Για το έγκλημα Παπαδήμου ποιός θα μιλήσει;…

Του Γιώργου Χαρβαλιά
Η εμφανώς αμήχανη προσπάθεια της κυβέρνησης να επινοήσει λογιστικά τις προβλέψεις της δεύτερης δανειακής σύμβασης για εξοικονόμηση 11,5 δις στον κρατικό προϋπολογισμό, επιβεβαιώνει αυτό που όλοι οι σοβαροί αναλυτές προφητεύουν: Η ελληνική δημοσιονομική προσαρμογή, όπως την υπαγορεύει η συνταγή του μνημονίου, απλά…δεν βγαίνει.
Η εξίσωση είναι καταδικασμένη να παράγει αρνητικό πρόσημο και όποιος δεν το βλέπει είναι αιθεροβάμων, ή αστοιχείωτος. Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιαφέρουν τα κίνητρα όλων αυτών που επιμένουν να βλέπουν «φώς στην άκρη του τούνελ», ευαγγελιζόμενοι τις…διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, μέσα από την προοπτική διάλυσης και του τελευταίου ίχνους κοινωνικής συνοχής της πατρίδας μας. Εξανίσταμαι ωστόσο, γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν ομολογεί πώς η οριστική και μοιραία εκτροπή από την, μαθηματική έστω, ελπίδα να καταστεί το χρέος της χώρας βιώσιμο, επήλθε στο κρίσιμο διάστημα της…πεφωτισμένης διακυβέρνησης Παπαδήμου. Αυτός ο άχρωμος χαρτογιακάς, ο τραπεζίτης με τις δήθεν «ισχυρές διεθνείς διασυνδέσεις» που ευαγγελίζονταν οι ντόπιοι προαγωγοί, ήταν ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός που έβαλε ταφόπλακα στο δικαίωμα της Ελλάδας να ελπίζει…
Σήμερα πυκνώνουν οι φωνές που μιλούν για την ανάγκη «κουρέματος» και στο επίσημο-θεσμικό χρέος που βαρύνει την ελληνική οικονομία. Δυστυχώς οι εισηγήσεις αυτές, μόνο καλοπροαίρετες δεν είναι. Γιατί το OSI(official sector involvement), αποτελεί ταυτόχρονα το διαβατήριο της χώρας για την έξοδο από την Ευρωζώνη. Για να μας κόψουν κάτι από τα κρατικά δάνεια, οι κυβερνήσεις των ισχυρών της Ευρώπης, θα απαιτήσουν την προσωρινή αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, μέχρις ότου συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της και καταστεί «ανταγωνιστική».
Στην πραγματικότητα, η κουβέντα γίνεται για επιπλέον 30 με 40 δις που θα απαιτήσει η «επιμήκυνση» και οι αυξημένες ανάγκες χρηματοδότησης για την ανακεφαλαιοποιήση των…αποδεκατισμένων ελληνικών τραπεζών. Ποσό που θα μπορούσαμε να έχουμε εξασφαλίσει αν ο πρώην υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λουκάς Παπαδήμος είχε απαιτήσει (σ.σ. με τις πλάτες του ΔΝΤ)κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που αγοράστηκαν «σκοτωμένα» από τον Τρισέ, στο 60 και 70 τοις εκατό της αξίας τους από την δευτερογενή αγορά. Και ασφαλώς πόσο, που δεν θα χρειαζόμασταν αν ο…βολικός κ. Παπαδήμος, δεν είχε φροντίσει να ρίξει όλο το βάρος του κουρέματος των ιδιωτών(PSI) στις ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία!
Δεν υπάρχει σήμερα καμία αμφιβολία ότι ο τρόπος με τον οποίο εκτελέστηκε το περιβόητο «σωτήριο» κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, συνετέλεσε στην οριστική διάλυση του τραπεζικού συστήματος και των ασφαλιστικών φορέων (σ.σ. όχι μόνο των δημόσιων, αλλά και όσων ιδιωτικών είχαν υποχρεωθεί από την Τράπεζα της Ελλάδας να…επενδύουν σε ελληνικά ομόλογα).
Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι την περίοδο του PSI, η τότε κυβέρνηση θα μπορούσε εύκολα να έχει απαιτήσει την επέκταση του «κουρέματος» στα ελληνικά ομόλογα ύψους 60 δις που κατείχε η ΕΚΤ, αλλά και σε αυτά αξίας 10-15 δις που κατείχαν άλλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες.
Σήμερα αυτά που μας…λείπουν είναι αυτά που απέφυγε να εξασφαλίσει ο κ. Παπαδήμος και σήμερα αναζητούνται από τις τσέπες των συνταξιούχων και των υπόλοιπων Ελλήνων φορολογούμενων.
Αποτελεί κοινή πεποίθηση όλων των σοβαρών οικονομολόγων του πλανήτη, ότι αν είχαν «κουρευτεί» τα ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όπως χυδαία και ανάλγητα κουρεύτηκαν τα ομόλογα του τελευταίου Ελληνα αποταμιευτή, σήμερα το «πρόγραμμα διάσωσης» μπορεί να είχε μία, θεωρητική έστω, ελπίδα επιτυχίας.
Τα τελευταία 24ωρα, επανέρχεται από πλευράς ΔΝΤ η πίεση προς την ΕΚΤ, του Μάριο Ντράγκι να αναλάβει τις ευθύνες της. Όχι όμως για να διασωθεί η Ελλάδα, αλλά επειδή το Ταμείο δεν έχει σκοπό να ξοδέψει επιπλέον ούτε δεκάρα τσακιστή για το ελληνικό πρόγραμμα.
Όλες λοιπόν οι συζητήσεις για το νέο «κούρεμα» του θεσμικού χρέους που βαραίνει την χώρα, έχουν ως προαπαιτούμενο την έξοδο μας από την Ευρωζώνη! Γι αυτό και η κυβέρνηση καλείται άμεσα να αφήσει τα ευχολόγια και τις…κατάρες για όσους ξένους προβλέπουν την έξοδο μας και να διευκρινίσει ότι σε περίπτωση αποχώρησης από την Ευρωζώνη, δεν τίθεται θέμα μείωσης χρέους, αλλά μονομερούς διαγραφής του! Σοφόν το σαφές…
Δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής