Γράμμα προς Συμπολίτες και Συμπολίτισσες

Γράφει ο Δημήτρης Κουμάνταρος
 
 
                                     ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
 
Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975.  Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.
 
Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.
Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.
Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.
Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.
Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.
Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.
 
Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους.  Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν.  Επιρρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας.  Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω  οπαδικής στράτευσης.
 
Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων.  Έχουμε παράδοση ως λαός σε αυτό.  Παράδοση που έχει ενισχυθεί κατά κόρον από το διαίρει και βασίλευε ξένων μεγάλων δυνάμεων.  Παράδοση που διαιωνίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ.  Ο κάθε ένας μας και η κάθε μία μας τα ξέρει όλα, όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μας και είναι και ηλίθιοι.  Το «διαφωνώ» πριν καν ακούσεις τι λέει ο άλλος, έχει γίνει εθνικό μοτίβο. Η επιθυμία σύνθεσης είναι καθολικά απούσα, όπως και της πράξης.  Βαδίζουμε συλλογικά στον κατήφορο, αισθανόμενοι ατομικά δικαιωμένοι.
 
Μπορεί να δώσει μια κάποια έστω λύση, στο πανθομολογούμενα ζοφερό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, μια μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ;  Του ΠΑΣΟΚ; Μια συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων;  Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ;  Μια κυβέρνηση κομματικής εθνικής ενότητας;  Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας από εξωκομματικές προσωπικότητες;  Η αναμονή μιας αριστερής κυβέρνησης κάποτε στο μέλλον;
 
Είναι μάλλον περιττό, να ασχοληθεί κανείς με όλες ανεξαίρετα τις μονοκομματικές προτάσεις.  Καλά καλά και οι ίδιοι οι υποστηριχτές τους τις φοβούνται.
Για τις προτάσεις συνεργασίας: Πέρα από το γεγονός ότι όλες  απορίπτονται από τους ενδεχόμενους συνεργάτες, είναι τόσο μεγάλη η απουσία ιδεών, προτάσεων, ειλικρινών συνεργατικών διαθέσεων και τόσο μεγάλη η παρουσία προσωπικών και μικροκομματικών στρατηγικών, που τις καθιστούν ατελέσφορες.  Πόσο μάλλον όταν δεν συνοδεύονται από κανέναν παλλαϊκό, δημιουργικό, ενωτικό, αναγεννητικό λόγο, ικανό να τους δώσει λαϊκό έρεισμα και στήριγμα, αλλά αναλίσκονται σε τεχνικές μικροπολιτικής διαχείρησης.
 
Μια καινούργια μεγάλη στροφή, απαιτεί μια καινούργια μεγάλη προσπάθεια.  Δεν μπορεί να γίνει εν κενώ, παραγράφοντας τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις.  Μα δεν μπορεί να ξεκινήσει από αυτές.
 
Κανένας «πραγματικός» μεσσίας, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και κανένας μεσσίας-μαϊμού, κι υπάρχουν πολλλοί, δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν συμμετέχουμε μαζικά και δραστήρια οι πολίτες και οι πολλίτισσες στα κοινά, στην πολιτική, με πνεύμα δικαιοσύνης, συνεργασίας, προσφοράς.  Καμμιά θεωρία, καμμιά ιδεολογία, κανένας άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο, κανένας δεν είναι, επειδή το ισχυρίζεται, καλύτερος ή και χειρότερος από κανέναν άλλον.
 
Υπάρχουν στη χώρα πολλοί πολίτες, κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, που δεν θέλουν να «τ’ αρπάξουν», να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.  Που δεν είναι ούτε θέλουν νάναι οπαδοί.  Που ανησυχούν και θα ήθελαν να ζούν μέσα σε ένα πιό αρμονικό, δημιουργικό, δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον.  Που δεν έχουν εμφυλιοπολεμική διάθεση, δεν τα ρίχουν μόνο στους άλλους, συναισθάνονται και τη δική τους ευθύνη.  Αυτοί οι πολίτες αν και είναι πολλοί, εν δυνάμει ακόμα πιο πολλοί, έχουν δυσανάλογα μικρή δημόσια φωνή.  Δεν τους «παίζουν» ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα κόμματα.  Και οι ίδιοι είναι ταλαντευόμενοι, επηρεάζονται από το γενικότερο δημόσιο κλίμα.  Κατακερματισμένοι, συγχυσμένοι, αμήχανοι, συχνά ιδιωτεύοντες αλλά  και οι ίδιοι ανταγωνιστικά δογματίζοντες.
 
