Το κατά Στουρνάρα ευαγγέλιο της πρόδηλης σκοπιμότητας…

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης
Όποτε διαβάζει κανείς δηλώσεις Στουρνάρα δεν μπορεί παρά να θυμηθεί τις αμέτρητες ανοησίες που έχει ισχυριστεί κατά καιρούς αυτός ο κύριος, τις ποικίλες εμπλοκές του με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα που έχουν στοιχίσει τόσο ακριβά στην χώρα και τον λαό της. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το γεγονός ότι ο κ. Στουρνάρας αποτέλεσε ένα από τα βασικά στελέχη του οικονομικού παρακράτους επί εποχής Σημίτη, ο οποίος προήδρευσε της επιτροπής συλλογής στοιχείων για την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ; Στοιχεία που σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ήταν παραποιημένα με την κάλυψη της Γερμανικής κυβέρνησης, αλλά και των οργάνων της ΕΕ.
Να θυμηθούμε ότι ο κ. Στουρνάρας τοποθετήθηκε στην Εμπορική Τράπεζα προκειμένου η συγκεκριμένη τράπεζα να ξεπουληθεί, μέσα από ένα παρασκήνιο μίζας και λαθραίας κίνησης χρήματος που βόγκηξαν τότε οι αγορές, στην Credit Agricole. Να θυμηθούμε επίσης ότι ως διευθυντής του ΙΟΒΕ μετέτρεψε το συγκεκριμένο Ινστιτούτο σε ανέκδοτο, σε περίγελο, όταν εμφάνισε «μελέτη» που υπολόγιζε ότι το άνοιγμα των αποκαλούμενων «κλειστών επαγγελμάτων» θα πρόσθετε έως και 13 ποσοστιαίες μονάδες στο ΑΕΠ. Ακόμη γελάει το σινάφι του. Ούτε βέβαια ξεχνάμε την ΜΚΟ που είχε στήσει με τον Μάνο για να συμμετάσχουν ενεργά στο ξεπούλημα του δημοσίου και της χώρας.
Ακόμη και ως υπουργός, αυτός ο κολοφώνας της «οικονομικής επιστήμης» της αρπαχτής και του ιδιωτικού πλουτισμού, είχε το θράσος να δηλώσει στις 3/8 ότι βλέπει «φως» στο βαθύ τούνελ της κρίσης που έχει μπει η ελληνική οικονομία. «Παρά τα προβλήματα η ελληνική οικονομία δείχνει σημάδια βελτίωσης. Υπάρχουν σημάδια βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Εγώ βλέπω φως δεν είναι όλα μαύρα». Λίγο αργότερα βγήκαν τα προσωρινά στοιχεία του 2ου τριμήνου για το ΑΕΠ, τα οποία δείχνουν ύφεση στο 6% και βρήκε την ευκαιρία ο κ. Στουρνάρας πάλι να θριαμβολογήσει ότι τελικά θα έχουμε ύφεση μικρότερη του 7% που είχε αρχικά προβλεφτεί. Οι δηλώσεις αυτές το μόνο που σημαίνουν είναι ότι προκειμένου να εμφανιστεί «βελτίωση» στα μακροοικονομικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, θα πέσει το μαγείρεμα της ζωής τους. Άλλωστε, ο κ. Στουρνάρας είναι παλιά καραβάνα, όπως είπαμε, στο άθλημα αυτό. Ενώ με τον κ. Γεωργίου της ΕΛΛ.ΣΤΑΤ. κάνει αχτύπητο δίδυμο. Αυτοί είναι ικανοί να βγάλουν ότι η ανεργία μειώνεται και ότι η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς Κίνας!
Εδώ έβγαλαν ότι ο Γενικός ∆είκτης Βιοµηχανικής Παραγωγής του µηνός Ιουνίου 2012, σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο ∆είκτη του Ιουνίου 2011, παρουσίασε αύξηση κατά 0,3%, έναντι µείωσης 13,3% που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010. Η αύξηση του Γενικού ∆είκτη Βιοµηχανικής Παραγωγής κατά 0,3% το µήνα Ιούνιο 2012, σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο δείκτη του Ιουνίου 2011, οφείλεται κυρίως στην αύξηση του ∆είκτη Παραγωγής Ορυχείων – Λατοµείων κατά 18,9%.
