Αλκιβιάδης ……

Αγαπητή Ολυμπία,
Πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια και κυρίως ο μεταξύ των αναγνωστών της Ιστοσελίδαςδιάλογος
με αφορμή το σημείωμα “μύθοι για τον Ελ. Βενιζέλο”!
Κάποια μάλιστα είναι εξαιρετικά!
Σε επόμενο σημείωμα θα ήθελα να πω μερικά ακόμη πράγματα, με βάση και τα πολύ,
να το ξαναπώ, ενδιαφέροντα σχόλια!
Τώρα όμως, κατά πως λέγεται, ας… αλλάξουμε κλίμα
(αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, με όσα συμβαίνουν γύρω μας)!
Αλκιβιάδης ….

Regnault : Socrates Tears Alcibiades from the Embrace of Sensual pleasure.
Ο Πίνακας του Ρενό , είναι κάτι περισσότερο από εύγλωττος , ως προς τον … έντονο«διάλογο» ,
ανάμεσα στον Σωκράτη , τον Αλκιβιάδη και την Εταίρα : (1)
ΣΩΚΡΑΤΗΣ : «Άφες , ω δαιμόνιε , την εταίραν ταύτην» !
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ : «Έχε με παρητημένον , Σώκρατες !

Ή ουχ οράς , όσον έρως φρένας αμφεκάλυψεν !
Γλυκύς ίμερος, διά ροδόπυγον εταίραν, αιρεί με!

ΕΤΑΙΡΑ : Σχετλιότατε , ζήλημον Σώκρατες ! Άπελθε!
Βούλομαι, πάντη ,
φιλότητι και ευνή, μιγήναι Αλκιβιάδη!
(Περιττεύει να πούμε ότι ο… διάλογος αυτός δεν… υφίσταται στο έργο
του Ρενό.
Απλώς επί τη ευκαιρία θυμηθήκαμε από τον Όμηρο,
το ερωτικό παραλήρημα του Πάρη στην ΙΛΙΑΔΑ και της Καλυψώς στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ)
Πράγματι, από….τεχνική άποψη , ο Πίνακας, είναι παραστατικότατος και σαφής :
Ο Σωκράτης προσπαθεί να απομακρύνει τον Αλκιβιάδη , με δύναμη και θυμό
( δείτε τους μυς του αριστερού χεριού του και την έκφραση….απέχθειας).
Πάντως, το ότι ο Αλκιβιάδης ξημεροβραδιαζόταν σε… “οίκους”, είχε κι ένα καλό:
Ήξερε ο Σωκράτης, ανά πάσα στιγμή, πού θα βρεί τον μαθητή του!
Ο Αλκιβιάδης πάλι, με τίποτα δεν θέλει να….απομακρυνθεί
(…το ερωτικό πάθος, μου θόλωσε το μυαλό=έρως φρένας αμφεκάλυψεν…κλπ)
(φανερή η ένταση της…κόντρας στο δεξί του πόδι) .Εμφανώς ενοχλημένος, έως θυμωμένος, αρνείται
να στραφεί στον κατά τα άλλα σεβαστό του δάσκαλο, κοιτάζει κατάματα τον θεατή, αφήνοντάς του την εντύπωση,
ότι ίσως λέει και άλλα πολλά… “μέσα” του!
Η άνεση πάντως του σώματός του , παραπέμπει στον σκληραγωγημένο (λόγω…Σπάρτης)
και γυμνασμένο ( Ολυμπιονίκης γαρ ) Αλκιβιάδη !
Δεν …καταλαβαίνει, κατά πως λέμε, τίποτα.
Η εταίρα, απεικονίζεται εμφανώς γοητευμένη και επιμένει, πάση θυσία,
να συνευρεθεί (=μιγήναι, φιλότητι και ευνή) με τον Αλκιβιάδη

Ο Σωκράτης:
ο φιλόσοφος και ο … καθημερινός άνθρωπος.
Ο Σωκράτης των διαλόγων και ο Σωκράτης της… Ξανθίπης

Ως προς την εικόνα:

Κρατάμε μόνο, το βαθύ στοχαστικό βλέμμα του μεγάλου διανοητή,
που εξηγεί την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ γοητεία που ασκούσε στους συνομιλητές του!

(όλα τα άλλα, παρά την εμφανή προσπάθειά του να… ποζάρει, είναι… κάπως!
Είναι προφανές ότι ο καλλιτέχνης σίγουρα αξιοποίησε, με χιούμορ, τις φήμες, που
ήθελαν, στο σπίτι του Σωκράτη, να υπάρχει…. ένα μόνο, κοινό, ιμάτιο εξόδου.
Ότι του… πέφτει λίγο μεγάλο, του πεφτει)

Σημείωση ( επανερχόμαστε στο έργο του Ρενώ)

(1): Ξεφεύγοντας κάπως από την “ακρίβεια” της παράστασης, βλέπουμε
(αν…. θέλουμε….):
Μια σχέση… σύγκρουσης ανάμεσα…. στα διάφορα “πρόσωπα” της

περίφημης Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Μια ονομαστή Δημοκρατία που εντέλει δεν κατάφερε, ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ (!)
να διασφαλίσει, να ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ(!), όπως συνήθως λέμε,
το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής, του προσωπικού “χώρου” (της ελευθερίας ουσιαστικά),
με την αναγκαία(!) υποχρέωση της συλλογικής ζωής!
( Αλκιβιάδης: “έτσι μ’ ΑΡΕΣΕΙ να ζω….” //// Σωκράτης: “ετσι ΟΦΕΙΛΕΙΣ να ζεις….” )
Και και για να… σηκωθούμε λίγο ψηλότερα:
Σωκράτης: “Αυτά πιστεύω…. κ. δικαστές” //// Αθηναϊκή Δημοκρατία: “Πολύ κακώς! Το…. κώνειο”
Άλυτο, μέχρι σήμερα, το θέμα! Από αρχαιοτάτων!
Τελικά…. αριστοτέχνης ο Ρενώ!
Χρυσόστομος Τ.
http://chrisblog.gr