Πως έγινε η κρίση και πως μπορεί να δοθεί λύση (με απλά λόγια)

Γιώργος Φ.

Μας τα παρουσιάζουν όλα τόσο περίπλοκα, τόσο δύσκολα στο να τα κατανοήσουμε, τόσο σύνθετα στο να τα αντιμετωπίσουν επαρκώς και προς το κοινό όφελος οι ειδικοί οικονομολόγοι… Είναι όμως άραγε έτσι; Ή μήπως τα πράγματα είναι πολύ απλά και οδηγούν στο σκαμνί τραπεζίτες και πολιτικούς που εμπλέκονται σε μία συνεχή υφαρπαγή του πλούτου που…..
τους εμπιστεύονται οι πολίτες;
Ας προσεγγίσουμε το όλο θέμα με πολύ απλά λόγια…
Κάποιοι μεγαλομέτοχοι τραπεζών έδιναν τεράστια δάνεια στον εαυτό τους (δηλαδή σε ανώνυμες εταιρείες -Α.Ε.- που ανήκαν στους ίδιους).
Τα δάνεια αυτά, οι Α.Ε. απλά τα “έτρωγαν” (δηλαδή τα έβαζαν στην τσέπη οι μεταλομέτοχοί τους, δηλαδή αυτοί που… έδιναν τα δάνεια) και αργά ή γρήγορα δεν τα αποπλήρωναν (ως Α.Ε. όμως, οι μέτοχοι τους δεν είχαν… ευθύνη!)
Οι τράπεζες έβγαζαν «ζημίες» εξαιτίας των δανείων και αυτές τις ζημίες τις πλήρωνε το κράτος (με τα περίφημα «πακέτα διάσωσης»).
Τα πακέτα διάσωσης τα αντλούν πάντα από το δημόσιο, δηλαδή από εσένα και εμένα και -κυρίως- από τα διάφορα ταμεία.
Έτσι το Δημόσιο άρχισε να χρειάζεται περισσότερα χρήματα για να καλύψει τα προβλήματα των τραπεζών και για να πληρώσει όλους εκείνους που χρωστάει, και έτσι άρχισε να βάζει περισσότερους φόρους, οδηγώντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο κλείσιμο.
Όλο αυτό το παράλογο πράγμα το είδαν πολλοί επιτήδειοι (λαμόγια) και διαπίστωναν ότι όχι μόνο κανένας δεν τιμωρούνταν, αλλά όσοι έπαιρναν μέρος στην απάτη έβγαζαν τεράστια κέρδη και μάλιστα χωρίς κανένα ρίσκο. Έτσι μπήκαν πολλοί στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα το Σύστημα να γεμίσει «Φούσκες».
Έτσι, το βήμα 5 επαναλήφθηκε ξανά και ξανά, μεγαλώνοντας ολοένα και περισσότερο το πρόβλημα, μέχρι που μπήκαν στο παιχνίδι και μεγάλοι παίκτες, οι οποίοι αποφάσισαν να αντλήσουν τα χρήματα από ολόκληρα κράτη. Έκαναν λοιπόν το ίδιο πράγμα που έκαναν στις μικρότερες τράπεζες, αλλά αυτή τη φορά με τα χρήματα ολόκληρων κρατών όπως η Ελλάδα …με τα γνωστά αποτελέσματα που ζούμε σήμερα…
Δεν κατάφερα με το παραπάνω να εξηγήσω πόσο απλό είναι το όλο κόλπο. Είναι σαν να έβγαζαν τα λεφτά από τη μία τσέπη, τα έβαζαν στην άλλη, και μετά έβαζαν τις φωνές «έχασα τα λεφτά μου». Και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους δώσουμε και άλλα χρήματα, για να αναπληρώσουν τα χρήματα (τα δικά μας που καταχράστηκαν με το προσωπείο των… “επενδύσεων”) που ποτέ δεν έχασαν!