Ειδικότερα, στην αύξηση αυτή συνέβαλε η αύξηση των δεικτών των 2ψήφιων κλάδων: εξόρυξης άνθρακα και λιγνίτη και άντλησης αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Και στην αύξηση του ∆είκτη Παραγωγής Ηλεκτρισµού κατά 10,9%. Σε μια περίοδο μάλιστα που είχαμε σοβαρούς κλονισμούς στο δίχτυο παραγωγής της ΔΕΗ, ειδικά στο επίπεδο λιγνίτη. Εκτός κι αν η εισαγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και όχι μόνο, ξαφνικά βαφτίστηκε εγχώρια άντληση προς δόξα των λαθρεμπόρων. Κι έτσι με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Αυτός λοιπόν ο κύριος με το επώνυμο που με τόσο ακρίβεια υποδεικνύει το πνευματικό του επίπεδο, δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ και σε τίποτε. Ήταν ανέκαθεν ένας τυπικός βλαξ, ο οποίος με τις κατάλληλες διασυνδέσεις κατόρθωσε να ανέλθει γιατί ελλείψει γνώσης και επιπέδου ήταν χρήσιμος μόνο στο να εκτελεί τις βρωμοδουλιές που του ανάθεταν εξαπανέκαθεν τα αφεντικά του. Μας το ξεστόμισε κιόλας όταν κατά την διάρκεια της συζήτησης για τις εξελίξεις γύρω από την Αγροτική Τράπεζα που οδήγησαν τελικά στην μεταβίβαση του υγιούς κομματιού της στην Τράπεζα Πειραιώς επιχείρησε να απαντήσει σε όσους τον κατηγορούν λέγοντας: «Δεν με αγγίζουν τα περί ληστείας και ποινικών ευθυνών. Εγώ άφησα μια πολύ καλή θέση στον ιδιωτικό τομέα για να είμαι εδώ και να βοηθήσω». Έτσι είναι όποιος έχει αναδειχθεί χρεοκοπώντας μια ολόκληρη χώρα, ανταμείβεται γερά στον ιδιωτικό τομέα. Όχι όποιον κι όποιον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα που υπηρέτησε με τόση αφοσίωση οδηγώντας μαζί με το πλήρωμα του Σημιτικού παρακράτους ολόκληρη την χώρα στα βράχια. Αυτό που ήθελε να πει είναι ότι εγώ έχω κάνει την καβάτζα μου, τα ‘χω κονομήσει γερά και ήρθα επειδή μου είπαν ότι μπορώ να βοηθήσω στο ξεπούλημα της χώρας. Το αν τον αγγίζουν τα περί ληστείας και ποινικών ευθυνών, εγώ στην θέση του θα κρατούσα χαμηλό προφίλ γιατί έχει να λογοδοτήσει για πολλά, πάρα πολλά.
