Για άλλη μία φορά ο Πειραιάς πρωτοπόρος: Ούτε ένα παιδί εκτός δημοτικών σταθμών.
Όπου μιλούν τα έργα, τα λόγια περιττεύουν.
Υπάρχουν πολιτικοί που στριμώχνονται για μία θέση σε ακριβά τραπέζια εργολάβων, “παραγόντων” και άλλων ρυθμιστών του δημοσίου βίου. Υπάρχουν πολιτικοί που προσπαθούν να γίνουν αρεστοί σε μία νομενκλατούρα δημοσίων σχέσεων και προβολής.
Υπάρχει και ο Βασίλης Μιχαλολιάκος.
Και όλοι ξέρουν ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Πέρυσι, ο Πειραιάς ήταν ο μόνος δήμος ο οποίος -παρά τον λυσσαλέο πόλεμο από την κυβέρνηση των επίορκων- δεν άφησε ούτε ένα παιδί εκτός παιδικών σταθμών.
ΚΑΝΕΝΑ. Ούτε το “εκπρόθεσμο” ούτε το παιδί “των άλλων”. Την ίδια στιγμή που σε άλλους μεγάλους δήμους, με “υπερπροβεβλημένους αστέρες” τα παιδιά έμεναν στον δρόμο. Σε αυτές τις εποχές που η Ελληνική οικογένεια θερίζεται από την ανεργία και την ανέχεια.
Προτιμούσαν βλέπετε τις συνεδριάσεις στα πεντάστερα ξενοδοχεία, τα πάρτυ της αθλιότητας ή την απόδοση τιμών σε “εθνικούς σφαγείς”. Την ίδια στιγμή που έπαιρναν επιδοτήσεις σαν στραγάλια από την φιλική τους, ανάλογη της ηθικής τους, κεντρική εξουσία. Την ίδια στιγμή που στερούντο τα κονδύλια από τον Πειραιά.
Το παράδειγμα του Πειραιά αποκαλύπτει την αιτία της κακοδαιμονίας ολόκληρης της χώρας. Όταν ένας πολιτικός μπορεί να υπερβαίνει ακόμα και τις προεκλογικές εξαγγελίες, χωρίς υπερβάσεις στην χρηματοδότηση αλλά αντίθετα μειώνοντας και το χρέος του δήμου, δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Ο πολιτικός κώδικας τιμής του Μιχαλολιάκου εκθέτει τα φαινόμενα πολιτικής ατιμίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης.
