…από την προκύρηξη για το γκαζάκι στο αυτοκίνητο του γνωστού παρουσιαστή του “Ράδιο Αρβύλα”, Κανάκη.
Μας έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η φράση, αφού βρήκαμε μία απόλυτη ταύτιση με αυτά που πιστεύει η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού (τουλάχιστον του σκεπτόμενου). Είναι φανερό ότι η προκύρηξη δεν έχει καμμία σχέση με τις προηγούμενες, όντας πηγαία και όχι “στημένη”
Τις θέσεις μας άλλωστε για αυτό το θέμα τις γνωρίζετε, όσοι όμως δεν είχατε επαφή με αυτόν τον “χώρο” π.χ. την δεκαετία του ’80 δικαίως δεν γνωρίζετε πως υπήρχαν σκεπτόμενοι άνθρωποι, πραγματικοί Ελευθεριακοί με μία στάση ζωής που θύμιζε Πυθαγόρειο. Υπήρχαν τότε Ελευθεριακοί (Αναρχικούς τους έλεγε η κοινή γνώμη) που δεν δίσταζαν να ανέβουν στην Ακρόπολη όχι για να κρεμάσουν τα αντιαισθητικά πανώ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να διαμαρτυρηθούν για την εγκατάλειψη της. Ως ΝΑΟ του Ελεύθερου πνεύματος.
Έπειτα ήρθε το “βαθύ ΠΑΣΟΚ”, από τα …βάθη της Γαλλίας, για να καπελώσει και στο τέλος να εξοντώσει έναν χώρο πραγματικής ελεύθερης σκέψης κάνοντας τον ένα άθλιο παρακράτος.
Οι πλέον ζημιωμένοι λοιπόν από τους περιβόητους “Αντεξουσιαστές” (χαχα), ήταν οι ίδιοι οι Ελευθεριακοί.
Διαβάστε την προκύρηξη, δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε, αλλά έχει κάποια στοιχεία από το παρελθόν. Δυστυχώς και από το “αντεξουσιαστικό” παρόν. Διαβάστε όμως και αυτό: Ο διαχρονικός έρωτας ΠΑΣΟΚ – παρακράτους (τι δουλειά έχουν οι αντεξουσιαστές στην εξουσία);
Ο καπιταλισμός όντας από τη φύση του, ένα ευέλικτο και συνεχώς εξελισσόμενο κοινωνικό σύστημα, κατά καιρούς και προκειμένου να συνεχίσει την διαιώνιση του αναγκάζεται να βασιστεί σε νέες τακτικές διαχείρισης των κοινωνικών δυναμικών. Οι κυρίαρχοι αντιλαμβανόμενοι τα σημεία των καιρών και μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος εισήγαγαν ένα νέο εξελιγμένο μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτό το μοντέλο σε αντίθεση με τα παλαιότερα (άκαμπτα- ορθόδοξα) που είχαν ως κύρια μέθοδο αντιμετώπισης των κοινωνικών συγκρούσεων την καταστολή εμπεριέχει και το στοιχείο της αφομοίωσης. Η εξέλιξη προς αυτή την τακτική προέκυψε από την συνειδητοποίηση ότι κρατώντας μία κυρίως κατασταλτική γραμμή, φανερώνοντας το πιο βίαιο προσωπείο της θεσμοθετημένης εξουσίας, μπορεί να οδηγήσει το υποκείμενο στην ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης του καθώς του αφήνει μόνο δύο απλές επιλογές: Ή μαζί μας, ή εναντίον μας.
Η εξουσία εκμεταλλευόμενη την δυσφορία που υποσυνείδητα νοιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος, προσφέρει μέσω του εκδημοκρατισμένου τρόπου ζωής μια ευρεία γκάμα επιλογών. Αυτή η «προσφορά» εξυπηρετεί την ίδια την στρατηγική του κράτους., αφενός ενισχύοντας και αναπαράγοντας το σύστημα αφετέρου κάνοντας δυσδιάκριτα τα όρια των κοινωνικών στρατοπέδων. Έχοντας ως πρόταγμα την ελευθερία ετεροκαθορισμένων επιλογών, δίνονται δυνατότητες που καλύπτουν όλα τα γούστα ανάλογα με το επάγγελμα, την κοινωνική θέση και την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Ακόμα κι αν μερικές φαινομενικά εχθρεύονται το ίδιο το σύστημα αυτό γίνεται στα πλαίσια που αυτό επιτρέπει. Αυτές οι επιλογές αρκετά συχνά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της κοινωνίας σε υποομάδες και εν συνεχεία σε ρόλους.
Αυτοί οι κοινωνικοί ρόλοι έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την προσπάθεια για εκπλήρωση ενός στόχου-ονείρου που ορίζεται από το εκάστοτε πρότυπο που το έχει επιτύχει. Αντικαθιστώντας εν μέρει την θρησκεία, καλύπτοντας εν ζωή τα υπαρξιακά κενά, άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε φαντασιακά, τα πρότυπα πληρούν προϋποθέσεις τελειότητας και λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για την ανέλιξη του υποκειμένου στον κοινωνικό ιστό.
