Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Πολλές φορές στην κοινωνία, επικρατούν άτομα κι ομάδες, όχι γιατί έχουν οράματα, γνώσεις, αρετές, αλλά θράσος, επιθετικότητα, αναίδεια.
Οι νοικοκυραίοι άνθρωποι, αποφεύγουν να συγκρουστούν με κάποιους που θέλουν να αποκτήσουν τίτλους ή να επιβάλουν τις απόψεις τους, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουν πέσουν στο στόμα τους.
Και ο λόγος που αποφεύγουν την σύγκρουση είναι το θράσος των άλλων, οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούν, την λάσπη που πετούν σε όποιον τους αμφισβητήσει, τις άμεσες ή έμμεσες απειλές που εκτοξεύουν κατά παντός που υποστηρίζει άλλες θέσεις.
Δεν είναι η έλλειψη επιχειρημάτων, γνώσεων ή αδιαφορίας για τα δρώμενα αλλά η αδυναμία σύγκρουσης με κάποιους που φαντάζουν ισχυρότεροι σαν ομάδα, αδίστακτοι να προκαλέσουν ηθική βλάβη σε όποιον τους αντισταθεί.
Όμως…
Η Ιστορία που αποτελεί την οδό των ανθρώπων για πρόοδο αλλά και για ασφάλεια, έχει τοποθετήσει στο βάθρο των ηρώων, μεγάλους αγωνιστές, που έδωσαν αλλά έχασαν μάχες.
Ο Λεωνίδας πολέμησε στις Θερμοπύλες εναντίον της μεγάλης στρατιάς των Περσών και ηττήθηκε μετά την προδοσία του Εφιάλτη.
Στην Ιστορία όμως έμεινε το δικό του όνομα, η θυσία του εμψύχωσε λαούς, αιώνες μετά, εκατομμύρια πολιτών από όλη τη γη σταματούν στις Θερμοπύλες για να προσκυνήσουν στο άγαλμά του.
Ούτε οι Πέρσες ούτε ο Ξέρξης απολαμβάνουν αυτής της τιμής από την Ιστορία αλλά και την κοινωνία κι ας νίκησαν!
Το ίδιο παρατηρούμε και με το Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο, αλλά και πρόσφατα, με την αντίσταση των Ελλήνων κατά των Γερμανών, στο μοναδικό γεγονός της Μάχης της Κρήτης.
Γίνεται λοιπόν σαφές, πως νικητής σε μια μάχη μπορεί να είναι ο έχων την σωματική δύναμη, την δύναμη των όπλων, τον μεγάλο στρατό και τους πολλούς υποστηρικτές, στην κοινωνία νικητής όμως είναι αυτός, που υποστηρίζει το δίκιο, αυτός που δεν διστάζει να τα βάζει με τους ισχυρούς κι ας γνωρίζει πως οι πιθανότητες να νικήσει είναι ελάχιστες.
Ήρωες δεν έγιναν εκείνοι που τα έβαλαν με αδύναμους, ασθενέστερους, ανήμπορους να αντισταθούν, αλλά εκείνοι που στάθηκαν αντιμέτωποι με ισχυρότερους αντιπάλους, με στρατούς ή άτομα που ο κόσμος τους θεωρούσε ανίκητους.
Και ήρωας γίνεται εκείνος που έχει αρχές, που δεν τις παραβιάζει αλλά ούτε και δέχεται να τις απαρνηθεί.
Ήρωας γίνεται εκείνος που υπερασπίζεται ιδέες και πρόσωπα, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή του, για να μην σκοτωθούν ή βεβηλωθούν η χώρα του και οι συμπολίτες του από κατακτητές.
Ήρωας γίνεται εκείνος που ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες και προχωρά με θάρρος εναντία όλων εκείνων που στόχο έχουν την εκμετάλλευση ανθρώπων, την επιβολή άδικων αποφάσεων που βλάπτουν την κοινωνία.
Και ήρωες γεννιόνται σε κάθε γωνιά της γης, ήρωες γεννούν οι μανάδες όλου του κόσμου.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει ανάγκη να εμφανιστούν οι σύγχρονοι ήρωες, αυτοί που θα ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους πιο ανελέητους κατακτητές, στους πιο απάνθρωπους καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στους ληστές των περιουσιών και των ελπίδων του κάθε πολίτη.
Βέβαιο είναι ότι υπάρχουν. Όπως υπήρχαν πάντα.
Ίσως να βρίσκονται σε κατάστασης ύπνωσης αφού τόσα χρόνια, με μεθόδους βρώμικους αλλά αποτελεσματικούς, το σύστημα που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες, κατάφερε να σβήσει ή να καλύψει μνήμες, να διαγράψει πρότυπα, να βγάλει το φωτοστέφανο του ήρωα από μεγάλες ιστορικές μορφές και να τους ντύσει με βρώμικο μανδύα.
Οι ακαδημαϊκοί, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων αλλά και οι ιερείς, σε αυτή τη χρονική στιγμή, πρέπει να αναλάβουν το χρέος τους.
Έχουν γίνει εγκληματικά λάθη στο παρελθόν κατά της Ιστορίας, κατά της Ελληνικής Παιδείας και ο πνευματικός κόσμος της χώρας δεν αντιστάθηκε στην ανθελληνική επέλαση των κουλτουριάρηδων. Των κουλτουριάρηδων που αποτελεί μία ακόμη περίπτωση που αξίζει να εξετασθεί σε βάθος, για να διαπιστώσουμε, αυτά τα «φωτεινά» μυαλά, από πού μας ήρθαν και ποιοι μας τα επέβαλαν. Τους λόγους φυσικά τους γνωρίζουμε, καλό είναι να γνωρίζουμε και τις αφετηρίες.
Αν ακαδημαϊκοί, εκπαιδευτικοί και ιερείς συνεχίσουν να κρατούν την ίδια παθητική στάση απέναντι στις κάθε είδους επιθέσεις που δέχεται ο Ελληνισμός, αν εξακολουθούν να παραμορφώνουν τα Ελληνόπουλα με την απαράδεκτη εκπαιδευτική ύλη που τους δίνει το Υπουργείο Θανάτωσης της Ελληνικής Παιδείας, τότε η κοινωνία, οι Έλληνες, είναι υποχρεωμένοι να φτιάξουν κρυφά σχολειά, όπου εκεί, στις υπόγειες αίθουσες, τα Ελληνόπουλα θα διδάσκονται την πραγματική και σπουδαία αθάνατη Ελληνική Παιδεία.
Την ύστατη αυτή ώρα πρέπει να κατανοήσουμε πως μπορεί να έχουμε χάσει μία μάχη όμως ακόμα ΖΟΥΜΕ, άρα μπορούμε να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ.
Πότε ένας άνθρωπος πεθαίνει; Όταν πάψει να αντιστέκεται, να ονειρεύεται, να ελπίζει. Αυτό είχα γράψει σε άρθρο μου πριν καιρό κι αυτό επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά…
