Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Η πλεονεξία, η αλαζονεία και η κακία των ανθρώπων, γίνονται πολλές φορές αιτία για προστριβές ή απογοητεύσεις. Άνθρωποι χωρίς αρχές, με ελαστική ηθική αλλά συγχρόνως με την επιθυμία οι άλλοι να τους υπηρετούν, να τους υπακούουν, χωρίς να προβάλουν αντίσταση, προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον. Εκμεταλλεύονται τις ικανότητες ή το έργο άλλων, προκειμένου αυτοί να προβληθούν σαν αστέρες, σαν ειδήμονες, σαν σωτήρες. Συνήθως επιτυγχάνουν το στόχο τους είτε προσφέροντας μια θέση γι’ αντάλλαγμα στον ικανό, είτε μπαίνοντας μπροστά στην πρώτη ευκαιρία, αποσπώντας έτσι τόσο τα φώτα της δημοσιότητας όσο και τις πρώτες
εντυπώσεις.
Το φαινόμενο αυτό που δυστυχώς όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει στις μέρες μας, έρχεται να μας κάνει ν’ αναρωτηθούμε, αν επιτέλους θα υπάρξει δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, δημοκρατία.
Η παραβολή των κακών γεωργών μπορεί να δώσει απάντηση σε ορισμένες απορίες αλλά και να μας κατευθύνει στον τρόπο σκέψης. “Κάποιος άνθρωπος εφύτευσεν αμπελώνα”. Κάποιος άνθρωπος έφτιαξε ένα αμπέλι, ένα παραγωγικό και πλούσιο κομμάτι γης. Έτσι ξεκινά η παραβολή αλλά έτσι ξεκινούν κι οι προσπάθειες πολλών ανθρώπων που θέλοντας να δώσουν καλούς καρπούς στην κοινωνία φυτεύουν το δικό τους σπόρο, τη δική τους άμπελο, προκειμένου να της δώσουν όλα όσα έχει ανάγκη.
Τον αμπελώνα αυτόν ο άνθρωπος τον νοίκιασε σε γεωργούς κι έφυγε γι’ αρκετά χρόνια σε ξένα μέρη. Μετά από καιρό έστειλε έναν δούλο του στους γεωργούς για να του δώσουν μέρος της σοδειάς. Εκείνοι όμως αφού τον έδειραν, τον έδιωξαν. Έστειλε και δεύτερο δούλο ο οποίος κακοποιήθηκε και ατιμάσθηκε από τους γεωργούς. Τον τρίτο δούλο που έστειλε, αυτοί, αφού τον τραυμάτισαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα.
Αποφάσισε τότε ο κύριος του αμπελώνα να στείλει τον υιό του τον αγαπητό μήπως οι γεωργοί ντραπούν μόλις τον δουν και μετανοήσουν για τις πράξεις των.
Αυτοί, μόλις τον είδαν, άρχισαν να σκέπτονται κι έλεγαν μεταξύ τους “αυτός είναι ο κληρονόμος της αμπέλου. Ελάτε να τον σκοτώσουμε για να κληρονομήσουμε εμείς τον αμπελώνα”. Και βγάζοντας τον υιό του κυρίου έξω, τον εφόνευσαν. Κάπως έτσι λειτουργούν κι εκείνοι που θέλουν να αρπάζουν τους καρπούς των άλλων, που προσπαθούν να οικειοποιηθούν τον ξένο κόπο. Δεν διστάζουν να προσβάλουν, να συκοφαντούν, να λασπολογούν ακόμη και να κακοποιούν ανθρώπους που με αγάπη έδωσαν το είναι τους προκειμένου να συμβάλουν στην πνευματική ανάταση της κοινωνίας, στην αναβάθμιση μιας περιοχής.
Οι κακοί γεωργοί είναι ανάμεσά μας και συνεχώς στρέφονται εναντίον των ικανών, των ανθρώπων, που θέλουν να δώσουν πνοή στον άψυχο κόσμο.