Το πρότυπο του υπεράνθρωπου, αθλητή και ήρωα
Σχεδόν από γεννησιμιού της η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου καλείται να απαντήσει στην καίρια ερώτηση: «Τι ομάδα είσαι;» με τις απαντήσεις να ποικίλουν και να μην μας αφορούν. Αυτό είναι μια εμπειρική απόδειξη της ευκολίας στην προσβασιμότητα στο κοινωνικό κομμάτι που η ζωή του –λίγο η πολύ- περιστρέφεται γύρω από τον αθλητισμό, από άτομα που σε νεαρή κυρίως ηλικία λόγω της γενικευμένης εξατομίκευσης και μοναξιάς επιθυμούν να στρατευτούν κάτω από οποιοδήποτε ιδεώδες. Αιτία αυτού είναι ένας παράλογος συσχετισμός της ίδιας της φύσης του ανθρώπου και της ανάγκης του για παιχνίδι, εκγύμναση και άθληση με μια γκάμα εταιρειών που δραστηριοποιούνται γύρω από τον αθλητισμό. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένα ασταθές μα πολυάριθμο κοινωνικό κομμάτι που δραστηριοποιείται γύρω τους, τόσο μεγάλο αριθμητικά, που στο σύνολο του υπάρχουν διαχεόμενα ιδεολογήματα ή μη, που όμως πάντα εναρμονίζονται με το αθλητικό πλέγμα που τους περιβάλλει σε οπαδικό κυρίως επίπεδο. Το τελευταίο λειτουργεί αμφίδρομα και το αποτέλεσμα μετατρέπεται ταυτόχρονα σε αιτία κι έτσι διαιωνίζεται και συντηρείται η ύπαρξη αυτού του κοινωνικού κομματιού με ελάχιστες –κατά καιρούς- μεταβολές στις αναλογίες υποστήριξης των διάφορων ιδεολογημάτων. Στα πλαίσια αυτού υλοποιείται μία δίοδος κάλυψης της κενότητας των ατόμων με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός υψίστου ενδιαφέροντος και μιας ιδιαίτερης ενασχόλησης που καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του ελεύθερου χρόνου προκειμένου να συντηρηθεί το ίδιο το άτομο. Παράλληλα δίνεται η ευκαιρία στο άτομο-υπήκοο να βιώσει κάποια επιφανειακά συναισθήματα, να παρασυρθεί από την έπαρση και να ξεχάσει έστω και για λίγο, την αγχωτική, μίζερη ζωή του, να ξεφύγει από την πληκτική ρουτίνα της καθημερινότητας μέσα στην εκθαμβωτικά θεαματική ατμόσφαιρα του κενού. Μέσα σε αυτό το κατάμεστο από κόσμο (και διαφημίσεις) περιβάλλον, προσπαθεί να καλυφθεί και η ανάγκη για συναναστροφή με άλλο κόσμο και για κοινωνικοποίηση ακόμα και σε επιφανειακό/ θεαματικό επίπεδο. Τα παραπάνω πλαισιωμένα από το αθλητικό ιδεώδες( που με απλά λόγια θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΜΑ») , και με την εξύψωση του ίδιου του αθλήματος σε θρησκεία, μετατρέπουν σταδιακά το άτομο/ υπήκοο σε άτομο/ φίλαθλο. Ταυτόχρονα το άτομο μέσα από την υποστήριξη μιας ομάδας/ ιδεολογήματος υιοθετεί μια ταυτότητα, έναν εττεροκαθορισμό. Το κοινωνικό εργοστάσιο με τον πλέον έντεχνο τρόπο εναποθέτει τα καταστρεπτικά του απόβλητα σε σημείο ασφαλές για την υγεία του ευρύτερου συνόλου. Βέβαια οι εξαιρέσεις (βλ. δολοφονίες οπαδών, επιθέσεις σε αστυνομικές δυνάμεις κλπ) έρχονται να αναιρέσουν στο ελάχιστο τον παραπάνω κανόνα αποδεικνύοντας έτσι την ισχύ του. Στην περίπτωση που το φίλαθλο πνεύμα μετατρέπεται σε πατριωτική υπερηφάνεια, η οπαδική ταυτότητα γίνεται εθνική και οι πράξεις χουλιγκανισμού στρέφονται εναντίον αλλοδαπών- μεταναστών και λοιπών βαρβάρων. Το σκηνικό είναι γνωστό αφού επιτυγχάνεται μετά από κάθε επιτυχία της εθνικής ελλάδος. Ένα πλανόδιο γαλανόλευκο τσίρκο, με απόλυτη αναγωγή -της ενσάρκωσης του θεάματος- του αθλητή σε εθνικό ήρωα. Όταν μιλάμε για το θέαμα και τον ρόλο που παίζει στο συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας γίνεται πολύ εύκολα κατανοητή η διαδικασία κατασκευής και ανάπτυξης των προτύπων. Κύριοι ενσαρκωτές αυτών είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Όμως επειδή οι τάσεις και τα ιδεολογήματα στο συγκεκριμένο σύνολο ποικίλουν, τα πρότυπα, περιορίζονται χαρακτηριστικά και γίνονται συγκεκριμένα: χαμηλών τόνων αθλητής, απόλυτη αφοσίωση στο άθλημα, υψηλές επιδόσεις (βγάζοντας ασπροπρόσωπη και την φαρμακοβιομηχανία που τον προμηθεύει με ντόπα) και πάνω απ’ όλα συμπόρευση με την κυρίαρχη οπαδική τάση της εποχής και της ομάδας στην οποία μετέχει. Ο Νίκος Γκάλης, όχι μόνο επαληθεύει όλα τα παραπάνω, αλλά αγγίζει τα επίπεδα προτύπου εθνικού ήρωα λόγω της ουσιαστικής συμβολής του σε επιτυχίες της εθνικής. Παράλληλα είναι γνωστός συντηρητής του κοινωνικού κομματιού που εκπροσωπεί και των χαρακτηριστικών του, και συμβάλει σε αυτό με τις αθλητικές/ παιδικές κατασκηνώσεις του, σε μία προσπάθεια και για χρόνια παράταση της παρουσίας του στο αθλητικό στερέωμα ως πρότυπο.
Το πρότυπο του οικολογικά ευαισθητοποιημένου αστού
Το ότι ο καπιταλισμός από την φύση του αποδεικνύεται αυτοκαταστροφικός δεν βρίσκει εξήγηση μόνο στο ότι γεννά αντιφάσεις, απόγνωση και απληστία. Αλλά πριν απ’ όλα στο ότι λόγω του τελευταίου καταστρέφει και χρησιμοποιεί την χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη προς όφελος του δυτικού κόσμου με ρυθμούς που μας επιτρέπουν να προβλέψουμε με σιγουριά την κατάρρευση που ο ίδιος επιταχύνει. Ακόμα κι αν πλάι του καταρρεύσει και η οικο-ισορροπία του πλανήτη.