Η ενωτική κοινωνική και πολιτική δραστηριοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού τέτοιων πολιτών  και προ πάντων των δίκαια εξεγερμένων νέων, με δημιουργική, αφανάτιστη, συνεργατική διάθεση και αίσθηση συνευθύνης, είναι η μόνη ελπίδα για μια μεγάλη στροφή, που έχει ανάγκη η χώρα.
Στροφή επανίδρυσης του κράτους, πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης της κοινωνίας.  Πως αλλιώς;  Μακριά από ρεμούλες και λαμογιές.  Από εξουσιομανία και διάθεση αλληλοεξόντωσης.  Από ανούσιες κοκορομαχίες, κάθετες διαφωνίες και οριζόντιες απραξίες.  Από δημαγωγίες, αφορισμούς, προχειρότητες, επιρρήψεις των ευθυνών πάντα στους άλλους.
 
Την Ελλάδα, που φτιάχτηκε σ’ ένα μεγάλο βαθμό με το ζόρι κι ήταν πάντα επιτηρούμενη, που πολλές φορές μάταια εμφυλιοσπαράχθηκε, πρέπει να τη ξαναφτιάξουμε, να την αυτοθεσπίσουμε.
 
Πως;  Αναδεικνύοντας εκείνα τα, εκ των ων ουκ άνευ, κοινά σημεία που μπορούν να ενώσουν, να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
 
Γύρω από τέτοια  σημεία-κοινούς στόχους, μπορεί και πρέπει να φτιαχτεί, δίχως αποκλεισμούς, η ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συσπείρωση, που θα επιδιώξει με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο την επιβολή τους.  Αν κάποια από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις ευαρεστηθεί να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία μακάρι.  Όμως επειδή μέχρι στιγμής καμμιά δεν έχει δείξει την ανάλογη διάθεση, η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει τώρα, δίχως αναβολή, από όσους πολίτες τη νοήσουν ως αναγκαία. Καλοδεχούμενος μετά, όποιος κι αν συμμετέχει.  Ισότιμα.  Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα ζητούμενο μόνο για τους άλλους αλλά όχι και για μας τους ίδιους.  Όλα, μα όλα, θα επανακαθοριστούν από την ισότιμη γνώμη, ύστερα από μια πλήρη και δημοκρατική ενημέρωση, των αυτοοργανωθέντων πολιτών-μελών της συσπείρωσης, παίρνοντας σοβαρά υπ’ όψη τη γνώμη του συνόλου της κοινωνίας.
 
Ανάλογα με την απήχηση της αρχικής πρωτοβουλίας των πολιτών θα καθοριστούν, δίχως προγενέστερους αποκλεισμούς ή σχεδιασμούς επί χάρτου, τα επόμενα πολιτικά βήματα.  Δεν γίνεται εδώ λόγος για ένα καινούργιο πολιτικό κόμμα κλασσικού τύπου. Αλλά για ένα καθολικό παλλαϊκό εθνεγερτικό αναγεννητικό και υπό διαμόρφωση κίνημα-απόπειρα.  Για μια, χάριν παραδείγματος, νέα Φιλική Εταιρεία, που βέβαια ούτε έτσι θα ονομάζεται, ούτε μυστική θάναι, ούτε μασσονική, αλλά εφάμιλλη, σαν πρόθεση τουλάχιστον, ως νεο ιστορικό εγχείρημα. Κανείς δεν περισσεύει σε αυτή την προσπάθεια.  Αν η κάθε μια κι ο κάθε ένας από μας δεν λειτουργήσουμε ως ένα ταπεινό «ανθρωπάκι», που θέλει να συνεργαστεί με τ’ άλλα ταπεινά «ανθρωπάκια» στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι αλληλοσεβασμού, δίχως μικροεγωϊστικούς ανούσιους ανταγωνισμούς και ψευδαισθήσεις υπεροχής και παντογνωσίας, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα πάμε από κοινού για φούντο.
 
