ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ
ΔΥΟ ΝΕΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ.
Γράφει ο Νικόλαος Μουτσόπουλος.
Υπάρχουν ακόμα μερικές βασικές αλήθειες που θα ήταν λάθος να τις παραβλέψουμε και να αρκεσθούμε σε ένα καλό θεσμικό πλαίσιο και μια νομοθετημένη και σαφώς προσδιορισμένη κοινωνική προστασία, ξεχνώντας ότι ο παράγοντας «άνθρωπος» που θα κληθεί να
εφαρμόσει όλα όσα το σύνταγμα ορίζει, μπορεί να έχει μια απρόβλεπτη προσωπική δυναμική και επιρροή στην εφαρμογή αυτών των νόμων. Να «παίξει» δηλαδή έξω από το πνεύμα των θεσμοθετημένων κανόνων δείχνοντας το αναμφισβήτητο ταλέντο του στην καταστρατήγησή τους.
Και αν αυτή η συμπεριφορά στο ευρύ κοινωνικό και οικονομικό πεδίο μιας ελεύθερης ευνομούμενης κοινωνίας είναι μια συχνή και αναπόφευκτη δυνατότητα, που όταν κάποιος την υποστεί την αντιμετωπίζει είτε ατομικά είτε με την βοήθεια της τακτικής δικαιοσύνης. Όταν όμως αυτό συμβαίνει σε επίπεδο εξουσίας πρέπει να υπάρχει από την πολιτεία θεσμοθετημένη αυστηρή και άμεση αντιμετώπιση.
Δεν αρκεί λοιπόν μόνο ένα σωστά δομημένο δημοκρατικό πολίτευμα που θα λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο του συντάγματος, αλλά μας ενδιαφέρουν εξ ίσου και ίσως περισσότερο τα εχέγγυα πολιτικής και ηθικής επάρκειας των εκάστοτε διαχειριστών του, αλλιώς εμπεριέχει εξ αρχής το σπέρμα του εκφυλισμού του.
Αυτά τα εχέγγυα δεν πρέπει να προσδιορίζονται από μια γραφειοκρατία αξιολόγησης που πάντα επιδέχεται καταστρατήγηση, αλλά από την θεσμοθετημένη εξασφάλιση πρώτον της απρόσκοπτης πρόσβασης στην εξουσία, μέσω της ισονομίας, κάθε πολίτη που διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες ώστε η αξιοκρατία να εξασφαλίζεται μέσα από το σύνολον των πολιτών, δεύτερον από την εξασφάλιση της απόλυτης διαφάνειας και πλουραλισμού προτάσεων στην μαζική ενημέρωση ώστε η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα και τρίτον από θεσμοθετημένες σαφείς και σύντομες διαδικασίες αποβολής των επίορκων ή ανίκανων κυβερνώντων που παρ’ όλα αυτά παρεισέφρησαν στην εξουσία.
Η εφαρμογή του νέου πολιτεύματος καθιστά αναγκαία την δημιουργία δύο νέων βασικών πολιτικών παρατάξεων που θα μπορούν να εκφράζονται και με περισσότερα των δύο πολιτικών κομμάτων.
Η νέα πολιτική διαφοροποίηση θα βασίζεται σε μια υπαρκτή, διαχρονική, ισχυρή ανθρώπινη αντίθεση σε θέματα καταξίωσης (προσδιορισμού της αξιοκρατίας) και κατ’ επέκταση πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, που αγγίζει το σύνολον των πολιτών με ισόποση περίπου δύναμη υποστήριξης των δύο νέων πολιτικών θέσεων. Χωρίς πλέον έντονες κοινωνικές διαφορές, αλλά με δημιουργική πολιτική αντιπαράθεση για την επίτευξη κοινώς αποδεκτών αντικειμενικών στόχων μέσα σε κοινώς αποδεκτά πολιτειακά θεσμικά πλαίσια.