Το κόλπο με το δημόσιο παίχτηκε λίγο πιο περίπλοκα, αλλά η λογική είναι η ίδια. Πήραν τα κεφάλαια των δημόσιων ταμείων και τα επένδυσαν σε επενδύσεις που ήταν καταδικασμένες. Τα χρήματα φυσικά χάθηκαν (γιατί εκείνοι που ήταν στις “επενδύσεις”, δηλαδή οι ίδιοι, τα έφαγαν). Οι επενδυτικοί φορείς (που ήταν τράπεζες) βάρεσαν στη συνέχεια κανόνι (οι περισσότερες όχι πραγματικό, απλά το φώναξαν σαν να συνέβαινε). Και έτσι εμείς όχι μόνο πρέπει να πληρώσουμε τα ταμεία, αλλά να «διασώσουμε» και τις τράπεζες. Δηλαδή, να πληρώσουμε εις διπλούν, δύο φορές ξανά, τα λεφτά που ήδη μας έκλεψαν μια φορά!
Τέτοια απάτη, τόσο έκδηλη και σε τέτοια μεγάλη έκταση, δεν έχει ξαναγίνει στην Ιστορία. Οι αυριανοί ιστορικοί θα τραβάνε τα μαλλιά τους!
Συγχωρείστε τις υπεραπλουστεύσεις, αλλά έχετε υπόψη σας ότι ακόμη και πίσω από το πιο περίπλοκο πρόβλημα κρύβονται εξαιρετικά απλές αρχές που το δημιούργησαν. Όλα τα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλά. Τόσο απλά, που αδυνατεί ο νους μας να το δεχτεί.
Οι άνθρωποι που δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση, το έκαναν απλά επειδή …μπορούσαν! Η όλη απάτη είναι καθαρός εκβιασμός που βασίζεται στην αδυναμία του πλήθους να αντιδράσει, και δεν εμπεριέχει καμία μεγαλοφυία ή έξυπνη σκέψη!
Επίσης, έγιναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΑ, αφού δεν υπάρχει κανένας νόμος που να τα απαγορεύει και κανένας μηχανισμός που να μας προστατεύει εμάς, τους απλούς πολίτες, από αυτά.
Γιατί όλα αυτά δεν συνέβησαν παλιότερα, είναι μια λογική ερώτηση. Από ό,τι φαίνεται, το καπιταλιστικό σύστημα και οι υποστηρικτές του, κρατούσαν παλιότερα κάποιες ισορροπίες, κάποια προσχήματα, για να μη καταρρεύσει το όλο σύστημα. Σήμερα όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο εναλλακτικό οικονομικό σύστημα, αφού το λεγόμενο “σοσιαλιστικό” είτε είναι παρανοϊκό και φασιστικό όπως στη Βόρεια Κορέα, είτε «ξεπουλημένο» στον Καπιταλισμό όπως στην Κίνα.
Αυτή η κατάσταση, μαζί με το ότι υπήρξαν «θεωρητικοί» (όπως αποδεικνύεται …της κακιάς ώρας) όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, που πίστευαν στην «αυτορύθμιση της ελεύθερης αγοράς», τον λεγόμενο Νεοφιλελευθερισμό, επέτρεψε σε κάποιους να σταματήσουν να τηρούν τα προσχήματα και να παίξουν το παιχνίδι στα όριά του. Φυσικά, το όλο πράγμα είναι παράλογο και για αυτό φτάσαμε στη σημερινή κατάντια του Καπιταλισμού…
ΑΠΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ και ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…
… και δεν χρειάζονται ούτε χούντες, ούτε κομμουνισμούς, ούτε νεοφιλελευθερισμούς, ούτε αναρχοκομμουνισμούς, ούτε αίμα, επαναστάσεις, νεοναζισμούς. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιοι απλοί, συγκεκριμένοι, βατοί νόμοι, που για κάποιο όμως λόγο οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να συντάξουν.