Ως πρώτο βήμα της προαναφερόμενης πρωτοβουλίας προτείνεται η σύνταξη μιας διακήρυξης-δημόσιας έκκλησης που θα δοθεί ύστερα από σχετική συζήτηση κι επεξεργασία για μαζική προσυπογραφή.
 
 
 
           ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ-ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΗΣ
 
 
Οι πολίτες που υπογράφουμε την παρακάτω διακήρυξη διαπιστώνοντας όπως κι όλοι σχεδόν οι συμπολίτες μας:
 
Την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει χρόνια τώρα η χώρα και η οποία  έχει ενταθεί επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα.
Την αδυναμία προσανατολισμού και διεξόδου που αντιμετωπίζει στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο σε μια στείρα αυτοαναπαραγωγική λογική.
Τη σύγχυση, την ιδιώτευση, αλλά και την αγωνία που διακατέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Τη δίκαιη αγανάκτηση της νέας γεννιάς για την αφασία και υποκρισία που διατρέχει την κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
 
Κάνουμε έκκληση, δίχως διακρίσεις, σε όλους τους συμπολίτες μας, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας συσπείρωσης για την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας,  με βάση τους παρακάτω στόχους και αρχές:
 
1.  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ουσιαστική κι όχι κατ’ όνομα.  Συντακτική Συνέλευση για τη ψήφιση νέου Συντάγματος, που θα διασφαλίζει την πραγματική λειτουργία της δημοκρατίας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες.  Εκλογικός νόμος που να αποτρέπει κυβερνήσεις μειοψηφίας.  Συμμετοχή των πολιτών όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια αλλά καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων.  Πλαισίωση της εκτελεστικής εξουσίας από εκλεγμένους εκπροσώπους των αντίστοιχων κοινωνικών ομάδων κι από εκλεγμένους ή κληρωτούς ελεγκτικούς μηχανισμούς.  Εκλογή των διοκήσεων των δημοσίων ΜΜΕ.  Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής για αμεσοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης.  Ιδρυση Εθνκού Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων.  Διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, κυβέρνησης και κράτους, κράτους και εκκλησίας.
 
2.  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ισορροπία ανάμεσα σε όλους τους πολίτες και σε όλες τις τις κοινωνικές ομάδες πάνω στις αρχές της αμοιβαίας προσφοράς-οφέλους, της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, της εξασφάλισης για όλους τους πολίτες υγείας, ασφάλειας, παιδείας, εργασίας.  Ριζική σε όλα τα επίπεδα αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας.  Εξατομικευμένη κοινωνική φροντίδα για κάθε πολίτη.  Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπισθεί και η τρέχουσα μεγάλη οικονομική κρίση, ο επιμερισμός των συνεπειών της και η έξοδος από αυτήν.  Πρωταρχική φροντίδα για την ποιότητα ζωής, τους νέους, την παιδεία και τον πολιτισμό.
 
3.  ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Προτεραιότητα στη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη θετική αναμόρφωση του οικιστικού περιβάλλοντος που να διασφαλίζει υγιεινές κι ευχάριστες συνθήκες ζωής στις παρούσες κι επερχόμενες γεννιές καθώς και στους επισκέπτες της χώρας.  Απόρριψη της λογικής του γρήγορου κι εύκολου κέρδους σε βάρος της κοινής μας ζωής.
 
