Υποβρύχιο независимые: ένα μυθιστόρημα.

Γράφει η Ανακόντα
Ο Ιγκόρ στρυφογύριζε στο κρεββάτι του ιδρωμένος. Προσπαθούσε να κοιμηθεί αλλά, παρά την κούρασή του, δεν τα κατάφερνε. Κάποια στιγμή χάθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Ήτανε λέει μια φορά και έναν καιρό στην ΕΣΣΔ μια παρέα τρελών που αγαπούσαν τη θάλασσα και, εκφράζοντας τη λαϊκή ανάγκη, όρμηξε να υπερασπιστεί τους συμπατριώτες της από τον ξένο κίνδυνο.
Μπήκε στο πρώτο υποβρύχιο που βρήκε μπροστά της και όρμησε στο πεδίο της μάχης!
Στην αρχή μοίρασαν τους ρόλους όπως έμοιαζε να είναι πιο λειτουργικό, δεδομένων των
συνθηκών: ένας πρώην τιμονιέρης τουριστικού σκάφους έγινε ο καπετάνιος, ένας πρώην οργανωτής ιχθυόσκαλας έγινε ο Ύπαρχος, κτλ.
Πριν καλά-καλά προλάβουν να γνωριστούν μεταξύ τους, είχαν την πρώτη μάχη: χωρίς να ξέρουν καν να λειτουργούν τα συστήματα του υποβρυχίου, κατάφεραν να σταθούν αξιοπρεπώς, εκπλήσσοντας με τις ικανότητές τους.
Αυτό θορύβησε τους αντιπαάλους. Έκαναν το παν ώστε να χαθεί ο ενθουσιασμός, να μην μάθουν το πλοίο τους και να μη μαθευτούν μεταξύ τους. Έκαναν το παν για να τους κρατήσουν μακρυά από τη μάχη, έστω για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να μην είναι εφικτό να επηρρεάσουν την τελική έκβαση.
Πώς το κατάφεραν αυτό; Με διάφορα σήματα κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αόρατο σύστημα λήψης αποφάσεων: οι εχθροί εκτός χειραγωγούσαν τις αποφάσεις του καπετάνιου χωρίς καν αυτός να το καταλαβαίνει.
Αν και κατόπιν εορτής, αυτό δεν μπορούσε να γίνει πλέον ανεκτό από τα υπόλοιπα μέλη του υποβρυχίου – όσα, τέλος πάντων, είχαν καταλάβει πως το υποβρύχιο ήταν τελευταίας τεχνολογίας, με άριστο πυρηνικό αντιδραστήρα και μη αναχετίσιμους βαλιστικούς πυραύλους.
Ένα ναυτάκι βγήκε μπροστά και φώναξε:
“Καπετάνιε, αναλαμβάνω από αυτή τη στιγμή το ρόλο του Κομησάριου του Κόμματος για να προστατέψω το σκοπό και εσένα.”
“Τί είναι Κομησάριος;” αναρωτήθηκε μεγάλο μέρος του πληρώματος.
Ο καπετάνιος χλώμιασε. Ήξερε ότι ο Κομησάριος του Κόμματος έχει την ευθύνη να κρατήσει τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο πλοίο σε αρμονία με τις ιδεολογικές αρχές του σκοπού. Ήξερε ότι είναι ο μόνος που οπλοφορεί – για παν ενδεχόμενο αποστασίας από το σκοπό.
Μέσα του ήξερε ότι ο ναύτης είχε δίκιο. Ο εγωϊσμός του όμως δεν του επέτρεπε να υπαναχωρήσει. Έκανε το παν για να αποφύγει τη συζήτηση. Όταν είδε το πλήρωμα να αναστατώνεται σε σημείο απώλειας ελέγχου, έδωσε εντολή να κατευθυνθούν προς το λιμάνι.
Μόλις αγκυροβόλησαν, έδωσε σε όλους 15 μέρες άδεια – πίστευε ότι η βότκα και οι γυναίκες στα μπαρ της περιοχής θα τους κάνουν να ξεχάσουν.
Τρεις ώρες μετά, ενώ είχε πακετάρει τα πράγματά του για να πάει και αυτός στη γυναίκα του για λίγες μέρες, είδε το πλήρωμα μαζί με πλήθος κόσμου να επιστρέφει.
“Σύντροφε, ο λαός αποφάσισε ότι δεν έχεις πλέον το ηθικό δικαίωμα να κυβερνάς αυτό το πλοίο”, του είπε ο ίδιος ναύτης.
Ο καπετάνιος, έξαλλος, έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει τα δεδομένα: υποσχέθηκε θέσεις μέσα στο πλοίο σε απλούς περαστικούς, έδωσε λοχιόσημα σε ανίκανους εντός του πληρώματος, απείλησε Θεούς και Δαίμονες…
Αλλά μάταια: ο λαός ήταν πολύς και δεν μπορούσε να τον κοροϊδέψει γιατί είχε μάθει πλέον την αλήθεια.
Στο τέλος το κατάλαβε και αυτός: δεν θα τον εμπιστευόταν κανείς, ούτε καν για ψαροκάικο…
Λουσμένος στον ιδρώτα, ο Ιγκόρ ξυπνάει απότομα από τις φωνές της τηλεόρασης που είχε αφήσει ανοιχτή:
“Μια νέα μέρα ξεκινά: ξεχάστε ό,τι ξέρατε” λέει με μια χαρούμενη φωνή ο παρουσιαστής.
Όντως, η μέρα ήταν υπέροχη.
Είχε πάρει πλέον τις αποφάσεις του.