Ορίστε δύο εξαιρετικά απλές λύσεις για το πρόβλημα της τραπεζικής κρίσης:
1) Αν μια τράπεζα ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕΙ, να πάει στον αγύριστο (όπως πηγαίνει και κάθε συμπολίτης μας όταν χρεοκοπεί μα ελάχιστοι από εμάς φαινόμαστε να νιώθουμε κάποια συμπόνοια). Η τράπεζα θα πρέπει να κλείνει, να κατάσχονται όλα τα περιουσιακά της στοιχεία μαζί με εκείνα του διευθυντικού της προσωπικού, και να γίνονται μηνύσεις στους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, ώστε να επιβληθούν πρόστιμα. Με αυτό τον τρόπο κανείς «διευθυντής» σε μια τράπεζα, δεν θα τολμά να δώσει δάνεια που ξέρει εκ των προτέρων ότι δεν θα πληρωθούν.
Το Κράτος ούτως ή άλλως εγγυάται τις καταθέσεις των πολιτών μέχρι κάποιο ποσό. Από αυτό το ποσό και πάνω, ο καταθέτης θα παίρνει ποσοστό επί του liquidation (διάλυσης) της τράπεζας σε περίπτωση χρεοκοπίας της. Δηλαδή: Σου “έφαγε” η χρεοκοπημένη τράπεζα 10 εκατομμύρια και δεν σου τα δίνει πίσω, αλλά έχει 1000 σπίτια σε υποθήκη και άλλα 1000 σε περιουσία; Αν αυτά τα δέκα εκατομμύρια αντιστοιχούν στο 1% των χρεών της τράπεζας, τότε σου μεταφέρονται ως αποζημίωση τα περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούν στο 1%, δηλαδή 10 σπίτια και 10 υποθήκες. Οπότε, μπορεί να έχασες καταθέσεις, αλλά αποκτάς μια περιουσία που άνετα μπορείς να τη μεταφέρεις σε μια άλλη, υγιή τράπεζα και να πάρεις πίσω το κεφάλαιό σου.
Έχετε υπόψη σας ότι συνήθως ο μεγαλύτερος μέτοχος μιας τράπεζας είναι το δημόσιο, οπότε είναι εύκολο το παραπάνω.
2) Να φτιαχνούν νόμοι που ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ τον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Αν είσαι μέτοχος μιας τράπεζας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να δανείσεις τον εαυτό σου, αλλά και οποιαδήποτε εταιρεία/οργανισμό στον οποίο έχεις ποσοστά, για να μην επαναληφθούν αυτά τα γεγονότα.
Αν εντοπιστεί έστω και μια εταιρεία στην οποία έχεις συμμετοχή ενώ είσαι και μέτοχος της τράπεζας που τη δανείζει, το δάνειο καταγγέλλεται και το κράτος βάζει τεράστιο πρόστιμο στον μέτοχο και στην τράπεζα.
Αν θέλουμε να έχουμε ένα υγιές δημοκρατικό σύστημα με ελεύθερη οικονομία, αυτό πρέπει να υπακούει σε νόμους και κανόνες. Το όραμα μιας «απόλυτα ελεύθερης αγοράς που αυτορυθμίζεται» (κατά M. Friedman) αποδεικνύεται ιστορικά εξίσου μεταφυσικό και ανεδαφικό με το όραμα μιας απόλυτα δίκαιης… Χριστιανικής κοινωνίας.
Το μόνο που χρειάζεται στην κοινωνία μας για να γίνει ανθρώπινη, είναι εκείνο που υποστήριξε πριν 2500 χρόνια ο Αριστοτέλης: Μια δημοκρατική Πολιτεία στην οποία να σεβόμαστε τους -λογικούς και δίκαιους- νόμους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα έχουν θεσπιστεί με σκοπό να προστατευτεί η ζωή και το δικαίωμα στη δημιουργία για τον κάθε πολίτη…