Σε πρώτο βαθμό τα πιο ανεπτυγμένα κράτη και οι οικονομικοί κολοσσοί που έχουν από πίσω τους, αδιαφόρησαν εξαιτίας του δέλεαρ της ολοένα και μεγαλύτερης συσσώρευσης εξουσίας, κεφαλαίου και επιρροής μέσα στην διεθνή και διακρατική ανταγωνιστικότητα. Αντιλαμβανόμενοι όμως και οι ίδιοι την νομοτελειακή πορεία που είχαν χαράξει προς τον απόλυτο ζόφο που θα βυθιζόταν το σύστημα που εξυπηρετούν και τους εξυπηρετεί, εφηύραν το ιδεολόγημα του πράσινου καπιταλισμού. Όχι από καλοσύνη και φιλανθρωπία, μα υποκινούμενοι από το στοίχημα της –όσο παραπάνω αντέχεται- αναπαραγωγής της θέσης τους και αυτής των απογόνων τους μέσω της διαιώνισης του ίδιου του κοινωνικού συστήματος. Αλλά και για να μετριάσουν τις καταστρεπτικές συνέπειες των επιλογών τους, αλλά και την εξίσου καταστρεπτική προς αυτούς δράση όσων τις υπόκεινται μίλησαν με θράσος για την ίση ευθύνη όλων απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση. Τα σκουπίδια μπήκαν στο ίδιο καζάνι με τα απόβλητα, και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων με αυτά των εργοστασίων. Δεν θα υπερασπιστούμε ούτε την καταναλωτική μανία του πληθυσμού, ούτε εν τέλει την «αθωότητα» του, σε μια συνθήκη που αφού δεν αντιστέκεται έμπρακτα με κριτική και αυτοκριτική, συναινεί. Απλά θέλουμε να ερμηνεύσουμε το κάτω από ποιες ανάγκες και με ποιους τρόπους ιδρύθηκαν τα ουδέτερα με την πολιτική κόμματα και οργανώσεις των όπου γης οικολόγων. Με ακτιβιστικές δράσεις και αγωνιστικό προσωπείο, έρχονται να πάρουν μαζί τους όσους από βαρεμάρα ή επιλογή δεν ασχολούνται με την πολιτική αλλά δυστυχώς ούτε με την καταστροφή της και έτσι προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα ενός κόσμου μετέωρου, αμβλύνοντας την οργή και πραγματώνοντας τις επιταγές των ισχυρών.
Με δυο λόγια προτείνουν: «Δράσε για την σωτηρία του κόσμου κάνοντας μια δενδροφύτευση» μα μην επιτεθείς σε όσους ευθύνονται για τις απογυμνωμένες εκτάσεις».
Στην ελλάδα το κόμμα οικολόγοι- πράσινοι ήρθε ως μία ακόμα εναλλακτική λύση στο εκλογικό ζήτημα. Είναι ένα επιτυχημένο πείραμα, καθώς όπως προαναφέραμε μετατράπηκε μια πιθανή κοινωνική σύγκρουση σε ενδοσυστημικό καβγαδάκι. Προτάσσουν μια ποιοτική ζωή με σεβασμό στην ποικιλότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, μιλάνε για την ειρήνη και την αγάπη για την φύση μέσα σ’ ένα πλαίσιο φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Οι πράσινοι ως πολιτικοί εκφραστές του προοδευτικού ευαισθητοποιημένου «ριζοσπαστικού» κινήματος, εισπράττουν πολιτική υπεραξία από το παραπάνω ζήτημα που απασχολεί μερίδα του πληθυσμού, τοπικές κοινωνίες αλλά και ειλικρινείς τουλάχιστον σε επίπεδο διαθέσεων, ανθρώπους.
Γινόμαστε μάρτυρες λοιπόν της γέννησης ενός νέου μοντέλου αστού του προβληματισμένου και ενεργού πολίτη. Στήνοντας πανηγύρια όπως «παγκόσμια ημέρα ΣΒΗΣΤΕ ΤΑ ΦΩΤΑ» το εν λόγω άτομο βλέπει τον εαυτό του ως υποκείμενο που δρα και βάζει το λιθαράκι του στην σωτηρία της γης, ουσιαστικά ενισχύοντας την σωτηρία του συστήματος της διαχείρισης της ακόμα κι αν αυτό δεν προέκυψε μέσω μιας συλλογικοποιημένης μα από τα πάνω ορισμένης, εξατομικευμένης μορφής αντίδρασης. Εν κατακλείδι, οι οικολόγοι-πράσινοι παρουσιάζουν την οικολογική συνείδηση ως κατεκτημένη και δεδομένη στην αντίληψη του κόσμου (πράγμα που δεν ισχύει) και απομυζώντας από ένα κατά φαντασία και αναγκαίο για την διατήρηση της κοινωνικής ισορροπίας ψέμα, διαιωνίζουν το σύστημα, του προσφέρουν λύσεις και με την σειρά τους λειτουργούν ως το πιο αγωνιστικό δεκανίκι του. Οι ίδιοι, τα όσα λεν και κάνουν θα καταρρεύσουν πλάι πλάι μαζί με τον παλιό κόσμο που τους γέννησε και χρησιμοποιεί όχι λόγω της μαθηματικά προβλέψιμης αυτοδιάλυσης του, μα υπό της συνειδητής άρνησης και της διαρκούς επανάστασης εναντίον του.
