οι κάτοικοι της άκουγαν την”βροντου”όλη η γη βούιζε, ήταν η στιγμή που ο γκιόνης (το πουλί) σταμάταγε να αναζητάει την Γκιόνα γιατί η βροντου στοίχειωνε τα πάντα στο πέρασμα της . Ένας θόρυβος κούφιος με βοή συρτή αγκάλιαζε όλο το χωριό γεμίζοντας τους φόβο … Λένε επίσης ότι δυο φορές που άλλαξε ροή ο ποταμός Σελινούντας η””βροντου εκείνες τις χρονιές ήταν θυμωμένη και πήρε μαζί της στα έγκατα της γης κάποιες ψυχές .. ..

Τα χρόνια πέρασαν και η άγνοια άρχισε να αντικαθίσταται από τη λογική και ν ακούγονται και απόψεις πιο σοβαρες … Τελικά το χωριό εγκαταλείφθηκε … Μάθετε το πως και το γιατί με την άλλη όψη που λέγαμε …

Η Κουνινά είναι από τα πιο παλιά χωριά της περιοχής. Αναφέρεται ως κατοικημένος τόπος από το 1692 όταν και έγινε η Ενετική Απογραφή. Την εποχή εκείνη δόθηκε η σημερινή ονομασία στην περιοχή από το σλαβικό Kyhdi hafiu το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται Κούνια-νάνι.

Η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το σαθρό και επικίνδυνο έδαφος της περιοχής το οποίο ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν δύο φορές: μία μετά το σεισμό της 14ης Μαΐου 1748 και άλλη μία μετά τους διαδοχικούς σεισμούς του 1953 και του 1962. Η σχετική απόφαση για μεταφορά του χωριού Κουνινά είχε παρθεί αμέσως μετά τον πόλεμο (υπουργική απόφαση 108723/28.5.1947) αλλά η εφαρμογή της αναβαλλόταν διαρκώς λόγω των πολλών χρημάτων που έπρεπε να δοθούν για απαλλοτριώσεις και αποζημιώσεις των κατοίκων. Η αρχική θέση του χωριού ήταν ανάμεσα στο Λάκωμα, την Καρίτσα και το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής ενώ η κατοπινή (και σημερινή) θέση ονομαζόταν από τους παλιούς «Βαρελά».

Κατά την Ενετοκρατία υπαγόταν διοικητικά στην Βοστίτσα (δηλ. το Αίγιο). Αν και οι Ενετοί εισήγαν την καλλιέργεια της σταφίδας, εν τούτοις αρχικά η Κουνινά θεωρήθηκε για αυτούς σχεδόν άγονη περιοχή. Έτσι, προκρίθηκε η καλλιέργεια κάποιων ποικιλιών σταφυλιού («βολίτσες» ή «γριμανιώτες», η δεύτερη ονομασία πιθανώς να προέρχεται από τον αρμοστή της Αιγιαλείας επί Ενετοκρατίας, Φραγκίσκο Γριμάνη) καθώς και η καλλιέργεια βαμβακιού (εξ ου και η παλαιότερη ονομασία «Βαμβακιές» της περιοχής νοτιοανατολικά του χωριού).

Μετά το σεισμό του 1748 αρκετοί κάτοικοι έφυγαν από το χωριό. Ο πρώτος οικιστής του κοντινού χωριού Ζευγολατιό (σημερινό δημοτικό διαμέρισμα Ελίκης, δήμου Διακοπτού) ήταν κουνινιώτης, ονόματι Κανέλλος Καλόγερος (γύρω στο 1760). Το 1772, μετά τα «Ωρλοφικά», το χωριό θα καταστραφεί ολοσχερώς από τους Τουρκαλβανούς και οι κάτοικοι θα χτίσουν το χωριό εκ βάθρων. Μέχρι την Επανάσταση η Κουνινά θα ζει αποκλειστικά από την κτηνοτροφία καθώς οι κάτοικοί από τον φόβο των τουρκικών αποσπασμάτων παραμελούσαν τις αγροτικές τους εργασίες και κρύβονταν στα δάση και τις σπηλιές όποτε αυτά έρχονταν στην περιοχή.