Του Δημήτρη Μυ
Βλέποντας και ακούγοντας όλες αυτές τις μέρες τις συζητήσεις περί των λιστών με τα ονόματα των ευυπόληπτων συμπολιτών μας που πάρκαραν το χρήμα τους στην Ελβετία, δυσκολεύεται κάποιος να κατανοήσει γιατί οι αρμόδιες αρχές δεν μπορούν να βρουν και να διασταυρώσουν πόσο από αυτό το χρήμα είναι νόμιμο, πόσο μαύρο και ποιοι από τους καταθέτες αυτούς έχουν λερωμένη τη (φορολογική) τους φωλιά. Και καθώς δυσκολεύεται να κατανοήσει βγάζει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ανίκανους πολιτικούς και ανεπαρκείς μηχανισμούς οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Έλα, όμως, που την κάνουν (τη δουλειά)…
Η δουλειά, για την οποία μιλάμε, γίνεται ρολόι. Και για να καταλαβαινόμαστε, μιλάμε για τη δουλειά που έχει να κάνει με την διαδρομή (και κυρίως την προστασία) του μαύρου χρήματος.
Προφανώς, όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς για το μαύρο χρήμα που «κυνηγά» για να… λερώσει πολιτικές (και άλλες) καριέρες.
Όλοι… ψιλιαζόμαστε πια ότι, όχι λίγες φορές, αυτό το χρήμα καταφέρνει να… σπιλώσει υπολήψεις.
Προφανώς αυτοί οι οποίοι μπορούν να δώσουν το (μαύρο) χρήμα, στην εξουσία και τις παρυφές της, το έχουν περισσευούμενο και ασφαλές. Μεγαλύτερη δε ασφάλεια από την παράδοσή του στους Ελβετούς (παγκόσμιοι κλεπταποδόχοι έχουν χαρακτηριστεί) τραπεζίτες, ως γνωστό δεν υπάρχει…
Για να σκεφτούμε, λίγο, λοιπόν, αν οι εντεταλμένοι μηχανισμοί να ψάξουν και να ελέγξουν την πορεία του μαύρου χρήματος, είναι σε θέση να το πράξουν.
Για να είναι σε θέση να κάνουν αυτή τη δουλειά θα πρέπει να είναι πράγματι άσπιλοι και αμόλυντοι. Και προφανώς, στην εποχή μας ειδικά κυκλοφορούν ελάχιστες (πολιτικές) παρθένες…