Ο ντόπιος κύριος εκφραστής τους, ο Μιχάλης Τρεμόπουλος (ο οποίος αγωνίζεται για το συλλογικό συμφέρον όπως δηλώνει) έχει αρκετές δίκες μα καμία καταδίκη (καθόλου περίεργο) και έχει ιδρύσει ή συμμετάσχει σε αρκετές ΜΚΟ, οικολογικές οργανώσεις, συμμαχίες και κόμματα. Έχοντας παρουσιάσει εκπομπές για την οικολογία σε κρατικό κανάλι με παχυλό μισθό και έχοντας αρθρογραφήσει σε τοπικές φυλλάδες για ανάλογα θέματα, είναι το ιδανικό πλουσιόπαιδο με ευαισθησίες για να καλύψει του προτύπου που αφιέρωση την ζωή του «στην μη βία και την οικολογία».
Το πρότυπο της επιτυχημένης και ανεξάρτητης γυναίκας, στην προκειμένη πολιτικός
Στον σύγχρονο κόσμο και κατά την κρατούσα ηθική μια επιτυχημένη γυναίκα ορίζεται ως όμορφη, αψεγάδιαστη και νεανική, χαρακτηριστικά που την κάνουν ελκυστική στον ανδρικό πληθυσμό και εν μέρει συμβάλλουν στην καταξίωση της. Τα ίδια χαρακτηριστικά είναι που την κάνουν αποδεκτή σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως αυτός της πολιτικής. Γιατί είναι χαρακτηριστικά κατασκευασμένα από άντρες για άντρες. Οπότε όσο αντιφατικό φαίνεται αυτό, για να ανελιχθεί κοινωνικά, πρέπει να φαίνεται ωραία και εύθραυστη, ταυτόχρονα με την συμπεριφορά της στον κοινωνικό της περίγυρο αλλά και με τις αποφάσεις που λαμβάνει να είναι «αντρικές» και με «αρχίδια» (στην κυρίαρχη κοινωνικά χρησιμοποίηση τους η λέξη άντρας και η λέξη αρχίδια συνεπάγονται την δύναμη), ή τουλάχιστον να έχουν έντονη αντρική επιρροή. Μέσα στο χαμαιλεοντισμό που την χαρακτηρίζει, γίνεται ευαίσθητη ή σκληρή, πάντα ανάλογα με τις περιστάσεις που όσο ψηλά και να φτάσει ορίζονται από άλλους. Για να αγγίξει και την φεμινιστική πλευρά που πρέπει να προβάλει αναφέρεται σε μια υποτιθέμενη ισότητα των δύο φύλων και τα μέσα προβάλουν την εικόνα της σαν την γυναίκα που κατάφερε να γίνει ίση με τους άντρες για να αποδείξει τα όσα θεωρητικά και σε επίπεδο ευκαιριών στον καπιταλισμό λέγονται και ισχύουν. Έτσι βλέπουμε «ανεξάρτητες» και επιτυχημένες γυναίκες στα κανάλια κάθε οχτώ του Μαρτίου (παγκόσμια ημέρα της γυναίκας), να μιλάνε για ίσες ευκαιρίες και να δείχνουν τον δρόμο δίνοντας φρούδες ελπίδες σε κάθε μίζερη νοικοκυρά/ έγκλειστη στην κουζίνα της μαγειρεύοντας για τον βαρβάτο άντρα της, ότι κάποια μέρα όλα θα αλλάξουν (από μόνα τους;). Ισότητα όμως στον καπιταλισμό δεν γίνεται να υπάρξει. Είναι δύο έννοιες εξ ορισμού αντίθετες και δεν αναφερόμαστε μόνο στο δίπολο άνδρα γυναίκα. (Αν και η ισότητα για μας μεταξύ των ανθρώπων διεκδικείται με τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ανάκτηση της παρμένης από την κοινωνική δουλοπρεπή λαίλαπα δύναμης του και όχι με πρωτόκολλα και πόρτες σε «αντρικές» υποθέσεις). Η επιβίωση μιας γυναίκας επιχειρηματία ή πολιτικού σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο προκαλεί θαυμασμό σε όσες κοπέλες δεν επέλεξαν το πρότυπο/ τρίπτυχο: μοντέλο, ηθοποιός, τραγουδίστρια. Γιατί δείχνει προς τα έξω πιο εξεζητημένα χαρακτηριστικά.
Κάθε σύγχρονο κόμμα οφείλει να έχει στο δυναμικό του μια τέτοια γυναίκα κυρίως για να προσελκύσει νεαρούς ψηφοφόρους και για να βελτιώσει την εικόνα του ως προοδευτικός και νεανικός σχηματισμός. Εμείς επιλέξαμε την Έλενα Ράπτη για καθώς πληρεί όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Η εν λόγω κυρία, γνωστή και για την «κοινωνική της ευαισθησία», είναι ιδρυτικό μέλος της κοινωνικής οργάνωσης αγάπη και του κέντρου ενημέρωσης για τον εθελοντισμό «ομάδα μαζί σας», μιλώντας παράλληλα σε ημερίδες για την βία κατά των γυναικών εντοπίζοντας το πρόβλημα κυρίως στην χαλάρωση του θεσμού της οικογένειας… Επιπλέον για να προωθήσει την εικόνα της ως πρότυπο για νεαρές κοπέλες, δίνει συνεντεύξεις lifestyle περιοδικά, όπου δηλώνει σαν αγαπημένο της πολιτικό τον Κώστα Καραμανλή και σαν αγαπημένο της φετίχ τον διπλό πέλεκυ (σύμβολο δύναμης κι εξουσίας).