Αφού εγκριθεί το νέο Σύνταγμα από τον Ελληνικό λαό και αποφασίσαμε να επεκτείνουμε την δημοκρατία, να διαχωρίσουμε τις τρεις εξουσίες με νέους σαφείς και αποτελεσματικούς θεσμούς, να εξασφαλίσουμε την ισονομία, να κατοχυρώσουμε την ελεύθερη δημιουργική εξέλιξη και προστασία όλων των πολιτών και ότι η αξιοκρατία θα είναι στο εξής μια κεντρική αξία την οποίαν οφείλουμε να προσδιορίζουμε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά, να προωθούμε και να προστατεύουμε, γιατί λοιπόν να μην την κάνουμε και ένα από τα κεντρικά θέματα της πολιτικής διαφοροποίησης των νέων κομμάτων;
Ξέρουμε ότι ή αξιοκρατία αυτορυθμίζεται λίγο πολύ στον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον όπου αυτός δεν διαπλέκεται με το δημόσιο.
Ο προσδιορισμός λοιπόν της αξιοκρατίας και στην εξουσία είναι πεδίον λαμπρό πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων, αφού άλλωστε όλα ανεξαιρέτως την ευαγγελίζονται και όλοι οι τομείς του δημοσίου την έχουν απόλυτη ανάγκη.
Δίνεται έτσι η ευκαιρία στα κόμματα να καταθέσουν την πρότασή τους για τα κριτήρια μιας αντικειμενικής αξιολόγησης και επιλογής του πολιτικού προσωπικού τους, που θα εξασφαλίζει δύο κύριες προϋποθέσεις: Την αποδεδειγμένη υψηλή επάρκειά τους και το αποδεδειγμένο ακέραιο ήθος τους, αφού όλοι δεχόμαστε εφ’ εξής ως αυτονόητο ότι τόσο η κεντρική αλλά και όλη η δημόσια διοίκηση πρέπει να αποτελούνται από άξια στελέχη.
Προσωπικά, έχω άποψη για τον προσδιορισμό της αξιοκρατίας στην εξουσία. Αφού όμως προτείνω ένα συνολικότερο θεσμικό πλαίσιο που εγγυάται τον πλουραλισμό, δεν θεωρώ δημοκρατικό να δεσμεύσω μ’ αυτήν το πολίτευμα ως την μοναδική προσέγγιση μιας αξίας που όλοι δεχόμαστε. Ο μονομερής τρόπος προσέγγισης της όποιας αλήθειας ή αξίας και ο αποκλεισμός της άλλης άποψης είναι μια ολοκληρωτική αντίληψη που αντίκειται στις αρχές του νέου συντάγματος που προτείνω.
Άλλωστε οι κοινωνίες έχουν προηγηθεί των μέχρι σήμερα πολιτικών συστημάτων και έχουν διαμορφώσει διαχρονικά δύο κύριες και διαφορετικές μεταξύ τους αντιλήψεις ως προς τον προσδιορισμό της προσωπικότητας και των ικανοτήτων ενός ανθρώπου που εκφράζονται μέχρι τώρα μόνο σε κοινωνικό επίπεδο.
Η μία άποψη πιστεύει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στην θετική ή αρνητική διαμόρφωση της προσωπικότητας και των ικανοτήτων ενός ανθρώπου έχει το περιβάλλον του.
Η άλλη άποψη πιστεύει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής σ’ αυτό θετικά ή αρνητικά έχουν οι έμφυτες καταβολές του κάθε ανθρώπου.
Με άξονα αυτές τις δύο απόψεις, ανασύρω ένα πραγματικό ιδεολογικό ερώτημα που βοηθά στον προσδιορισμό της αξιοκρατίας, πάνω στο οποίο αποφεύγουν να τοποθετηθούν με σαφήνεια τα κάθε είδους πολιτικά ιδεολογικά ιερατεία, παρακάμπτοντας έτσι την υποχρέωσή τους για εφαρμογή της αξιοκρατίας κατ’ αρχήν στα του οίκου τους.
Με αυτό το ιδεολογικό ερώτημα διαμορφώνονται δύο διαφορετικές πολιτικές προτάσεις για το σύνολον των δραστηριοτήτων ολόκληρης της κοινωνίας.
Η κάθε νέα πολιτική παράταξη θα υιοθετήσει την μία προσέγγιση ως κυρίαρχη πολιτική της άποψη εκφράζοντας πιο ανθρωποκεντρικά και πιο άμεσα τους πολίτες.