4.  ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Χάραξη στρατηγικής για τη χώρα μέσα στο σύχγρονο διεθνές πλαίσιο.  Η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με μια σταθερή, άμεση και μακροχρόνια, προοπτική μπορεί να διασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της και ταυτόγχρονα τη συμβολή τους στην παγκόσμια κοινότητα.  Οικουμενική παιδεία και πολιτισμός, φυσικό περιβάλλον, υγιεινή μεσογειακή διατροφή, τουρισμός, ναυτιλία, σημείο συνάντησης τριών ηπείρων, αυτά είναι τα βασικά μας πλεονεκτήματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε την ευημερία μας και παράλληλα αυτόνομα και σε συνεργασία με όλους τους λαούς της γης να συμβάλλουμε στην παγκόσμια πολιτική και πολιτισμική συνενόηση.
 
Ο στόχος είναι μια Ελλάδα πρότυπο δημοκρατίας, οικολογικής συμπεριφοράς, κοινωνικής δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης, με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι αλληλοσπαραγμό των πολιτών της, εστία συνάντησης όλων των πολιτών της γης σε μια παγκόσμια απαίτηση για τη δημοκρατική, δίκαιη και οικολογική διαχείρηση της παγκοσμιοποίησης.
 
 Πιστεύουμε ότι η χώρα πρέπει να πραγματοποιήσει, 180 χρόνια ύστερα από την ίδρυσή της, μια νέα μεγάλη ιστορική στροφή.  Αυτή δεν μπορεί να γίνει δίχως την αξιοποίηση και δραστηριοποίηση όλων, δίχως αποκλεισμούς, των δημουργικών της δυνάμεων,  χωρίς τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή των πολιτών, χωρίς την έμπνευση, τις ιδέες και την ώθηση της νέας γεννιάς.
 
Πρέπει να τολμήσουμε να βάλουμε τέρμα στην παράδοση ετεροκαθορισμού της Ελλάδας.  Στην ολιγαρχική και τυχάρπαστη διακυβέρνηση που κρατά την πλειοψηφία του λαού στην αμάθεια και στη γωνία.  Στις ληστρικές αρπαχτικές κι ασύδοτες διαθέσεις μιας μειοψηφίας επιτηδείων.  Να τολμήσουμε να αυτοθεσπιστούμε, να ανασυγκροτήσουμε και να αναγεννήσουμε τη χώρα, σύμφωνα με την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.  Τι κι αν γίναμε «Κωλοέλληνες».  Στο χέρι μας είναι να πάψουμε να είμαστε.  Αυτό είναι και το συμφέρον μας.  Για μας και τις γεννιές που ακολουθούν.
 
Ενα τέτοιο στόχο δεν θα μπορέσουμε να τον πετύχουμε, αν δεν γίνουμε όλοι μας περισσότερο ταπεινοί και δημιουργικοί.  Κανένας μας δεν τα ξέρει όλα, κανένας μας δεν είναι σε τελευταία ανάλυση καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλον.  Κανένας μας δεν θα κερδίσει ξεγελώντας ο ένας τον άλλον ή ρίχνοντας την ευθύνη στον άλλον.  Θα κερδίσουμε όλοι μαζί, πορευόμενοι με διάθεση προσφοράς, εντιμότητας, συνεργασίας, διαλόγου, μελέτης, προγραμματισμού.
 
Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας, χωρίς καμμιά απολύτως διάκριση ή αποκλεισμό,  εφ’ όσον συμφωνούν με τους παραπάνω στόχους κι αρχές να προσυπογράψουν αυτήν την Διακήρυξη-Δημόσια Έκκληση.  Καλούμε επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς, τις συλλογικές οργανώσεις πολιτών, να πάρουν θέση για την πρότασή μας.
 
Ανάλογα με το πλήθος όσων θα συμφωνήσουν σε αυτήν την πρωτοβουλία, θα χαραχθούν και τα επόμενα βήματα της με την ισότιμη ατομική συμμετοχή του κάθε ενός προσυπογράφοντος.
 
                                              ————————————–
 
 
ΥΓ (1). Το παρόν προσχέδιο πριν δοθεί στη δημοσιότητα για μαζική συλλογή υπογραφών, αποτελεί στο σύνολό του αντικείμενο διαλόγου κι επεξεργασίας για κάθε ενδιαφερόμενο.
 