Όμως, το εντελώς εκνευριστικό με τον εν λόγω κύριο δεν είναι ότι υπηρετεί αυτά τα πιο άνομα συμφέροντα σε επίπεδο χώρας, αλλά και Ευρώπης, αλλά έχει την αγωνία να εμφανιστεί κι ως βαθύς γνώστης της οικονομίας (τρομάρα του!). Κι έτσι σε ένα ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Βήμα την περασμένη Κυριακή (19/8) φέρεται να είπε: «Εμείς πρέπει να μείνουμε ζωντανοί, να κρατηθούμε κάτω από την ομπρέλα του ευρώ, γιατί μόνο αυτή η επιλογή μπορεί να μας προστατεύσει από φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει». Μα καλά τι είναι τούτος; Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι πρέπει να μείνουμε ζωντανοί κάτω από την ομπρέλα του ευρώ; Ποιοι να μείνουν ζωντανοί; Αυτός και η παρέα του και η συμμορία που θέλει την «αξιοποίηση» της χώρας; Πόσους συμπεριλαμβάνει αυτό το «πρέπει να μείνουμε ζωντανοί» από τους έλληνες εργαζόμενους, από τον ελληνικό λαό; Και ποιος θα αποφασίσει ποιοι και πόσοι θα μείνουν ζωντανοί; Ο εν λόγω κύριος και η συμμορία του ευρώ;
Όσο για το ότι αυτή είναι η μόνη «επιλογή μπορεί να μας προστατεύσει από φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει», τι να πει κανείς; Αυτός και η συμμορία του ευρώ βυθίζουν την χώρα και τον λαό της σε μια πρωτοφανή ύφεση, σε φτώχεια, ανέχεια, ανεργία και εξαθλίωση, που μόνο ως απόηχο του παγκόσμιου πολέμου έχει ζήσει αυτός ο τόπος και τι σου λέει; Το κάνουν για να μας προστατεύσουν «από φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει». Σε σκοτώνουν γιατί θέλουν να σε προστατεύσουν από τον θάνατο! Βέβαια, αυτό το «δεν έχουμε ζήσει», είναι πληθυντικός ευγενείας καθότι αυτός και η φάρα του δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την φτώχεια. Η φτώχεια είναι πρόβλημα άλλων, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Τώρα τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όταν μονίμως έχουμε υπουργούς και κυβερνήσεις που οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στην απόγνωση της εξαθλίωσης, χωρίς αυτοί να κινδυνεύουν να υποστούν τις συνέπειες της δικής τους πολιτικής; Απλά δεν είναι δημοκρατία, είναι μια πλουτοκρατική απολυταρχία με ένα πολύ περιορισμένο και απόλυτα ελεγχόμενο αιρετό δικαίωμα.
«Όσοι διαφωνούν δεν είναι πιο αριστεροί από εμένα» – εκμυστηρεύεται – «ας σκεφθούν πώς και από πού μπορούν να βρεθούν 11,5 δισ. ευρώ για να κοπούν σε δυο χρόνια»… δήλωσε πάλι ο εν λόγω κύριος και τρομάξαμε. Και ο Στουρνάρας αριστερός; Να γιατί δηλώνω περήφανα ότι εγώ δεν ήμουν ποτέ, δεν είμαι και ούτε θέλω να γίνω αριστερός. Η έννοια αριστερός, αριστερά, υπήρξε πάντοτε ένα είδος πολιτικής σημαίας ευκαιρίας για τυχοδιώκτες. Είναι το αναγκαίο υποκατάστατο του λαού προκειμένου ο ίδιος να μην μπορέσει ποτέ να σηκώσει κεφάλι, να μην αποκτήσει ποτέ την ανεξαρτησία του από τους διαμεσολαβητές και τους προαγωγούς του, που πάντα αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον ίδιο το συμφέρον του και οι δικές τους πολιτικές ισορροπίες και προτεραιότητες είναι πάντα πολύ πιο σημαντικές από την δική του αυτοτελή και αυθόρμητη δράση, από τα δικά πιεστικά προβλήματα. Είναι ο τρόπος που έχουν διαλέξει πολλοί για να κρύβουν το πραγματικά αντιδραστικό τους πρόσωπο, την σχιζοειδή υπεροψία και απαξίωση που νιώθουν για τον απλό λαό. Γι’ αυτό και δεν καταδέχονται να μιλάνε την γλώσσα του, να απευθύνονται απευθείας σ’ αυτόν χωρίς να θέλουν να το προσηλυτίσουν στη δική τους περίεργη αριστερή φαντασίωση, ή ιδεοληψία, στη δική τους σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια, η οποία από την στιγμή που χαρακτηρίζεται αριστερή, ή εκπορεύεται από την αριστερά αποκτά αμέσως φωτοστέφανο αγιότητας και προοδευτικότητας. Ο λαός γι’ αυτούς, αν υπάρχει, είναι μόνο ικανός για να τους ακολουθεί, να τους ψηφίζει και να τους πιστεύει τυφλά.
