Ο νέος Διακρατικός Πατερναλισμός

Του Ηλία Καραβόλια, 11/7
Σε όλο τον Νότο της Ευρώπης, απαιτήθηκε από τις κοινωνίες μια ‘αναγκαστική κυβερνησιμότητα’, ένα fast track μοντέλο εθνικής διακυβέρνησης, πειθαναγκασμένης να συμμορφωθεί σε δημοσιονομικούς κανόνες συμμόρφωσης, ώστε να αντισταθμιστεί ο κίνδυνος των πιστωτών-εταίρων να χάσουν κεφάλαια. Πράγμα θεμιτό και οικονομικά ορθολογικό, θα έλεγε κάποιος. Η φράση της δ/ντριας του ΔΝΤ, περί implementation,δηλαδή ‘εκτέλεση’ των προγραμμάτων προσαρμογής, περνάει μέσα από την ‘αναγκαστική διακυβέρνηση’. Χωρίς να παρεξηγηθώ: ‘κυβέρνηση’, χρειάζεται, δημοκρατικά εκλεγμένη, η
κάθε κοινωνία. Διακυβέρνηση όμως, είναι μια έννοια που …χρήζει ανάλυσης.
Κατά τον Ελβετό φιλόσοφο Marazzi, ‘..η διακυβέρνηση είναι η αντικατάσταση της πολιτικής θέλησης με ένα σύστημα αυτόματων τεχνικοτήτων που πιέζουν την πραγματικότητα . Η οικονομική σταθερότητα, η ανταγωνιστικότητα, η μείωση του εργατικού κόστους, η αύξηση της παραγωγικότητας, είναι δογματικές θεμελιώσεις στις οποίες βασίζεται η συστημική αρχιτεκτονική του κανόνα της ΕΕ…’
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή. Δύσκολη και για τους εντός πολιτικής δρώντες, και κυρίως, για τους εκτός αυτής. Ο καθημερινός παλμογράφος της κρίσης, προκαλεί τις αρρυθμίες στο κοινωνικό σώμα, τις στρεβλώσεις στις αγορές, την γενική εικόνα μιας κατατονικής οικονομίας. Επί δύο και πλέον χρόνια, μπήκαμε σε μια περιπέτεια για την οποία ο βαθμός ευθύνης της ελληνικής- αλλά και της νοτιοευρωπαικής κοινωνίας- είναι μεν μεγάλος, αλλά όχι ο μεγαλύτερος. Οι κοινωνίες, σίγουρα έχουν τους άρχοντες που τους αξίζουν. Και οι άρχοντες απέτυχαν στην περίφημη διαχείριση της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής. Αλλάζουν όμως τόσο απλά και γρήγορα οι κοινωνικές και πολιτικές νόρμες δεκαετιών, οι ιδιοσυγκρασιακές επιλογές λαών,όταν σήμερα τα όνειρα και το μέλλον των νέων γενεών, έχουν πλήρως ενταχθεί στους ενσωματωμένους κανόνες των τεχνο-γλωσσικών σχεδιασμών , εν ονόματι της μακρόχρονης σταθερότητας και ισορροπίας; Και φυσικά εδώ αναρωτηθούν εύλογα οι ‘ορθολογιστές’: θα χάσουν τα λεφτά οι δανειστές μιας χρεωμένης χώρας ; Και μέχρι πότε θα την δανείζουν;
Εδώ ακριβώς βοηθάει να επανέλθουμε στους όρους της ‘κυβερνησιμότητας’ και της ‘διακυβέρνησης’. Αυτές εξασφαλίζουν την αέναη ροή, την ατέρμονη οφειλή. Την επιβίωση της μεγάλης χρεο-μηχανής των κοινωνιών. Τα δανεικά λεφτά στα κρατικά ομόλογα των άτακτων δημοσιονομικά κρατών, ήταν και είναι, μέρος του εικονικού κυκλώματος λογιστικής κυκλοφορίας μεταξύ τραπεζικού και κρατικού συστήματος, σε κάθε χώρα.
Αυτή η ‘κυκλοφορία’ θα συνεχιστεί. Μπορεί οι υπερεθνικοί κάδοι ανακύκλωσης των τοξικών χρεών να αποκλείουν από τις αγορές τις κυβερνήσεις των χωρών του Νότου, αλλά οι αγορές θα ….επανέλθουν ! Θα ξαναψάξουν το θήραμα, θα κυνηγήσουν ξανά το υψηλό επιτόκιο των κρατικών ομολόγων . Ειδικά τώρα , που ο ‘μεγάλος εγγυητής’ , ο νέος Λεβιάθαν της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το θεσμικό πολυπλόκαμο χταπόδι των Βρυξελλών που θρέφεται από την Φρανκφούρτη, το νέο ευρωπαικό υπερ-δημόσιο, ‘αγοράζει’ τις ζημίες.
Γιατί μάλλον περάσαμε ήδη, από την εποχή του ‘εθνικού προστατευτισμού’, στην εποχή του ‘διακρατικού πατερναλισμού’…