Μνημόνιο και Αριστερά!

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Το μνημόνιο στις βασικές και στις επιμέρους του ρυθμίσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εφαρμογή της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως εξειδικεύτηκε και συγκεκριμενοποιήθηκε για τις συνθήκες και την κατάσταση της χώρας μας. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθορίστηκε και αποφασίστηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχ, στη Λισαβόνα και με τη «στρατηγική 2020» και κινείται σε δύο άξονες που και οι δύο οδηγούν στην εξαθλίωση του λαού σε βάθος τριακονταετίας. Ο πρώτος άξονας είναι η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος του λαού. Θέλουν να συντελεστεί η καταστροφή του κεφαλαίου που δεν μπορεί να αναπαραχθεί, δηλαδή τα δανεικά, οι επιχειρήσεις και τα
αγαθά, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ζημιά για το λαό και τους εργαζόμενους ώστε οι απώλειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται μικρότερες, που σημαίνει μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και μείωση των κοινωνικών παροχών. Ο δεύτερος άξονας είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας έναντι των ανταγωνιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σημαίνει κι αυτό μείωση των μισθών με ορίζοντα τους μισθούς Κίνας που είναι από τους βασικούς ανταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που λένε πρόσφατα πως δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί δεν λέει απολύτως τίποτα. Η καθιέρωση των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων εργασίας σε συνδυασμό με την αυξημένη ανεργία αρκούν για να μειωθούν οι μισθοί έως εξαθλίωσης. Έτσι έστρωσαν το δρόμο προς την εξαθλίωση! Αυτός είναι ο δρόμος προς την εξαθλίωση των εργαζομένων στον οποίο πορεύεται η χώρα.
ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ: Ο δρόμος προς την εξαθλίωση δεν είναι ο δρόμος του μνημονίου, είναι ο δρόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του καπιταλισμού.
ΔΗΜΑΡ: Από την αποδέσμευση από το μνημόνιο καταλήξαμε στην αναδιαπραγμάτευση μεταξύ κυρίων και ό,τι ήθελε προκύψει. Ό,τι μπορέσουμε να κάνουμε θα το κάνουμε και από κει και πέρα αφού θα παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ έχει ο θεός. Ίσως δόθηκαν και οι σχετικές διαβεβαιώσεις στην περιοδεία που έκανε ο πρόεδρος στην Ευρώπη!
ΣΥΡΙΖΑ: Ξεκινήσαμε από την κάθετη αντίθεση στο μνημόνιο που θα κατέστρεφε τη χώρα, περάσαμε στην αναδιαπραγμάτευση για ένα άλλο «αναπτυξιακό» μνημόνιο και φτάσαμε αισίως με ολική επαναφορά στην ανακούφιση και ασφάλεια της «ισχυρής» και «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης εναντίον της πολιτικής του μνημονίου. Καλύτερη δικαίωση της πολιτικής του μνημονίου από την «αριστερά» κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Εκεί ήταν γραφτό να καταλήξει η αντίφαση μεταξύ αντιμνημονιακού μένους και «Ευρωπαϊκής προοπτικής». Όσο για την ευθύνη της καταστροφής της χώρας λόγω μνημονίου την ανέλαβαν άλλοι με την «έγκριση» του λαού, εμείς δεν φέρουμε καμιά ευθύνη, την αντιπολίτευση θα την κάνουμε, είπαμε, «ισχυρή» και «υπεύθυνη». Το «ισχυρή» φυσικά απευθύνεται στους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης και τους δικούς τους, παρακαταθήκη για την επόμενη φορά. Το «υπεύθυνη» όμως πού απευθύνεται; Μόνο στους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης ή και σε κάποιους άλλους που από την αρχή έσπευσαν να δώσουν την έγκρισή τους για τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συγκυβέρνηση;
Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