Η θεωρητική ανάπτυξη των δύο νέων ιδεολογιών, το μίγμα της πολιτικής τους, ειδικά στην προσέγγιση των στόχων της εκπαίδευσης, καθώς και οι δύο νέες ονομασίες που θα προσδιορίζουν τις αντίστοιχες παρατάξεις, είναι θέματα δύο ξεχωριστών βιβλίων μου. Γι’ αυτό εδώ δεν θα αναφερθώ σε κάθε μία από τις εκατοντάδες επαγγελματικές και κοινωνικές δραστηριότητες που έχουν δημιουργηθεί έχοντας ως ιδεολογική αφετηρία την αποδοχή της μίας ή της άλλης άποψης και τεκμηριώνουν τις διαφορές τους.
Εδώ θα αναφέρω επιγραμματικά μία μόνο παράμετρο αυτής της διαφοροποίησης που σχετίζεται με τον τρόπο που η κάθε παράταξη αξιολογεί και επιλέγει τα στελέχη της καθώς και αυτά της δημόσιας διοίκησης.
Η μία νέα πολιτική άποψη υποστηρίζει ότι η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα μπορεί να είναι επίκτητη λόγω του περιβάλλοντος ανάπτυξής του και της συσσώρευσης σημαντικών γνώσεων, που θεωρεί δεδομένο ότι θα διαχειρισθεί με τον καλύτερο τρόπο αν καταστεί ικανός να τις πραγματοποιήσει. Γι’ αυτό δίνει ιδιαίτερο βάρος στην καλύτερη και μακροχρόνια θεωρητική του κατάρτιση αλλά και την εξειδίκευσή του σε κάποιον τομέα.
Υποστηρίζει λοιπόν, ότι η αξιοκρατία προσδιορίζεται ασφαλώς με την επίδειξη πανεπιστημιακών τίτλων και λοιπών σπουδών, θεωρώντας απολύτως αντικειμενική και αρκετή αυτού του τύπου την εκπαιδευτική αξιολόγηση,
παρακάμπτοντας την συνολικότερη αξιολόγηση και της αγοράς ως περιττή διαδικασία και ότι από εκεί και πέρα η ανάπτυξης των επαγγελματικών ικανοτήτων για τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης και η απόκτηση πολιτικής οξυδέρκειας για τα πολιτικά στελέχη, υποστηρίζει, ότι είναι μόνο θέμα εξάσκησης και χρόνου.
Η άλλη νέα πολιτική άποψη, χωρίς να παραβλέπει την χρησιμότητα της θεωρητικής εκπαίδευσης, πιστεύει ότι την καθοριστική συμμετοχή στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ατόμου έχει η όποια έμφυτος ικανότητά του να αξιολογεί και να διαβαθμίζει σωστά τα σημαντικά από τα ασήμαντα, επιλέγοντας και εντάσσοντας εκούσια την συλλογή των γνώσεών του μέσα στην προσωπική αξιακή του πλατφόρμα.
Πιστεύει λοιπόν αυτή η άποψη ότι η όποια ατομική ικανότητα μπορεί να αποδειχθεί με μια πιο πρακτική διαδικασία αξιολόγησης που περιλαμβάνει κυρίως τον τρόπο διαχείρισης των όποιων γνώσεων, όταν το άτομο δραστηριοποιείται επαγγελματικά και όχι μόνο, σε συνθήκες ισονομίας, μέσα στο σύνολον του κοινωνικού ιστού, για εύλογο χρόνο ώστε να αποδείξει απτά συγκρίσιμα αποτελέσματα των ικανοτήτων του, συναντώντας απρόβλεπτες προκλήσεις που απαιτούν λογική, συναισθηματική και ηθική αντιμετώπιση, συστατικά της προσωπικότητας που θεωρεί έμφυτα και τα πιο σημαντικά.
Και οι δύο κοινωνικές απόψεις έχουν ισχυρά επιχειρήματα. Μένει στους ψηφοφόρους να αποφασίσουν ποια τους εκφράζει καλύτερα και ποια πολιτική πρόταση θέλουν, διαλέγοντας ταυτόχρονα και πολιτική παράταξη.
