Το σπιράλ του θανάτου.

Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Η πολιτική ηγεσία απλώς ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων
Η Μεγάλη Ύφεση στο ζενίθ της, τον χειμώνα του 1933, θα μπο­ρούσε εύλογα να χαρακτηρι­στεί ως ένα είδος συλλογικού παραλο­γισμού – ενώ κάτι ανάλογο θα μπορού­σε να ισχυριστεί κανείς και για την Ελ­λάδα σήμερα. Ειδικότερα οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία απασχόληση, επει­δή οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν… Οι επιχειρήσεις δεν προσε­λάμβαναν κανέναν επειδή δεν υπήρ­χε αγορά για τα προϊόντα τους… Δεν υπήρχε καμία αγορά για τα προϊόντα τους, επειδή οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα εισόδημα, με το οποίο θα μπο­ρούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων, για να αντιστρέψουν το σπιράλ του θανάτου – ένας καταστρο­φικός φαύλος κύκλος, χωρίς καμία δυ­νατότητα εξόδου.
Οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις, η αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων με στόχο τις δημόσιες επενδύσεις, την απα­σχόληση και τη ζήτηση, κατά τις προστα­γές της θεωρίας του Κέινς, καθώς επί­σης η υπομονετική αναμονή

αντιστρο­φής της τάσης, έμοιαζαν να είναι παρό­μοιες αναποτελεσματικές στρατηγικές επίλυσης της κρίσης.
Περαιτέρω, οι σε μεγάλο βαθμό κεντρικά κατευθυνόμε­νες και συνδικαλιστικά άριστα οργανω­μένες αγορές εργασίας, όπως αυτή της Αυστραλίας, είχαν τα ίδια αποτυχημένα αποτελέσματα, όσον αφορά την εξάλει­ψη της ανεργίας «μακράς διαρκείας», με τις μη οργανωμένες αγορές εργασί­ας – όπως αυτή των ΗΠΑ.
Οι φασιστικές λύσεις του προβλή­ματος, όπως αυτή της Ιταλίας, δεν εί­χαν επίσης αποτέλεσμα – με εξαίρεση τη ναζιστική λύση της Γερμανίας, από εκείνη τη στιγμή και μετά που τέθηκε σε λειτουργία η πολεμική της βιομηχα­νία. Όσον αφορά τις ΗΠΑ, η ύφεση κα­ταπολεμήθηκε τελικά από την αύξηση της ζήτησης πολεμικού εξοπλισμού, ενόψει του Δεύτερου Παγκοσμίου Πο­λέμου – ενώ μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία καθαρή εξήγηση σε σχέση με το γεγονός ότι κανένα κράτος δεν θα μπο­ρούσε τότε να ξεφύγει από τον καθο­δικό σπειροειδή κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας, εάν δεν είχε μεσολαβή­σει πόλεμος.
Η ύφεση επελαύνει
Η κατάσταση της Ιαπωνίας τα τελευ­ταία είκοσι χρόνια, παρότι ο υπόλοιπος πλανήτης βρισκόταν σε πορεία ανάπτυ­ξης, επιβεβαιώνει δυστυχώς τον κανόνα – ενώ η σημερινή παγκόσμια ύφεση καταλαμβάνει τη μία χώρα μετά την άλ­λη: μεταξύ των οποίων και τις αναπτυσ­σόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Κίνας κ.λπ.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, όλες οι ανοησίες που ακούγονται τον τελευ­ταίο καιρό, μεταξύ των οποίων η ανά­πτυξη μέσω μαζικών ιδιωτικοποιήσε­ων σε τιμές εκποίησης, κυρίως βέβαια των κοινωφελών και των κερδοφόρων εταιρειών, δεν μας δημιουργούν καμία σιγουριά για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε καμία απολύτως εμπι­στοσύνη στην πολιτική ηγεσία, η οποία απλά ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, παρά το ότι οδηγούν μονοδρομημένα στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στη δραχμή.
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, η οποία ευρίσκεται αναμφίβολα σε τρο­χιά αποσύνθεσης – με τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της να αυξάνονται κα­θημερινά, εντείνοντας τον κίνδυνο μίας συλλογικής χρεοκοπίας. Επίσης για τις ΗΠΑ, οι οποίες, ευρισκόμενες σε πο­ρεία παρακμής, προσπαθούν απεγνω­σμένα να εξαγάγουν (ακόμη μία φορά μετά το 2007) τα προβλήματά τους, με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων μα­ζικής καταστροφής που διαθέτουν – με πρώτο από όλα το ΔΝΤ.
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να ξε­χνάμε ότι μόνο ένα ελάχιστο μέρος από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων «υπό την αιγίδα του ΔΝΤ» στη Βραζιλία, στην Αργεντινή κ.λπ. οδηγήθηκε στα κρατικά ταμεία – το μεγαλύτερο μέρος τους εξαφανίστηκε στην κυριολεξία, με την πλειονότητα των πολιτών τους να είναι πλέον απόλυτα εξαρτημένοι από τις διαθέσεις των πολυεθνικών.
Ούτε Δύση ούτε Ανατολή
