Περί χρηματιστηρίου και 1999..

Γράφει ο Νίκος Π.
Κάποιος ενδιαφερόταν να αγοράσει ένα σκύλο. Τηλεφώνησε σε έναν γνωστό του, που πουλούσε το δικό του.
-Είναι ράτσας;
– Όχι.
– Είναι εκπαιδευμένος;
– Όχι.
– Είναι καλόβολος;
– Όχι.
– Τέλος πάντων, πόσο τον πουλάς;
– 2.000.000 δρχ.
– Είσαι τρελλός;
– Αυτή είναι η τιμή του. Για να καταλάβεις, τόσο τον ζητάνε.
– Γιαυτόν τον σκύλο;
– Ναι! Για την ακρίβεια, μου ζήτησαν να τον ανταλλάξω με δύο γάτες του 1.000.000 δρχ η κάθε μία.
Το απόγευμα της 17ης Σεπτεμβρίου του ’99 ο δείκτης έκλεινε στις 6.355 μονάδες. Τα κέρδη των επενδυτών ήταν στα ουράνια και χιλιάδες Έλληνες είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους ασχολούμενοι καθημερινά με τις σομον σελίδες των εφημερίδων. Τεράστιες
virtual περιουσίες φτιάχτηκαν σε μια νύχτα. Γίναμε όλοι “επενδυτές” μη γνωρίζοντας ότι κέρδη στο χρηματηστήριο είναι αυτά που βάζουμε στο παντελόνι και ότι αυτά που δείχνει ο πίνακας.
Βέβαια, με την έναρξη της πτώσης, όλοι ζητούσαν να παρέμβουν τα αμοιβαία, παραβλέποντας, ότι τα αμοιβαία κεφάλαια ήταν τα δικά μας τα λεφτά…
Αποτέλεσμα του 1999:
Για το πόπολο, έφερε μίνι καταστροφή (παίζουμε πάντα κεφάλαια που δεν χρειαζόμαστε για τα επόμενα 3-4 χρόνια).
Για τις επιχειρήσεις: τις αποσυντόνησε από το σκοπό τους που θα έπρεπε να ήταν η βελτίωση της παραγωγής και του service των, πράγμα που θα έφερνε την ανάπτυξή τους.
Για τους επιχειρηματίες: τους εξόθησε να ενδιαφέρονται περισσότερο για τους stake holders παρά για τις επιχειρήσεις τους.
Το πρόβλημα της χώρας μας είναι ο δημόσιος τομέας και η έλειψη του επιχειρείν. Ατυχώς, ο επιχειρηματικός κόσμος, έμαθε να κάνει δουλειές είτε με το κράτος, είτε υψηλού κεφαλαιακού κόστους. που πάλι με κρατική παρέμβαση (είδε άπλετο τραπεζικό χρήμα), έφερνε κέρδη. Αυτό, δημιουργεί εσωστρέφεια και τελικά μη επέκταση και υπ΄ανάπτυξη.
ΥΓ. Έβλεπα ηλεκτρομάγαζα να ανοίγουν σε ένα νεκρό εμπορικά δρόμο (Ιφιγενείας) για να δίνονται αρεστές πληροφορίες στο επενδυτικό κοινό. Κανένας, δεν πήγε να ανοίξει δίπλα μας – στην Βουλγαρία – και να “πάρει” την αγορά.