Αφήνουν να ετοιμάζουν οι ικανοί την άμπελο, φοβούμενοι το κόστος της αποτυχίας, αλλά και γνωρίζοντας το μέγεθος της ανικανότητάς των. Και μόλις οι καλοί γεωργοί καταφέρουν να κάνουν την άμπελο να βγάζει ωραία σταφύλια, την άγονη γη να καρποφορήσει, ορμούν οι κακοί γεωργοί και την αρπάζουν φωνάζοντας ότι είναι δική τους.
Δική τους μπορεί να ισχυρίζονται πως είναι κι αυτό να λένε στον κόσμο. Γιατί με την εξουσία που ασκούν, επιβάλουν σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της μάζας την άποψή τους. Όμως μπροστά στον Θεό είναι άρπαγες, αγνώμονες, ψεύτες, ανίκανοι που προσπαθούν να νοιώσουν ικανοί μέσα από το δημιούργημα, την επιτυχία κάποιου άλλου.
Αν ο κύριος του δημιουργήματος δεν υποταχθεί ή δεν φύγει μακριά, δέχεται την επίθεση από τους κακούς γεωργούς. Μια επίθεση χωρίς έλεος που φθάνει μέχρι τον φόνο. Γιατί φόνος είναι κι όταν σκοτώνεις τις ελπίδες και τα όνειρα κάποιου.
Η παραβολή αυτή δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορους τους ανθρώπους.
Καθημερινά γύρω μας μεγάλες μάχες γίνονται προκειμένου ορισμένοι να παρουσιάσουν για δικές τους τις επιτυχίες άλλων, αποσκοπώντας στο μέλλον η επιρροή τους να είναι πάνω στον κόσμο μεγαλύτερη, αλλά το σπουδαιότερο, να έχουν “έργο” να παρουσιάσουν. Πνιγμένες φωνές που ακούγονται αναζητώντας δικαίωση περνούν σαν θρόισμα φύλλων από τα αυτιά μας και αδιαφορούμε για το μήνυμα που θέλουν να μας δώσουν. Εντυπωσιάζει αυτός που έχει ισχύ, αυτός που λέει ότι χωρίς τις ιδέες του και την παρέμβασή του δεν θα είχε γίνει τίποτα.
Δεν σκέφτεται ο κόσμος ποτέ, γιατί αυτό το άτομο, που για πολλά χρόνια κατείχε αυτή τη θέση, δεν είχε κάνει καμιά παρέμβαση, δεν είχε προσφέρει τίποτα. Του φθάνει μόνο ότι ακούει δύο χείλη να λένε μεγαλόσχημα λόγια.
Δεν συγκρίνει ο κόσμος από πότε άρχισε κάτι ν’ αλλάζει και η κάθε αλλαγή που γίνεται, ποιο πρόσωπο ήταν ικανό να την σκεφθεί, να την πραγματοποιήσει. Του φθάνει ό,τι έγινε κι αδιαφορεί αν η άμπελος πέσει στα χέρια των κακών γεωργών με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια αυτή να ξεραθεί ή να βγάλει πικρούς καρπούς.
Χρειάζεται επομένως να διακρίνουμε τους κακούς γεωργούς που μας παρουσιάζουν την ξένη άμπελο για δική τους γιατί μόνο έτσι θα προφυλάξουμε και τη δική μας άμπελο.
Αν τους εμπιστευτούμε, θα χάσουμε κι εμείς την περιουσία μας.
Οι κακοί γεωργοί είναι αδίστακτοι, προκειμένου ν’ αποκτήσουν ό,τι θα τους δώσει δύναμη και δόξα.
Οφείλουμε να είμαστε στο πλευρό των αδικημένων.
Αυτών που σπέρνουν την άγονη γη και κατορθώνουν με μεγάλο κόπο να την κάνουν καρποφόρα, γόνιμη.
Γιατί μόνο αυτοί, με την εργατικότητά τους, το μυαλό τους, αλλά κυρίως με την Αγάπη τους, μπορούν να δώσουν καλούς καρπούς στην κοινωνία που τόσο ανάγκη τους έχει. Αλλιώς πλανεμένοι από τα λόγια των κακών γεωργών θα τρώμε τους ξινούς καρπούς της λήθης και θα αδιαφορούμε για τη δολοφονία των ικανών.