Οι μέχρι σήμερα βασικοί πολιτικοί όροι: δεξιά και αριστερά, σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ελάχιστη πρακτική πολιτική σημασία έχουν. Χρησιμοποιούνται πλέον ως ιστορικά ιδεολογικά κελύφη «franchising» για να δηλώσουν την πολιτική σταθερά της κάθε παράταξης και για να διαφοροποιηθούν επικοινωνιακά μεταξύ τους μέσα από θολά ιδεολογικά σύμβολα κομματικής συσπείρωσης που δεν αντιπροσωπεύουν ξεκάθαρα τις πιο σημαντικές αξίες της ισονομίας, της αξιοκρατίας και ενός αντικειμενικού μηχανισμού δημοκρατίας που θα τις εγγυάται. Ο πλήρης δημοκρατικός μηχανισμός που θα εξέφραζε τα θεμιτά συμφέροντα της κοινωνίας αποδυναμώθηκε έως αποψιλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος των λειτουργιών του. Περιορίστηκε κυρίως στην επικυρωτική του λειτουργία, τις εκλογές, επειδή ακριβώς αυτή εξυπηρετεί την νομιμοποίηση τους στην εξουσία. Οι υπόλοιπες ελεγκτικές, ακυρωτικές, επανορθωτικές και εξισορροπητικές λειτουργίες της δημοκρατίας αποδυναμώθηκαν και τελικά ακυρώθηκαν σε συνδυασμό με τα προκλητικά προνόμια των υπαρχόντων κομμάτων που τους εξασφαλίζουν εσαεί προνομιακό σημείο εκκίνησης σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αποκλείοντας στην πράξη κάθε νέα πολιτική πρόταση που θίγει τα προνόμια τους. Έτσι το υπάρχον πολιτικό σύστημα παραμένει στις ίδιες αποτυχημένες ιδεολογικές του αγκυλώσεις, με τους ίδιους διαχρονικά αποτυχημένους πολιτικούς, με στόχο να ανακυκλώνει αναξιοκρατικά τους γόνους και τους ευνοούμενους του. Γι’ αυτό ο «πολιτικός του λόγος» είναι τόσο αντιφατικός και επενδυμένος με θολά σύμβολα.
Παρ’ όλον όμως ότι την πολιτική δεν την κάνουν τα σύμβολα, ιδίως όταν είναι κίβδηλα, αλλά άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες δυνατότητες ή αδυναμίες, ο ψηφοφόρος καλείται να στηρίξει την κάθε παράταξη με βάση τους ανεπίκαιρους συμβολισμούς της κάτω από τους οποίους «καθαγιάζεται» επικοινωνιακά η όποια κομματική ιδιοτέλεια ή προσωπική ανεπάρκεια, χωρίς να του αναφέρουν ωστόσο: με ποια «αξιοκρατικά» εχέγγυα, πλην της κομματικής ιδιότητας, επέλεξαν το πολιτικό προσωπικό τους που με τόσο πάθος διεκδικεί να τον «εκπροσωπεί» στη βουλή, να καθορίζει τις τύχες του και το μέλλον των παιδιών του.
Ενώ το νέο πολίτευμα της Ισόνομης δημοκρατίας, απεγκλωβίζοντας όλες τις δημιουργικές δυνάμεις με την εφαρμογή της ισονομίας, έχει ως πολιτειακή σταθερά: Ότι κατ’ αρχήν πρέπει να κυβερνούν οι άξιοι. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι θα διασφαλίσουν καλύτερα τις αξίες της δημοκρατίας, την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών και την πρόοδο; Και ως παραταξιακή σταθερά: Τον ιδιαίτερο τρόπο που η κάθε μία παράταξη προσεγγίζει και εγγυάται την αξιοκρατία μέσα από το σύνολον της κοινωνίας.
Είναι ένα νέο ανθρωποκεντρικό αταξικό δημοκρατικό πολίτευμα, στους θεσμούς του οποίου θα έχει την δυνατότητα να συμμετάσχει ισόνομα και αξιοκρατικά το σύνολον των πολιτών χωρίς κατ’ ανάγκην κομματικά διαπιστευτήρια.
Η νέα πολιτική διαφοροποίηση των παρατάξεων που διαχειρίζεται ένα ιδεολογικό ερώτημα, όχι με την καταστροφή της αντίθετης άποψης όπως μέχρι σήμερα συμβαίνει, αλλά με ένα νέο συνθετικό και δημιουργικό δίλημμα απολύτως συμβατό με το νέο σύνταγμα, θα συμβάλλει με την εναλλακτική προοπτική της στην σταθερότητα των θεσμών, θα ενώσει όλους τους Έλληνες σε μια κοινή πορεία πολιτιστικής, οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης μέσα σε αποδεκτά περιβαλλοντολογικά πλαίσια και θα εξασφαλίσει πρόνοια και αξιοπρέπεια στους πιο αδύνατους πολίτες.