Αφορμή για το άρθρο είναι ένα αφιέρωμα που λάβαμε και ασχολείται με το θέμα του “φασισμού”. Εκεί κάπου συνειδητοποιήσαμε πως όταν ένας λαός λησμονεί, αδιαφορεί, δεν μελετά την ιστορία, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Διαπιστώσαμε όμως για άλλη μία φορά ότι η πολιτική μεθοδολογία του φασισμού, είναι “ευαγγέλιο” για κάθε μορφή εξουσίας που έχει σκοπό την εφαρμογή ολοκληρωτικών μέτρων διακυβέρνησης έναντι του λαού και προθέσεις οικειοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Μόνο η φασιστική μεθοδολογία μπορεί να αποδώσει σε ένα σύστημα εξουσίας αυτό που δεν της ανήκει, όπως την Εθνική περιουσία σε μία πρόσκαιρη Ελίτ.
Στον πρόλογο του το άρθρο γράφει: “Ο όρος «Φασισμός» γεννήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιταλία του Μουσολίνι. Έκτοτε, η αναφορά μας στο συγκεκριμένο όρο παραπέμπει στην εθνικιστική εκείνη ιδεολογία που έχει ως σκοπό να θέσει το έθνος υπεράνω κάθε αξίας, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο που επιτυγχάνει το σκοπό αυτό.”
Ανταποκρίνεται αυτό στην πραγματικότητα; Βεβαίως και όχι. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. Η μη εσκεμμένη στρέβλωση των όρων που εντέλει καλύπτει την εσκεμμένη εξουσιαστική πρακτική εφαρμογής του φασισμού με πρόσχημα ακόμα και την ίδια την …δημοκρατία!
Ο Φασισμός λοιπόν ως ιδεολογία και εφαρμοσμένη πολιτική ορίστηκε ξεκάθαρα από τον ιδρυτή της, τον Μπενίτο Μουσολίνι στο έργο του “Ο ορισμός του Φασισμού”. Ένα πόνημα το οποίο οφείλουν να έχουν διαβάσει όσοι ειλικρινά θέλουν να χτυπήσουν τις εκφάνσεις αυτού του εφιαλτικού πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς, φαίνεται ότι το έχουν διαβάσει μόνον οι εξουσιαστές που το εφαρμόζουν σε πολλές περιπτώσεις αλλάζοντας τον τίτλο.
Ήταν λοιπόν “Εθνοκεντρική” ιδεολογία ο Φασισμός; Όχι. Γι’ αυτό και οδήγησε στον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους εντός και εκτός των Εθνών. Ο φασισμός επεβλήθη με σφαγές και αίμα πρώτα εντός του Έθνους που αναπτύχθηκε. Ιστορικά τα έθνη πολεμούν για συγκεκριμένες αιτίες, με γνώμονα την επίλυση διαφορών που η διπλωματία αδυνατεί να συμβιβάσει. Η ιδεολογία της ολοκληρωτικής εξόντωσης ενός έθνους από μία πολεμική μηχανή, δημιουργείται από μη – έθνη, αλλά παραχαραγμένες κρατικές οντότητες και κινητήρια δύναμη τον “Μανιχαϊσμό”.
Ο Μουσολίνι απεχθανόταν την έννοια του “Έθνους“. Μισούσε ακόμα και το έθνος που κυβέρνησε. Οι αναφορές στο “έργο” του, σαφείς:
Η έννοια της “Ράτσας” είναι εντύπωση και όχι πραγματικότητα.
Η Ράτσα ή η Γεωγραφική προέλευση δεν παίζει ρόλο. Όποιος υιοθετεί τις ιδέες μας είναι μαζί μας.
Το Έθνος υποσκελίζεται, εξαφανίζεται από το Κράτος. Το Φασιστικό Κράτος.
Το “καλύτερο αίμα” κάποια στιγμή θα μπει σε έναν ανόητο ή ένα κουνούπι.
Δεν είναι αδύνατον να κυβερνήσεις τους Ιταλούς. Είναι τελείως άχρηστο.