Στην χαρακτηρισμένη από φοβίες και μετριότητα εποχή μας η ισότητα είναι πιο τρομακτική και υποκριτική από ποτέ, είναι οι στιγμές που δεν πρέπει να περιμένεις κανέναν σωτήρα, πρέπει να πολεμήσεις και στον πόλεμο ο μόνος διαχωρισμός που επιλέγουμε είναι σύντροφος/ εχθρός. Αφήνουμε τον διαχωρισμό άντρας/ γυναίκα για όσους αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάτι διαφορετικό (ανώτερο ή κατώτερο) λόγω του φύλου τους, χωρίς να παραβλέπουμε και πολεμώντας την πατριαρχικά δομημένη κοινωνία και τις σεξιστικές σχέσεις που αναπαράγει. Σπάζοντας στην πράξη τον διαχωρισμό μέσω μιας αυθεντικά βιωμένης καθημερινότητας που ξεπερνώντας φύλα, φυλές και ταξική προέλευση ως κάτι που μπορεί να ορίζει έναν άνθρωπο (είμαστε μονάχα οι επιλογές μας) και αρνούμενοι την ύπαρξη τους στην ζωή μας τώρα και για πάντα, ενώνουμε τις ζωές, τις επιθυμίες και τις αρνήσεις μας γύρω από την διαρκώς εξελισσόμενη επαναστατική θεώρηση και πρακτική.
Το πρότυπο του λαϊκού πατριώτη
Μπορεί ο καπιταλισμός να εξελίσσεται διαρκώς στο σύνολό του, ανέκαθεν όμως και για λόγους τήρησης των απαιτούμενων ισορροπιών, παράλληλα με αυτόν πορεύεται και εξελίσσεται το κοινωνικό κομμάτι που λειτουργεί ως βάση στήριξης του υπάρχοντος σ’ ένα συντηρητικό επίπεδο θέτοντας φραγμούς στην ίδια την πορεία του.
Πιο ξεκάθαρα, το κομμάτι αυτό αποτελεί το κοινωνικό κατασταλτικό δυναμικό που στην Ελλάδα του σήμερα έχει πλέον αποκτήσει ένα δημοκρατικό, σοσιαλιστικό προφίλ που επιχειρεί χωρίς αποκλίσεις να συντηρήσει το υπάρχον αναπολώντας ταυτόχρονα παρωχημένες συστημικές τάσεις(όπως την κατασταλτική νοοτροπία).
Εκπρόσωπος αυτού του κοινωνικού κομματιού στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού είναι το Λ.Α.Ο.Σ.. Ως γενική κομματική θέση, το τελευταίο μετασχηματίζει το σκληρό φασιστικό πρόσωπο των προγόνων του , εισάγοντας στοιχεία ανθρωπισμού ,κάνοντας παράλληλα και κάποιους μικρούς ιδεολογικούς συμβιβασμούς που εκφράζει με αριστερή φρασεολογία και κόκκινες σημαίες στις συγκεντρώσεις του, στο αυστηρά εθνικιστικό/ φυλετικό μοντέλο, προσαρμόζοντας το στα δημοκρατικά, δυτικά δεδομένα. Ένα χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα όπου διαφαίνεται εντονότερα το παραπάνω είναι η θέση του κόμματος πάνω στο «μεταναστευτικό ζήτημα». Επιθυμώντας μια ελλάδα καθαρή από μετανάστες που τους θεωρεί εν δυνάμει εγκληματικά στοιχεία επικίνδυνα και εχθρικά για τον έλληνα πολίτη, διεκδικεί το κλείσιμο των συνόρων και την απέλαση των μεταναστών, κάνοντας ωστόσο μία παραχώρηση για την μικρή μερίδα αυτών που έχουν νόμιμα έγγραφα για την παραμονή τους στη χώρα (γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία είναι αδύνατο να τα αποκτήσει).
Το κόμμα, συμπορευόμενο με τις κοινωνικές απαιτήσεις και για να καλύψει με την σειρά του τις ανάγκες του θεάματος, σε μια προσπάθεια να ανεβάσει το ποσοστό του στην εκλογική διαμάχη, περιλαμβάνει στο ψηφοδέλτιο του ανθρώπους πρότυπα άλλων κοινωνικών υποομάδων: από την Έφη Σαρρή (τραγουδίστρια), στον Γιώργο Ανατολάκη (παλαίμαχο ποδοσφαιριστή) κι από τον Σ. Κολοκοτρώνη (λόγω της συνωνυμίας του με τον ήρωα του 21) στην διάθεση για υποψηφιότητα του Ηλία Ψινάκη (δεν χρειάζεται επεξήγηση). Εξάλλου το κόμμα χαρακτηρίζεται από τον έντονο λαϊκισμό που το διακατέχει έχοντας πλήρη επίγνωση του διανοητικού επιπέδου του μέσου ψηφοφόρου (του), τον οποίο επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία.
Παράλληλα, θέλοντας να πρωτοτυπήσει και να δώσει τα φώτα του στον πάτριο λαό, ανακαλύπτει πτυχές του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε όλον τον κόσμο ακολουθώντας πιστά την μέθοδο των ηλίθιων. (μπουζούκι ίσον όργανο, μπάτσος ίσον όργανο, άρα μπάτσος ίσον μπουζούκι και το μετατρέπει σε: οι ίνκας είχαν σήμα τον μαίανδρο, οι έλληνες είχαν σήμα τον μαίανδρο, άρα οι ίνκας και κατ’ επέκταση οι λαοί της κεντρικής αμερικής είναι έλληνες). Εξυμνεί έτσι την εθνική υπερηφάνεια όσων είχαν και έχουν την «τιμή» να γεννηθούν έστω και 3000 χρόνια μετά στον ίδιο γεωγραφικό τόπο με «τους μεταλαμπαδευτές όλης της γνώσης σ’ ολάκερο τον κόσμο».