Για όλα αυτά υπάρχει η μυθική αριστερά, όπου ο καθένας βλέπει την φάτσα του σ’ αυτήν λες και είναι ο μαγικός καθρέφτης όπου κάθε τερατογένεση του μαζικού κινήματος βρίσκει την δικαίωσή της και έτσι την προσδιορίζει όπως ποθεί, ή όπως τον συμφέρει. Να γιατί ο Στουρνάρας δικαίως εξανίσταται που δεν τον θεωρούν αριστερό, όλοι αυτοί που ξέρουν μόνο να κλίνουν την αριστερά σε όλες τις πτώσεις και τα γένη. Ούνα ράτσα, ούνα φάτσα! Ακόμη κι αν για λόγους κοινοβουλευτικού κρετινισμού ή πολιτικής επιβίωσης εμφανίζονται να εκτοξεύουν μύδρους εναντίον της πολιτικής που αντιπροσωπεύει ο κ. Στουρνάρας.
Γνωρίζω πάρα πολλούς αριστερούς που έχουν πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πόσο αριστερός Στουρνάρας πρέπει να είσαι για να μην αναρωτηθείς: τι χρειάζονται όλες αυτές οι περικοπές των 11,5, που έγιναν 14 δις ευρώ; Μπορεί ο κ. Στουρνάρας να έχει συνηθίσει να εκτελεί εντολές, αλλά όπως θα του εξηγούσε ακόμη κι ένα παιδάκι του δημοτικού, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να τον απασχολεί είναι το γιατί. Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο όπου παγκόσμια έχει εντοπιστεί ότι η συρρίκνωση των μισθών και των εισοδημάτων αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες που αποτρέπει την όποια ανάκαμψη των ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων οικονομιών.[1] Τώρα, γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρουν αυτές οι μελέτες κάποιον σαν τον Στουρνάρα, όταν αυτός έχει να κάνει μόνο μια δουλειά: να εκτελεί εντολές.
Το κλου όμως ήρθε με την εξής αποστροφή αυτού του εξαιρετικά ανόητου και εντελώς διατεταγμένου ρεπορτάζ: Το μεγάλο όμως βάρος πέφτει στις περικοπές του κοινωνικού κράτους, γράφει ο συντάκτης του Βήματος. Στην προσαρμογή των συντάξεων, του εφάπαξ και των επιδομάτων πρόνοιας στις σημερινές συνθήκες και δυνατότητες του Δημοσίου και των Ταμείων. «Έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά», λέει σκεπτικός ο υπουργός Οικονομικών… Πάντα κατά το ρεπορτάζ της εφημερίδας.
Ώστε έτσι, έχουμε το πιο ακριβό κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη το οποίο συντηρούμε με δανεικά; Τότε γιατί τα επίσημα στοιχεία της Eurostat λένε άλλα; Η Ελλάδα ξόδευε το 2002 για κοινωνική προστασία το 16,9% του ΑΕΠ της, έναντι του 18,2% του ΑΕΠ που ξόδευε κατά μέσο όρο η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 και του 18,7% του ΑΕΠ που ξόδευαν κατά μέσο όρο οι χώρες της ευρωζώνης. Το 2010, την τρίτη χρονιά ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, οι δαπάνες της Ελλάδας για κοινωνική προστασία ανήλθαν σε 18% επί του ΑΕΠ της. Η άνοδος αυτή είναι εικονική και οφείλεται στην συρρίκνωση του ΑΕΠ της χώρας. Παρ’ όλα αυτά ο μέσος όρος της ΕΕ των 27 ήταν για το 2010 στο 19.9% του ΑΕΠ της, ενώ οι χώρες της ευρωζώνης ξόδεψαν το 20,5% του ΑΕΠ τους. Που λοιπόν το βρήκε ο κ. Στουρνάρας ότι έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη;
Ας δούμε για την υγεία. Το 2002 η Ελλάδα ξόδεψε από τον κρατικό κορβανά το 5% του ΑΕΠ της για την υγεία. Την ίδια χρονιά η ΕΕ των 27 ξόδεψε κατά μέσο όρο από τις κρατικές δαπάνες το 6,4% του ΑΕΠ της και οι χώρες της ευρωζώνης το 6,5% του δικού τους ΑΕΠ. Το 2010 η Ελλάδα ξόδεψε σε κρατικές δαπάνες το 7,5% του ΑΕΠ της για την υγεία. Κι αυτή η άνοδος οφείλεται στην τριετή πτώση του ΑΕΠ, ενώ οι πραγματικές δαπάνες δεν είδαν καμιά αύξηση. Την ίδια χρονιά η ΕΕ των 27 δαπάνησε από τον κρατικούς προϋπολογισμούς το 7,5% κατά μέσο όρο για την υγεία, όπως και οι χώρες της ευρωζώνης. Πόσο Στουρνάρας πρέπει να είσαι για να ισχυρίζεσαι ότι έχουμε το πιο ακριβό κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη;