ΥΓ (2). Ορισμένες, πάντα υπό συζήτηση, άλλες σκέψεις:
Α. Μια ιδέα είναι να ονομαστεί η συσπείρωση αυτή «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ», εκφράζοντας το πρωταρχικό μήνυμα της συμμετοχής κι αυτενέργειας των πολιτών.
 
Β. Η μαζική συλλογή υπογραφών μπορεί να γίνει με όλους τους δυνατούς τρόπους.  Αρχικά μεταξύ γνωστών σε μια κλίμακα εκατοντάδων.  Στη συνέχεια με πληρωμένη ή μη καταχώρηση στον τύπο. Μέσω ραδιοφώνων, διαδίκτυου, επιστολών, ακόμα και με αφίσσες ή μοίρασμα προκηρύξεων κ.ο.κ.
 
Γ. Ανάλογα με το πλήθος των υπογραφών μπορεί στη συνέχεια, να ακολουθήσει κατ’ ελάχιστον ένας όμιλος πολιτών και κατά μέγιστον η πρωτοβουλιακή αυτοργάνωση πολιτών-μελών της «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» ή όπως αλλιώς ονομαστεί, κατά χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας κ.λ.π. Με ανάδειξη αντιπροσώπων από τις οργανώσεις μπορεί να διεξαχθεί ένα ιδρυτικό συνέδριο.
 
Δ. Οποιαδήποτε θεματική εξειδίκευση θέσεων ίσως θα ήταν καλύτερα, να διεξαχθεί μέσω καλά προετοιμασμένων θεματικών συνεδρίων, με τη συμμετοχή κι όσων εκτός της πρωτοβουλίας ειδικών και μη το επιθυμούν.
 
Ε. Σε περίπτωση που το εγχείρημα έχει μεγάλη απήχηση, με ή χωρίς συμμετοχή κομμάτων κι οργανώσεων, μπορεί να εξετασθεί και η συμμετοχή σε εκλογές, πάντα με την πλατφόρμα της δημοκρατικής συνεργασίας περισσότερων δυνάμεων.  Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι υποψηφιότητες θα αναδειχθούν από τη βάση, από τα μέλη της κίνησης.  Η βασική ιδέα είναι, πως σε κάθε περίπτωση η κίνηση δεν αποτελείται από άθροισμα οργανώσεων αλλά από ισότιμη ένωση ατόμων-πολιτών.
 
Ζ. Οι κεντρικές ιδέες για το όλο παραπάνω εγχείρημα είναι:
Η ανάγκη ενός νέου πολιτικού μορφώματος που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, δίχως να τους αποκλείει.  Η διατύπωση λίγων ελάχιστων κοινών σημείων για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας για την αναγέννηση της χώρας στα πλαίσια ενός μεγάλου, κατά πρόθεση, και πρωτόγνωρου ιστορικού εγχειρήματος, σύμφωνα με τις σημερινές πραγματικές συνθήκες της εγχώριας και παγκόσμιας ζωής.  Αυτό είναι το μείζον.  Τα κοινά σημεία, το ύφος και το στυλ του προς υπογραφήν κειμένου και η μεθόδευση, αν υπάρχει η αφετηρία μπορούν να βρεθούν.
 
Η. Παράλληλα με την πολιτική αυτή πρωτοβουλία πρέπει να μεθοδευτεί και να εξελιχθεί μια παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ.  Μέσω της συγκρότησης μιας πολυμετοχικής εταιρείας πολιτών, που θα δράσει ανάλογα με τις δυνάμεις, ανθρώπινες και οικονομικές, που θα συγκεντρωθούν και η οποία μπορεί να συμπεριλάβει και ήδη υπάρχοντα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά.
 
Θ.  Μια μεγαλύτερη εξειδίκευση κι αναφορά σχετικά με τα θέματα: Εθνική Στρατηγική και ΜΜΕ, μπορεί κανείς να βρεί αντίστοιχα στα κείμενα «Μια ιδέα για την Ελλάδα» και «Μια δημόσια πρόταση για την επικοινωνία κι ενημέρωση», που είναι ανηρτημένα στο μπλογκ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ http://kanenaskathenas.wordpress.com.