Η Θεσσαλονίκη, λόγω και της γεωγραφικής της τοποθεσίας (μακεδονικό ζήτημα, κοντά στα σύνορα με αλβανία, τουρκία, βουλγαρία) είναι μια πόλη εύφορη για να ευδοκιμήσουν απόψεις όπως αυτές που πλασάρει το συγκεκριμένο κόμμα. Έτσι το Λ.Α.Ο.Σ. μετέχει επάξια στο πολιτικό σκηνικό της πόλης με εξέχουσες προσωπικότητες, όπως οι Καρατζαφέρης και Βελόπουλος με την σημαντική υποστήριξη και πιθανή συνεργασία με τον νομάρχη της καρδιάς μας, Παναγιώτη Ψωμιάδη. Τα κεφάλια του κόμματος, αλλάζοντας κι οι ίδιοι, άλλαξαν και τις συνεργασίες που είχαν πριν χρόνια με τον «πρόεδρο» να ζητά δημόσια σε επενίτες και χρυσαυγίτες να συνεργαστούν μαζί του, βλέποντας πως αυτό το μοντέλο συνεργασιών δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμα και στο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας κι έστρεψαν έτσι το ενδιαφέρον τους σε τραγουδοποιούς/ τοπικούς άρχοντες ενός καθυστερημένου πληθυσμού που κατά 50% τους ψηφίζει. Προασπιστές όλοι του εθνικού συμφέροντος, αφήνοντας στην αφάνεια τόσο το προσωπικό τους όφελος, όσο και την σωρεία των σκανδάλων που συνοδεύει μερικούς από αυτούς.
Πιο συγκεκριμένα ο κ. Βελόπουλος αποτελεί ουσιαστικό πρότυπο στο κοινωνικό κομμάτι του συντηρητισμού, το εκφράζει απόλυτα ως σύνολο με τις απαρχαιωμένες θέσεις του, καθώς δηλώνει εμμέσως πλην ΣΑΦΩΣ νοσταλγός της κατάστασης που επικρατούσε στα χρόνια της νιότης των χειροκροτητών του (εννοούμε την χούντα καθώς όλοι είναι άνω των 60 και πάσχοντες με το μέγιστο ποσοστό άνοιας).
Καθώς μία από τις σημαντικότερες αρχές του κόμματος είναι η διασφάλιση της τάξης, έχει άριστες σχέσεις, καλύπτει πολιτικά τις χειρότερες στιγμές τους, παραβρίσκεται σε συγκεντρώσεις τους για τους δολοφονημένους από τρομοκράτες συναδέρφους, των έμμισθων υπερασπιστών της. (με τον «πρόεδρο» να ξεχνά και να μπερδεύει επιδεικτικά το όνομα του Γρηγορόπουλου σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ακόμα πιο δημοφιλής σε όσους ευχαριστήθηκαν ή κρυφοευχαριστήθηκαν με την δολοφονία του – καλά έκαναν, και εμείς χαρήκαμε και μάλιστα πολύ με την δολοφονία του Νεκτάριου Σάββα και δεν νοιώθουμε τύψεις να το δηλώνουμε).
Και για το τέλος το πρότυπο… του ΜΑΛΑΚΑ
Όπως ειπώθηκε και παραπάνω η δημοκρατία είναι ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνικής ζωής τόσο έξυπνα κι ευέλικτα δομημένο που αφενός καλύπτει τις οικονομικές ανάγκες των από πάνω και αφετέρου αφήνει περιθώρια «ελευθερίας» στους υπόλοιπους-κυρίως ελευθερία κίνησης πάνω στην κοινωνική ιεραρχία-, το «κάνε τα όνειρα πραγματικότητα» στην πιο αλλοτριωμένη εκδοχή του. Το καρότο της κοινωνικής ανέλιξης δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να απαλύνει τον πόνο του μαστιγίου μιας κλεμμένης ζωής σε χώρους εκπαίδευσης κι εργασίας, σε στρατόπεδα και clubs.
Η προληπτική καταστολή που υφαίνεται από πάνω και διαμέσω των κοινωνικών σχέσεων δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά η ζωή που μας προσφέρεται ως μοναδική επιλογή. Ορίζουμε εν τέλει ως κατασταλτικές όλες τις κινήσεις εκείνες που παράγονται από και συγχρόνως διαιωνίζουν το σύστημα, ενώ στην ουσία λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης της οργής και της απελπισίας που γεννά η υπαρξιακή κενότητα στην ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και εκτροχιάζουν την πορεία τους από την ευθεία αντιπαράθεση και πρόσκρουση με τον κόσμο που τις γέννησε σε αυτοκαταστροφικά και δουλοπρεπή μονοπάτια.
Έτσι και χωρίς να θέλουμε να υπερβάλουμε για τον ρόλο τους, χωρίς να δαιμονοποιούμε και να αφορίζουμε την ύπαρξη και τα πρωτογενή κίνητρα κάποιων από αυτούς, οι σύγχρονοι κωμικοί στα σύγχρονα σατιρικά shows, συμβάλουν με τον δικό τους ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Διαμεσολαβητές και παράλληλα αφομοιωτές της αμφισβήτησης που μπορεί να γεννά μια θεσμίκη ή μη αυθεντία, αυτοανακηρύσσονται με την σειρά τους αυθεντίες στο είδος τους και αναπαράγουν το in δόγμα του μη αδιάφορου μα ουδέτερου πολίτη, που έχει αγωνίες, συμμετέχει στα κοινά, αλλά ταυτόχρονα κρατά ίσες αποστάσεις από το κράτος κι από όσους αγωνίζονται εναντίον του, πόσο μάλλον αν χρησιμοποιούν βίαια μέσα.