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να δούμε είναι ότι συγκριτικά η Ελλάδα δαπανά από τον κρατικό κορβανά 11,1% του ΑΕΠ της για το 2010 για γενικές δημόσιες υπηρεσίες, έναντι 6,5% για την ΕΕ των 27 και 6,7% του ΑΕΠ για τις χώρες της ευρωζώνης την ίδια χρονιά. Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα και όχι στο κοινωνικό κράτος. Στις γενικές δημόσιες υπηρεσίες περιλαμβάνονται και οι κρατικές προμήθειες που από μόνες τους είναι 2-3 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ-27 και της ευρωζώνης. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με το καθεστώς κομματικού φέουδου και επιχειρηματικής αρπαχτής που έχει επιβληθεί στο ελληνικό κράτος επί δεκαετίες.
Επίσης, η Ελλάδα δαπανά (2010) το 2,2% του ΑΕΠ της για άμυνα και 1,7% για δημόσια τάξη και ασφάλεια. Αντίστοιχα για την ΕΕ-27 το ποσοστό του ΑΕΠ για την άμυνα ήταν το 2010 της τάξης 1,6%, ενώ για την δημόσια τάξη και ασφάλεια το 1,9%. Για τις χώρες της ευρωζώνης το ποσοστό επί του ΑΕΠ για την άμυνα ανερχόταν στο 1,4% και για την δημόσια τάξη και ασφάλεια στο 1,8%. Οι αυξημένες δαπάνες για την δημόσια τάξη και ασφάλεια συγκριτικά με την άμυνα έχει άμεση σχέση με την κατά προτεραιότητα οικοδόμηση αστυνομικών κρατών. Αυτό που ανησυχεί ιδιαίτερα σήμερα κυβερνήσεις και ολιγαρχίες της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» δεν είναι ο εξωτερικός εχθρός, αλλά ο εσωτερικός, η πιθανή αντίσταση των λαών.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Όχι μόνο δεν έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη, αλλά έχουμε ένα από τα χειρότερα σε κοινωνική ανταπόδοση. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εμφανίζονται σχετικά υψηλές οι δαπάνες του κοινωνικού κράτους, αλλά αυτό δεν έχει αντίκρισμα στην κοινωνική κατάσταση του πληθυσμού. Πρόκειται για δαπάνες που δεν πάνε στον συνταξιούχο και τον εργαζόμενο, αλλά σε κομματικά ταμεία και ημέτερα κυκλώματα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι το ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα που κινδυνεύει από την φτώχεια και τον «κοινωνικό αποκλεισμό» είναι ένα από μεγαλύτερα στην ευρωζώνη. Το 2010 στις χώρες της ευρωζώνης κινδύνευε από «κοινωνικό αποκλεισμό» και φτώχεια το 18% του πληθυσμού. Στην Ελλάδα έφτασε κοντά στο 28%. Ακόμη και σε σχέση με την ΕΕ των 27 όπου υπάρχουν χώρες όπως η Βουλγαρία με ποσοστό πληθυσμού το 2010 που κινδυνεύει από φτώχεια και «κοινωνικό αποκλεισμό» της τάξης του 42%, η Ρουμανία με 41%, η Λετονία με 38%, η Λιθουανία με 33% και η Ουγγαρία με 30%. Στην Ελλάδα το 28,7% των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών κινδυνεύουν από φτώχεια και ζουν σε συνθήκες «κοινωνικού αποκλεισμού», όταν ο μέσος όρος της ΕΕ-27 ήταν 26,9% και της ευρωζώνης γύρω στο 18%. Στην εργάσιμη ηλικία από 18-64 ετών στην Ελλάδα το 27,7% του συνόλου κινδυνεύει από φτώχεια και «κοινωνικό αποκλεισμό», έναντι του 23,3% της ΕΕ-27 και του 16% της ευρωζώνης. Ενώ για την ομάδα του πληθυσμού ηλικίας 65 και άνω, που κατά βάση ανήκουν οι συνταξιούχοι, στην Ελλάδα για το 2010 το 26,7% κινδυνεύουν με φτώχεια και «κοινωνικό αποκλεισμό», έναντι 19,8% της ΕΕ-27 και 15% της ευρωζώνης. Κι όλα αυτά πριν υπάρξουν οι συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των ελλήνων των απανωτών μνημονιακών πολιτικών για το 2011 και 2012. Τόσο ακριβό και τόσο αποδοτικό είναι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.
