I HAVE A DREAM (Martin Luther King Αυγ 1963)
The bondholder
Αργά χθες το βράδυ άκουγα Jack Savoretti – Dreamers. Στο μυαλό ήρθαν εικόνες.
Με μια παρέα πετούσαμε πάνω από την Ελλάδα και κάθε τόσο και λιγάκι κατεβαίναμε στο έδαφος να δούμε τι γίνετε.
Από τον αέρα είδαμε ένα μαύρο σύννεφο να φεύγει. «επιτέλους» είπε ένας από την παρέα. «Φεύγει η κατάρα πάνω από αυτό τον λαό που εδώ και διακόσια χρόνια
Τον ταλαιπωρεί. Παίρνει μαζί του τους προδότες όλων των εποχών που είχαν την εξουσία σ’ αυτό τον τόπο»
Η χαρά μας μεγάλη.
Κατεβήκαμε σ’ ένα σχολειό. Παιδιά με φωτισμένα πρόσωπα σε μια τάξη όπου μια καθηγήτρια έκανε με ζήλο και αγάπη το μάθημα. Τελευταία τεχνολογία παντού. Χώροι για γυμναστική και φυσική αγωγή. Κάθε μέρα μια και μίση ώρα γυμναστική
Τα κορμάκια σφιχτά και γυμνασμένα. Τα μυαλά ξεκάθαρα και τα πρόσωπα φωτεινά από την καλή διατροφή που έχουν κάθε μέρα στα σχολεία. Ο επόμενος σταθμός τα πανεπιστήμια. Νέοι καθηγητές. 35-40 το πολύ. Εργαστήρια καθαρές αίθουσες μαθητές από όλο τον κόσμο. Βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία και γυμναστήρια παντού. Το μέλλον της χωράς ήταν σίγουρο και λαμπρό. Χωρίς παιδεία με όλη την έννοια δεν υπάρχει μέλλον μόνο κορεσμός
Φύγαμε χαρούμενοι..
Φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε σ’ ένα από τα 10 τεχνολογικά και επιχειρηματικά κέντρα της χώρας. Μια απέραντη έκταση. Κέντρα έρευνας και τεχνολογίας που συνεργάζονται με τα πανεπιστήμια. Στο χρηματοοικονομικό κέντρο Έλληνες από όλο τον κόσμο που βρήκαν ένα σπίτι επιτέλους στην χώρα τους. Δουλεύουν σ’ ένα από τα πέντε χρηματοοικονομικά κέντρα του κόσμου. Και είναι οι καλύτεροι. Μαζί τους άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Οικογενειάρχες, σοβαροί, γνώστες. Η ενεργεία σ’ όλους τους χώρους σ’ ανεβάζει. Νοιώθεις ότι τα παιδιά που είδαμε στο σχολειό έχουν μέλλον.
Φύγαμε χαρούμενοι.
Ο επόμενος σταθμός το αεροδρόμιο. Γεμάτο τουρίστες. Και είναι Ιανουάριος. Καλοντυμένοι ξεναγοί τους υποδέχονται με σεβασμό και αγάπη. «Γνωρίσατε την Αρχαία Ελλάδα», «Γνωρίσατε το Βυζάντιο» «Γνωρίσατε τα θεμέλια της Χριστιανοσύνης» γράφουν οι ταμπέλες των ξεναγών. Μα τι κόσμος είναι εδώ. Και είναι μόνο Ιανουάριος.
Φύγαμε χαρούμενοι.
Πετάξαμε στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Η κοπέλα στην υποδοχή μας κατευθύνει στο γραφείο που θα μας εξυπηρετήσει. Μας δέχεται ο διευθυντής. Μόλις κατάλαβε τον σκοπό της επίσκεψης κάλεσε δυο από τους υπάλληλους του. Με σεβασμό και καλοσύνη μας τους συστήνει. Δεν το πιστεύουμε. Έμαθαν οι διευθυντές να σέβονται αυτούς που δουλεύουν γι’ αυτούς. Σε μια ώρα με τα χαρτιά έτοιμα φεύγουμε. Εδώ έχουν κράτος λέει ένας από την παρέα. Έξω οι δρόμοι καθαροί. Αστυνομικοί πεζοί σου δίνουν την αίσθηση της προστασίας και της ασφάλειας. Πεζοδρόμια καθαρά, χώρος για ποδήλατα. Κανένας λαθρομετανάστης. Τι ευτυχία να ζεις σε μια τέτοια πόλη με τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό.
Φύγαμε χαρούμενοι.
Μια αεροπορική βάση ο επόμενος σταθμός. Τι σιγουριά από τους πιλότους. Περήφανοι για την χώρα τους. Περήφανοι που έχουν αεροπλάνα της τελευταίας τεχνολογίας. Άλλα έχουν ένα παράπονο. Δεν έχουν αναχαιτίσει Τουρκικά αεροπλάνα εδώ και μήνες. Δεν τολμούν οι Τούρκοι να παραβιάσουν τον εθνικό εναέριο χώρο.
Φύγαμε χαρούμενοι
Πετάξαμε πάνω από καλλιέργειες σπανίων βοτάνων, μοντέρνες εγκαταστάσεις κτηνοτροφίας, αγροτεμάχια γεμάτα από φυτά που μόνο η Ελληνική γη παράγει. Ευωδιάζει ο τόπος.
Φύγαμε χαρούμενοι.
Και τελικά πάνω από το Βόρειο Αιγαίο. Πέντε πλατφόρμες πετρελαίου. Το ίδιο και στο Καστελόριζο. Το ίδιο και στην Νότια Κρήτη. Το ίδιο και στο Ιόνιο. Να ο πλούτος μας είπε ένας από την παρέα.
Ο τελευταίος σταθμός οι φυλακές. Στα κελιά οι τελευταίοι που πρόδωσαν την χώρα και τον λαό. Τι χαρά.
Και τότε ξύπνησα.
Dreamers έπαιζε πάλι. Δεν ξέρω πόσες φόρες είχε παίξει αυτό το τραγούδι που μ’ έκανε να ονειρευτώ,