Αποτελώντας μια αιρετική (κατά φαντασίαν και επειδή πουλάει) συνιστώσα της πολύπλευρης και ανεκτικής στην διαφορετικότητα δημοκρατικής και αντιπαράθεσης θεωρούν ότι εκπροσωπούν όσους δεν χώρεσαν σε κάποια πολιτική νεολαία ή στο κοινό ενός μεσημεριανάδικου με πιο ακόμα πιο τραγικό συμπέρασμα, ότι κάποιοι –αυτοκαταδικασμένοι στην βλακεία- συνάνθρωποι μας νοιώθουν ότι όντως εκπροσωπούνται από αυτούς. Ο ειδικευμένος, λοιπόν, στην έκφραση και μεταφορά του όποιου συλλογικού παραπόνου ή άρνησης αρέσκεται να διαβιβάζει μέσω των λεπτών παρέμβασης στην δημόσια ζωή που του δόθηκαν, ενώ το αγαναχτισμένο ακροατήριο με την όποια κοινωνική ή πολιτική συνθήκη θα χειροκροτεί και θα ψιθυρίζει: «πες τα τους ρε τάδε, εσύ που μπορείς μπας και μας ακούσουν…». Εδώ είναι λοιπόν που σταματάμε να γελάμε με τ’ αστεία τους, ασκούμε κριτική στην θέση/ ρόλο που έχουν διαλέξει και με την σειρά μας προσβάλουμε και καταπατάμε το «άσυλο» που τους έχει δοθεί να σχολιάζουν τα πάντα, στην πράξη.
Γιατί τέτοια λαϊκίστικες γραφικότητες της μηδέν ανάλυσης και της κριτικής μέσω της σάτιρας, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην συλλογικοποίηση των αρνήσεων των αυτοεγκλωβισμένων στις συμπληγάδες της εργασίας και της πλήξης, αλλά χειρότερα, επεκτείνουν την μέσω και για χάρη του θεάματος επ’ αόριστον αναβολή της. Ο κατακερματισμός, ο ατομισμός και η διαμεσολάβηση δηλώνουν το παρών ως τα καλύτερα όπλα του εχθρού, σε έναν ιδιόμορφο εμφύλιο πόλεμο.
Εν συντομία είναι μία ακόμη αφορμή για να μείνει ο οποιοσδήποτε κλεισμένος σπίτι του βλέποντας την ίδια του την ύπαρξη, τα όχι και τα ναι του, ως εικόνες, μα μη μπορώντας/ θέλοντας να τα διεκδικήσει εκεί που τους πρέπει. Στις συγκρούσεις της μέρας και στις συνωμοσίες της νύχτας.
Η νέα μόδα της εναλλακτικής τηλεόρασης του «μια άλλη τηλεόραση είναι εφικτή» κατά τα πρότυπα του «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» προελαύνει που πρώτα την υποδέχτηκαν θερμά και έχει ήδη μπει στο στόχαστρο.
Αφήσαμε για αυτούς τους λόγους το σκορδάκι (όπως ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τους εμπρηστικούς κι εκρηκτικούς μηχανισμούς) στο αμάξι του Αντώνη Κανάκη το μεσημέρι της 16/4. Επ’ αφορμής θα γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι με το εν λόγω άτομο μιας κι έχει ανοίξει το στοματάκι του παραπάνω απ’ ότι του αρμόζει. Φανατικός νάρκισσος με σχόλια ειρωνίας απέναντι στον αναρχικό χώρο αλλά και ομάδες του αντάρτικου πόλης, αλλά και ως νέος δικαστής εκτιμητής του ποιος έβαλε τον μηχανισμό που σκότωσε τον 15χρονο αφγανό στα πατήσια αποφασίζοντας και κρίνοντας πως ευθύνεται η επαναστατική ομάδα «συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς», αλλά ταυτόχρονα ειρηνιστής (με tattoo), ροκάς και πρώην πανκιό (με στυλ), και ρουφιάνος φίλων του (με αποδείξεις).
Είναι αυτός και τα τσιράκια φυτά που τον πλαισιώνουν ότι πιο σιχαμένο και προκλητικό έχει βγάλει ο συγκεκριμένος κλάδος. Δηλώνει πως οι μπάτσοι έχουν εισχωρήσει στην τίμια Ελληνική αστυνομία και την βλάπτουν, και ταυτόχρονα δήλωσε πως ένοιωσε από ένστικτο μετά τον θάνατο του Αλέξη πως ήταν κατά ένα περίεργο τρόπο φιλαράκι του. Σατιρίζει τα ονόματα και τις προκηρύξεις επαναστατικών ομάδων, ενώ χωρίς ντροπή τον θυμόμαστε να διακωμωδεί την κατάσταση της υγείας και τα βασανιστήρια του Σάββα Ξηρού στον ευαγγελισμό.
Το να προσέχεις ποιον πολεμάς αλλά και ποιον καπηλεύεσαι, κύριε Κανάκη, είναι το συνετό. Αν δεν σου αρκεί η καμένη αμαξάρα σου, μπορούμε να στο ξαναθυμίσουμε στο μέλλον. Εσύ που για να καλύψεις την ματαιοδοξία σου σπιλώνεις την μνήμη νεκρών και τον αγώνα ζωντανών, μάθε ότι το γέλιο μας θα είναι το τέλος του δικού σου. Έχεις και αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι μειωμένη αντίληψη για να κάνεις ότι κάνεις με πλήρη συνείδηση, και το δικό σου φαίνεσθε, η δική σου απόλαυση να θαυμάζεις τον εαυτό σου στο γυαλί με τους bloggers φίλους σου να σε παινεύουν, είναι για σένα πριν απ’ όλα. Όσα είπες και λες όμως, όπως κάθε τι που λέει και κάνει ο καθένας μας, έχει κι ένα κόστος. Αν λοιπόν εμείς επιλέγουμε ως κόστος των όσων κάνουμε και λέμε την ζωή και την ελευθερία μας, άρχισε να αντιλαμβάνεσαι αυτό που αναλογεί σε σένα. Απαντώντας πρόωρα τις ηλιθιότητες που θα αραδιάσεις, γνώριζε ότι δεν τίθεται θέμα ελευθερίας της έκφρασης αλλά πρόκειται για πόλεμο αξιών που πραγματώνεται υλικά.