Παράλληλα, απορούμε για την απί­στευτη έλλειψη υγιούς αντίδρασης στον αφελληνισμό, ο οποίος επιχειρεί­ται με τη μαζική λαθρομετανάστευση, με την καταδίκη των άνεργων Ελλήνων στην αναζήτηση νέων πατρίδων, με την «εξορία» των μικρομεσαίων επιχειρή­σεων σε φορολογικά πιο συμφέρουσες χώρες, καθώς επίσης με τις τούρκικες σαπουνόπερες που προβάλλονται από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ – ενώ δεν μπο­ρούμε να καταλάβουμε γιατί συνεχίζε­ται η εκκωφαντική σιωπή των αμνών, η οποία οδηγεί μονοδρομημένα στην απόλυτη χρεοκοπία: πολιτική, κοινωνι­κή, πολιτιστική και βέβαια οικονομική.
Το ότι η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή, αφού είναι η ίδια «κοιτίδα» του πολιτισμού, είναι πά­ντως γνωστό σε όλους – με εξαίρεση δυστυχώς τους ίδιους τους Έλληνες.
Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ένας από τους λόγους της έντονης προσπάθειας αλλοτρίωσής της, της χρησιμοποίησής της ως Δούρειου Ίππου για την εισβο­λή των ΗΠΑ στην ευρωζώνη, καθώς επίσης της «προτεσταντικής ηθικής» αυστηρής «τιμωρίας» της από την πρωσική Γερμανία – αν και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν μπορεί παρά να καταλογι­σθεί στους Έλληνες πολίτες, αφού αυ­τοί ανέχθηκαν και συντήρησαν τις «αυ­λές» γύρω από την ανεπαρκή οικονομι­κή και πολιτική εξουσία, καθώς επίσης την κοινωνία της διαφθοράς και της δι­απλοκής, η οποία κυριαρχεί τα τελευ­ταία τριάντα χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική των δανεικών, της υποτέλειας, του εθνικού εξευτελισμού, των προσβολών και των υποκλίσεων πρέπει να τελειώσει αμέ­σως και μια για πάντα – ακόμη και αν πρέπει να εγκαταλείψουμε την αγκα­λιά της μητέρας Ευρώπης, εφόσον βέ­βαια συνεχίζει να επιμένει στη συμβίω­ση με τον σαδομαζοχιστή Γερμανό πα­τέρα: το «κτήνος με τα πολλά προτερή­ματα», όπως αποκαλείται διεθνώς.
Εκτός ελέγχου
Η Shell μεταφέρει τις καταθέσεις της ύψους 15 δισ. δολ. εκτός Ε.Ε. (αγο­ράζει ομόλογα στις ΗΠΑ), στην Κίνα πα­ρατηρείται μαζική στροφή προς το δο­λάριο και η Γαλλία πιέζει αφόρητα την Ιταλία να αποδεχθεί την υπαγωγή της στον μηχανισμό στήριξης – διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια, καθώς επίσης οι γαλλικές τράπεζες, λόγω της μεγάλης έκθεσής τους στην Ιταλία.
Περαιτέρω η Ισπανία είναι αδύνα­τον να διασωθεί, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία κρύβονται στο παρασκήνιο, τα προβλήματα της Κύπρου είναι μεγα­λύτερα των αναμενομένων, ενώ αυξά­νονται οι επιθέσεις εναντίον της ιταλι­κής ιδιωτικής εταιρείας είσπραξης φό­ρων (Equitalia), η οποία χρησιμοποιεί εγκληματικές μεθόδους που θυμίζουν τη μαφία (κατασχέσεις αυτοκινήτων και σπιτιών χωρίς προειδοποίηση κ.λπ.).
Τέλος, η αντίστροφη μέτρηση για το Βέλγιο έχει ξεκινήσει, η Γερμανία βρί­σκεται ήδη στο στόχαστρο (παρά τα χα­μηλά επιτόκια δανεισμού της, τα CDS έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί) και η Ελλάδα ψηφίζει ένα επιπλέον υφεσιακό πακέτο μέτρων – ενάντια στις προ­εκλογικές δεσμεύσεις, κόντρα στην κοινή λογική και σφίγγοντας ακόμη μία φορά μόνη της τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της.
Δύσκολο λοιπόν να απολαύσει κανείς τις διακοπές του, αφήνοντας πίσω όλα αυτά τα προβλήματα – ακόμη και αν τις έχει απόλυτη ανάγκη. Πόσο μάλλον όταν δεν πιστεύει στις ικανότητες θαυ­ματοποιού του διοικητή της ΕΚΤ, αλλά στην πονηριά των αγορών – οι οποίες, προσποιούμενες μάλλον ότι πείσθηκαν από τις εξαγγελίες της ΕΚΤ για να κερδί­σουν χρόνο, εγκαταλείπουν μαζικά τις αγορές ομολόγων του Νότου τοποθε­τώντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα (εν πρώτοις) στα χρηματιστήρια.
Όσον αφορά τώρα τις καινούργιες ανοησίες που κυκλοφορούν, σε σχέ­ση με ένα παράλληλο προς το ευρώ δεύτερο νόμισμα, αρκεί να αναφέρει κανείς δύο αποτυχημένα παραδείγμα­τα από το παρελθόν: της Αργεντινής (Bonos), καθώς επίσης της Καλιφόρνι­ας (I owe you).
Επίσης να τονίσει ότι τέτοιου είδους «ενέργειες απόγνωσης», εάν όχι αυτο­κτονίας, επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τις πολύ αδύναμες εισοδηματικές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση «λίγο ευρώ» δεν υπάρχει – είτε το έχει μία χώρα ως το μοναδικό της νόμισμα είτε όχι.

* Ο Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομο­λόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστή­μιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τρία βι­βλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων», τα έσοδα των οποίων ενισχύουν την ιστο-σελίδα www.casss.gr, απ’ όπου αναδημο­σιεύουμε το παρόν άρθρο. L1