Συγκρούονται δύο καπιταλισμοί και στη μέση εμείς…

Αυτή τη στιγμή εξελίσσεται μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ δύο καπιταλισμών με πολλά θύματα. Ναι καλά διαβάσατε, υπάρχουν δύο καπιταλισμοί. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού, δεν ήρθε το «τέλος της ιστορίας», όπως κάποιοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν, αλλά ήταν μαθηματικά βέβαιο πως στο εσωτερικό του παγκόσμιου καπιταλισμού θα εκδηλωνόταν αργά ή γρήγορα μια νέα σύγκρουση. Καλώς ή κακώς η ανθρωπότητα εξελίσσεται μέσα από συγκρούσεις και όσοι το γνωρίζουν αυτό είναι μπροστά, οι δε υπόλοιποι απλά ακολουθούν. Αυτή ακριβώς τη σύγκρουση στο εσωτερικό του διεθνούς καπιταλισμού ζούμε και αισθανόμαστε τώρα.
Από την μια μεριά είναι ο παλιός παραδοσιακός παραγωγικός καπιταλισμός τον οποίο εκπροσωπεί κυρίως…. η συντηρητική Γερμανία και άλλες χώρες του Βορρά, πιστεύοντας ότι η αύξηση του πλούτου πρέπει να βασίζεται στην παραγωγή και από την άλλη είναι η νέα μορφή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, τον οποίο εκπροσωπούν κυρίως αγγλοαμερικανικές οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν ότι το χρήμα πρέπει να τζογάρεται και να γεννά πολλαπλασιαστικά χρήμα, αδιαφορώντας για το πως πολλαπλασιάζεται και ποιους ζημιώνει. Στην ουσία δηλαδή, ο νέος καπιταλισμός (ο οποίος υπήρχε και παλιότερα πιο ήπιος, αλλά τώρα ανδρώθηκε και διεκδικεί τα πρωτεία) είναι ένα μεγάλο “καζίνο”, μόνο που ο καζινάρχης είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι αφελείς παίχτες κυρίως οι οικονομίες των διαφόρων κρατών.
Η Ελλάδα, μια χώρα μη παραγωγική, η οποία έπαιξε πολλά και εξαρτήθηκε πάρα πολύ από το “καζίνο” αυτό για να ζει καλά, πιέζεται τώρα ασφυκτικά από την Γερμανία, ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρωζώνης, να αναπτύξει βίαια παραδοσιακό παραγωγικό καπιταλισμό με προτεινόμενες «μεταρρυθμίσεις» που εξαθλιώνουν το λαό και του επιβάλλουν με το ζόρι αλλαγή του τρόπου ζωής του.
Προ ημερών διαβάσαμε πως είναι παρκαρισμένα σε φορολογικούς παραδείσους, περί τα δεκατρία τρισεκατομμύρια δολάρια χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και από εκεί εξαπολύονται κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά βούληση σε ατυχείς ευάλωτες εθνικές οικονομίες.
Εμείς, το να γίνουμε από το μηδέν μια παραγωγική και ανταγωνιστική χώρα, όπως θέλει η Γερμανία, είναι μάλλον ουτοπία και όσες θυσίες και προσπάθειες και να κάνουμε, εκτός του ότι θα απαιτηθούν 2 με 3 γενιές, σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι που θα είναι τότε στην Ελλάδα, δεν θα είμαστε εμείς ή τα παιδιά μας. Σε μας, μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα μια μορφή χρηματοπιστωτικού και τουριστικού παραδείσου, συγκεντρώνοντας εδώ τεράστιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.  
Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε και προς νέες “συμμαχίες”.
Πέτρος Χασάπης