“Η εθνική σημαία είναι μόνο για την κοπριά”
Και ο Μουσολίνι φάνηκε αντάξιος των πιστεύω του. Κυβέρνησε ένα Έθνος δημιουργώντας ένα φασιστικό κράτος και το κατέστρεψε αφού πρωτα επιχείρησε να καταστρέψει ολοκληρωτικά το γειτονικό και ιστορικά συγγενές Έθνος των Ελλήνων. Για να τα καταφέρει, εφήρμοσε έναν άκρατο Μανιχαϊσμό. Εμείς, οι φασίστες είμαστε οι “καλοί”, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας, είναι κακός και πρέπει να εξοντωθεί.
Το Φασιστικό κράτος λοιπόν, όχι μόνον δεν προάγει τα Έθνη στα οποία επιβάλλεται αλλά αντίθετα τα εξοντώνει. Όπως έπραξε το τουρκικό κράτος, του οποίου ο Μουσολίνι υπήρξε υπέρμαχος και σύμμαχος του Κεμάλ, που εξόντωσε ολοκληρωτικά τα Έθνη για να ιδρύσει το φασιστικό έκτρωμα που σήμερα ονομάζεται “Τουρκία”. Έτσι ακριβώς στραγγαλίζονται τα Έθνη και οικονομικά, όταν εξουσίες με φασιστική μεθοδολογία εγκαθιδρύονται και καπηλεύονται την δημόσια περιουσία προς όφελος μίας ελίτ ομοϊδεατών.
Το είδαμε πρόσφατα και στη Νότιο Αφρική, όπου το εκεί “σοσιαλιστικό” κράτος, δολοφόνησε απεργούς, εφαρμόζοντας επακριβώς την φασιστική μεθοδολογία του Μπενίτο Μουσολίνι που τον έκανε τον εκλεκτό για τους βιομηχάνους.
Το είδαμε όμως και στην Ελλάδα με το καθεστώς του “σοσιαλιστή” Παπανδρέου, που στέφθηκε ηγέτης του παγκόσμιου σοσιαλισμού στη Ν. Αφρική τις ημέρες σφαγής των απεργών. Το αναλύσαμε εδώ: Γιώργος Παπανδρέου, Μπενίτο Μουσολίνι: Κατακτώντας την απόλυτη Ηγεμονία.
Το βλέπουμε διαχρονικά και στο Ισλάμ, όπου ο “πιστός” ανεξαρτήτως Έθνους, ποιότητας και ατομικής υπόστασης έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στον “άπιστο” οπουδήποτε στον πλανήτη. Όπως και στον κοινωνικά αδύναμο (γυναίκες, παιδιά). Η θρησκευτική έκφανση του φασισμού, προϋπήρχε του πολιτικού εκτρώματος και τον ενέπνευσε όπως παραδέχτηκε και ο ιδρυτής του Ναζισμού, Αδόλφος Χίτλερ: “Ποιός θυμάται τους Αρμένιους…”
Εάν θα θέλαμε λοιπόν με δύο λέξεις να ταυτοποιήσουμε την φύση του φασισμού, θα λέγαμε:
1. Φασισμός είναι το καθεστώς που βασίζεται στον Μανιχαϊσμό ως κυρίαρχη ιδεολογία (όποιος δεν ασπάζεται τις ιδέες μας, είναι εναντίον μας).
2. Φασισμός είναι το εξουσιαστικό σύστημα που επιβάλλεται πάνω στο Έθνος με σκοπό την εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων, προς όφελος μίας υπερεθνικής ελίτ που νέμεται την εξουσία. Το είχε εντοπίσει άλλωστε και ο Μαρξ πολύ πριν την έλευση του Μουσολίνι: Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
Συμπερασματικά, ο φασισμός είναι μία απαράλλαχτη εξουσιαστική δομή με μοναδική μεταβλητή τον τίτλο του πολιτεύματος. Αφού εάν συνέχιζε να εμφανίζεται ως “φασισμός” οι λαϊκές αντιδράσεις θα ήταν τέτοιες που θα το κατέπνιγαν στην γέννηση του.
Ο φασισμός δεν είναι ότι θεωρεί ο καθένας μας υποκειμενικά. Όταν μάλιστα οποιαδήποτε κάστα χρησιμοποιεί τον φασισμό ως αυθαίρετη ταμπέλα με μανιχαϊστική χρήση, τότε η ίδια η κάστα είναι επικίνδυνη για τον λαό που οφείλει να γκρεμίσει τις συνεκτικές δομές της, να την εξαφανίσει.
K. Μπαρτ