Έτσι λοιπόν, χωρίς να έχουμε κλείσει με την θεματική των κοινωνικών προτύπων, επιλέξαμε να αναδείξουμε με την δική μας αντίληψη των πραγμάτων, την δική μας θεώρηση μερικά από αυτά περνώντας μια βόλτα στις 14/6 από τα γραφεία της Έλενας Ράπτη, του Μιχάλη Τρεμόπουλου, του Κυριάκου Βελόπουλου, του Νίκου Γκάλη καθώς και από το αμάξι του Αντώνη Κανάκη στις 16/4.
Αφιερώνουμε το εμπρηστικό μπαράζ και στέλνουμε πύρινο αποχαιρετισμό στον αναρχικό επαναστάτη Λάπρο Φούντα που έπεσε στην μάχη με το όπλο στο χέρι, ως ελάχιστο φόρο τιμής στην ζωή που επέλεξε να κάνει. Ας γνωρίζουν οι εχθροί μας, ότι ο θάνατος σου πυροδότησε σαν ζεστή φλόγα, πολλές καρδιές.
Επίσης κλείνουμε το μάτι, υποσχόμενοι έντονη συνέχεια, σε όσους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ βρίσκονται κυνηγημένοι ή φυλακισμένοι για την επαναστατική τους δράση. Πλέον στο σημείο που βρισκόμαστε τα ονόματα δεν έχουν σημασία, οι διωκόμενοι επαναστάτες είναι δεκάδες, η προσωποποιημένη αλληλεγγύη δεν έχει να δώσει τίποτα στην εξέλιξη των επαναστατικών διαδικασιών, η αλληλεγγύη ορίζεται ως η συνέχιση του αγώνα.
Όλοι κομμάτι του ίδιου αγώνα, όλοι διωκόμενοι του ίδιου σχεδίου καταστολής που εν τέλει εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε με τα όσα έχουμε επιλέξει, πρέπει τώρα και πιο πολύ από ποτέ να δείξουμε πως οι υποσχέσεις και τα θέλω για ζωή στα άκρα χωρίς ανακωχή πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεκέμβρη, δεν ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία. Αλλά ένας κεραυνός πριν τον κατακλυσμό.
Διαρκής κίνηση.
Μυαλού και σώματος.
Θεωρίας και πρακτικής.
Τίποτα στάσιμο, όλα ρευστά.
Στο χέρι μας είναι να επιστρέψουμε τον τρόμο εκεί που του πρέπει να ανθίζει.
Ο πόλεμος δεν χάθηκε. Είχαμε συμφωνήσει μεταξύ μας πως εκτός από μέσο αγώνα, έγινε παράλληλα και τρόπος ζωής. Το νέο αντάρτικο πόλης που οικοδομήθηκε ουσιαστικά τους μήνες μετά τον Δεκέμβρη, έδωσε ονειρικές μάχες, χάθηκε στις αντιφάσεις του, έκανε λάθη αλλά έδωσε πολλά και τώρα, έχοντας επαναπροσδιορίσει πλαίσιο, στοχοθεσία, τρόπους δράσης ήρθε η ώρα να πάρει την ρεβάνς. Πρέπει να αντιστρέψουμε μέσα μας, το κλίμα φόβου που έχει εμποτίσει τα μυαλά μας, και γνωρίζουμε πως αυτό είναι κάτι που δεν σκεφτόμαστε μόνο εμείς. Μακριά από φετιχισμούς και αφορισμούς ας ενοποιήσουμε την χαμένη αίγλη του ενοποιημένου αγώνα ενάντια στο κράτος και την κοινωνία του, όχι παραβλέποντας μα χρησιμοποιώντας ως πρόσφορο πεδίο κριτικής κ αυτοκριτικής ζύμωσης τις όποιες διαφοροποιήσεις μεταξύ ομάδων και ατόμων, μορφών πάλης και επιλογών.
Ας οργανώσουμε τον δεύτερο γύρο…
ΥΓ. Το εμπρηστικό μπαράζ είχε αποφασιστεί να γίνει τις ημερομηνίες που τελικά εκδηλώθηκε, πριν γίνουν οι συλλήψεις των κατηγορούμενων ως μέλη του ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κρίναμε αναγκαίο και για να είμαστε όσο πιο συνεπείς γίνεται στα όσα έχουμε συμφωνήσει να μην το αναβάλουμε λόγω των γεγονότων, όχι από αδιαφορία για την υπόθεση, αλλά από την απόφαση για μη ακολουθία της επικαιρότητας. Ας μην θεωρηθεί από φίλους και εχθρούς μια ψυχρή προσέγγιση η ανάδειξη ενός άλλου θέματος την συγκεκριμένη περίοδο μα ολοκλήρωση μιας επαναστατικής διαδικασίας που το τέλος της συναντά την αρχή της επόμενης η οποία θα είναι πιο στοχευμένη…
Επίσης αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κανονικά στις ενέργειες μας χωρίς όμως να δημοσιεύσουμε άμεσα την ανάληψη ευθύνης, από σεβασμό και θεωρώντας πως είναι πιο σημαντικά, τουλάχιστον την τρέχουσα περίοδο, τα γεγονότα: την συμπλοκή συντρόφων με ζητάδες έξω από το Α.Π.Θ. αλλά και την κατάληψη της σχολής δημοσιογραφίας. Θέλοντας να λειτουργήσουμε συνθετικά και όχι αντιθετικά, κρίναμε ότι θα ήταν λάθος μας την ίδια ώρα που εξελίσσεται ένας αγώνας αναρχικών στην πόλη, να δημοσιεύσουμε την ανάληψη δίνοντας το πάτημα έτσι στους πιο κακοπροαίρετους να αναπαράγουν και να γιγαντώσουν τον διαχωρισμό, τον κατακερματισμό που μόνο τους κρατικούς σχεδιασμούς ωφελεί, ενός κατά τη δική μας άποψη ενιαίου και πολύμορφου αντισυστημικού αγώνα.
ΟΜΑΔΕΣ ΔΙΑΧΥΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