Γράφει: Το Μεσιτικό Γραφείο
Ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ύστερα από την αλήστου μνήμης πρωθυπουργική θητεία του, συνιστά πραγματικό –πολιτικό εννοείται- «ακίνητο» του δημόσιου βίου είναι προφανές. Και μάλιστα «ακίνητο» το οποίο ευθύς εξ αρχής είχε ανεγερθεί με τα υλικά κατεδάφισης του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ. Εννοείται βεβαίως με τα υλικά που έμειναν εκτός κοιλίας του «μαζί τα φάγαμε» Θ. Πάγκαλου.
Το αξιοπερίεργο είναι γιατί όσοι κατόπιν ανέλαβαν την εκμετάλλευσή του –ίσως και το ξεφόρτωμά του- του έβαλαν «ενοικιαστήριο» και όχι «πωλητήριο». Η εξήγηση μάλλον
πρέπει να είναι η ακόλουθη: Ποιος ν’ αγοράσει τέτοιο «ακίνητο», όταν ως κύριος είναι βέβαιος εκ των προτέρων ότι και θα του μείνει παντελώς αναξιοποίητο και θα πληρώνει το «χαράτσι» της διατροφής της οικογένειας Παπανδρέου; Ενώ με την απλή ενοικίαση όλο και κάποιος μπορεί να «στραβωθεί» και να επισκεφθεί για ορισμένο χρόνο το «ακίνητο», αν μη τι άλλο για να δει από περιέργεια και εκ του σύνεγγυς τον άνθρωπο που όχι μόνο κατέστρεψε την Ελλάδα αλλά και έβαλε σε μπελάδες όλη την ευρωζώνη –και όχι μόνο- επειδή έπεσε από το ποδήλατό του, μπλέκοντας το χέρι του εν κινήσει στην αλυσίδα και επειδή μαθαίνοντας κανώ έχανε συνεχώς τον προσανατολισμό του.