Και μετά το ξεπούλημα τι;

Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη ρευστότητας και όχι η έλλειψη πλούτου. Η κυβέρνηση μας λέει ότι προκειμένου να βρούμε χρήματα θα πρέπει να πουλήσουμε τον πλούτο μας. Ωραία λοιπόν, θα τα ξεπουλήσουμε όλα πολύ κάτω της πραγματικής αξίας τους μέσα σ’ αυτή την κακή συγκυρία. Όλες τις νευραλγικές κρατικές επιχειρήσεις, όλες τις βασικές υποδομές (σιδηρόδρομο, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, λιμάνια, παραλίες, ακίνητα φιλέτα κ.λ.π.). Θα πάρουμε λοιπόν κάποια χρήματα για να καλύψουμε ένα διάστημα μισθούς, συντάξεις και διάφορα προνόμια κρατικοδίαιτων παρασίτων.
Και λοιπόν; Μετά τι; Τι θα κάνουμε μετά όταν θα τα έχουμε φάει και αυτά; Θα σταματήσει μήπως η ύφεση; Θα μειωθεί το χρέος; Θα γίνει το κράτος πλούσιο, όταν θα έχει χάσει τον πλούτο του; Θα φάμε με χρυσά κουτάλια; Τι θα γίνει μετά; Γιατί δεν μας απαντά η κυβέρνηση τι θα…. κάνουμε μετά, όταν θα τα έχουμε ξεπουλήσει όλα;
Αυτή τη στιγμή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση το ελληνικό κράτος να χάσει τον πλούτο του. Θα είναι καταστροφή. Η πορεία προς τη δραχμή όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά φοβούμαστε πως τώρα είναι πιο έντονη από ποτέ. Αν λοιπόν, γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα χωρίς υποδομές και κρατικό πλούτο τότε ούτε αυτή η εξέλιξη θα μπορέσει να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Απεναντίας, τότε θα είμαστε μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το κομματικό κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία. Μπαίνει συνεχώς μέσα και δανείζεται. Όμως αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας οδηγήσει στο να χάσουμε την κυριότητα της δημόσιας περιουσίας. Εκείνο που πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να γίνει είναι ορισμένου (έστω μεγάλου) χρόνου συμβάσεις χρήσης κάποιων δημοσίων πραγμάτων με τη συμφωνία ότι μετά την πάροδο του ορισμένου χρόνου θα αποδίδεται στο ελληνικό δημόσιο, τόσο το δημόσιο περιουσιακό στοιχείο που έχει εκμισθωθεί, όσο και ολόκληρη η επιχείρηση που θα έχει στηθεί από τον επενδυτή. Εννοείται ότι σε περίπτωση πολέμου, η διοίκηση όλων αυτών περιέρχεται αυτόματα στο ελληνικό κράτος.
Στη χειρότερη περίπτωση και ως λύση ανάγκης, είναι προτιμότερο να μειώσεις τις δημόσιες δαπάνες κάνοντας προσωρινά απολύσεις αλλά κρατώντας όμως την περιουσία, η οποία θα οδηγήσει μελλοντικά σε νέες προσλήψεις, παρά να χάσεις μόνιμα και περιουσία και θέσεις εργασίας για λίγα μετρητά.
Πέτρος Χασάπης