Η αναδημοσίεσυη αυτού του άρθρου δεν έχει σαν σκοπό να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά να δείξουμε πως μια πολιτική των πολιτών, που δεν υπάρχει στο λόγο των πάσης φύσεως κρατούντων τα κλειδιά της παραπληροφόρησης, μπορεί να αποτελέσει πολιτικό όπλο αντίστασης, αντίδρασης και δημιουργίας. Μέσα από τις διαφορές και την πολυπλοκότητα μας. Σμίγοντας με τις διαφορές μας και απεγκλωβισμένοι από τα πλαστά κομματικά κλουβιά. Αυτό μπορεί να συμβεί, προσπερνώντας τις υπερβολές στους επαίνους, που απευθύνει ο συντάχτης του άρθρου, σε μας και κρατώντας την ουσία. Το σημαντικό δεν είμαστε εμείς, αλλά αυτά που ανακαλύψαμε και επαναλαμβάνουμε, μονότονα.
Έχουμε δοκιμάσει την αντοχή των απόψεων μας, απευθύνοντας την ερώτηση: “γιατί το χρήμα να είναι ιδιωτικό;” σε όλο το πολιτικό σύστημα, σε πανεπιστημιακούς και αρχηγούς κομμάτων. Η απάντηση, όταν υπάρχει τέτοια (συνήθως σωπαίνουν), είναι το : “Έχετε δίκιο. Είναι σκάνδαλο”. Ο τελευταίος που μας το είπε ήταν ο Τσίπρας…Το είπε και το “ξέχασε” και, τώρα, συνεχίζει τον υποκριτικό ψευδολαϊκό δρόμο του, υπάκουος στους κανόνες του “σκανδάλου”. Η πολιτική του που συγκεντρώνει, σιγά-σιγά, τις φρούδες ελπίδες των απελπισμένων, είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν τον ολοκληρωτισμό, όπου μας οδηγεί η απελπισία, σε συνδυασμό με την παραπληροφόρηση των κυρίαρχων ΜΜΕ και την ψευδολαϊκή υποκρισία της αριστεράς. (“Δεν λες κουβέντα”, στο τέλος, από Μητροπάνο-Μούτση.)
Είμαστε ανώνυμοι, είμαστε ασήμαντοι, και θέλουμε να είμαστε παντού, με σημαντικές πολιτικές.