Πόσο λοιπόν Στουρνάρας πρέπει να είσαι για να ισχυρίζεσαι ότι το πρόβλημα του χρέους και της κατάστασης στην Ελλάδα, είναι το ακριβό κοινωνικό κράτος; Δεν πρέπει να κάνει εντύπωση η αμετροέπεια και εξαιρετική ευκολία με την οποία ψεύδεται ο εν λόγω κύριος. Αυτός ήταν που το 2011 είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία «σοβιετικού τύπου οικονομία» στην Ευρώπη. Είναι ικανός να δηλώνει ότι θέλει. Γι’ αυτόν είναι αλήθεια, εφόσον εξυπηρετεί τον σκοπό του Αυτό είναι το εξαιρετικά βολικό ιδίωμα του βλακός, όπως με εξαιρετικά μαεστρία την έχει αποδώσει ο Ευάγγελος Λεμπέσης σε μια πραγματεία του το 1941 για την «Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω»[2]. Μια από τις πιο σπουδαίες ιδιότητες του βλάκα, πάντα κατά τον Ε. Λεμπέση, «αποτελεί η παροιμιώδης όνειος επιμονή του βλακός, ωθουμένη υπό μόνου του τυφλού ενστίκτου και ριζικώς απρόσιτος εις πάσαν λογικήν και ψυχολογικήν πραγματικότητα. Ο ευφυής άνθρωπος, και όταν ακόμη δεν ίδη τους υπολογισμούς του εν τη πράξει αποτυγχάνοντας (ως λ.χ. όταν ανακαλύψη λογικόν σφάλμα), ιδία δε όταν συμβή τούτο, θα στηριχθή επί άλλων, ορθοτέρων, υπολογισμών, ή θα πεισθεί να παραιτηθή της ενεργείας του. Ο βλαξ όμως, άτρωτος έναντι πάσης σκέψεως και τεθωρακισμένος έναντι παντός συμπεράσματος, ανίκανος δε να διδαχθή εξ οσωνδήποτε αποτυχιών του, θα επιμείνη και, επειδή μίαν φοράν θα συντρέξουν τυχαίως οι εξωτερικοί αστάθμητοι παράγοντες, είτε επειδή φυσιολογικώς θα περιπέση εις ψυχικόν ή υλικόν πλέον κάματον ο στόχος του, θα επιτύχη!…» Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιτομή για να αποδώσει το ύφος, το ήθος, το επίπεδο και τον χαρακτήρα του κ. Στουρνάρα. Ακριβώς αυτές οι εξαιρετικά πολύτιμες προσωπικές του ιδιότητες τον έχουν κάνει τόσο απαραίτητο σ’ αυτούς που τον χρησιμοποιούν και στο καθεστώς που υπηρετεί.
[1] UNCTAD, Trade and Development Report, New York and Geneva, 2011, σελ. 16-19.
[2] Ε. Λεμπέση, Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω, Εν Αθήναις: Παπανικολάου, 1941.
kostasxan.blogspot.gr, dimitriskazakis.blogspot.gr