Γράφει ο Νικόλαος Μουτσόπουλος.
Αν στην επικεφαλίδα κάθε νομοσχεδίου, ο νομοθέτης ήταν υποχρεωμένος να αναγράφει βάσει ποίας ενιαίας αρχής του συντάγματος το συνέταξε, ή δε αντιπολίτευση έκανε πραγματικό πολιτικό έλεγχο, επισημαίνοντας ποιες αρχές του συντάγματος ενδεχομένως πλήττονται από την εφαρμογή του, τότε σίγουρα η νομοθετική εξουσία δεν θα τολμούσε να υποβάλλει τα περισσότερα εξ αυτών.
Μόνο τρία παραδείγματα:
Βάσει ποίας αρχής ή αξίας θα πρέπει να διορίζονται αυτοδικαίως στο δημόσιο χωρίς την
προβλεπόμενη αξιολόγηση, όσοι προσέφεραν υπηρεσίες επί διετία στα πολιτικά γραφεία;
Βάσει ποίας αρχής ή αξίας θα πρέπει να συνταξιοδοτούνται πολιτευτές, ειδικές κατηγορίες κρατικών λειτουργών, διοικητές δημοσίων οργανισμών, με προνομιακά ελάχιστο χρόνο θητείας;
Βάσει ποίας αρχής ή αξίας εξομοιώνεται ως προς την ευθύνη ο δωροδοκών τον δημόσιο λειτουργό με τον δωροδοκούμενο; αν όχι για την συγκάλυψη της διαφθοράς στο δημόσιο με την σκόπιμη σύγχυση των εννοιών;
Διότι σε κοινωνικό επίπεδο αν ο δωροδοκούμενος είναι η αδύνατη πλευρά, δηλαδή είναι ανήλικος, διανοητικά ανεπαρκής, βρίσκεται σε οικονομική ένδεια ή μεγάλη έκτακτη ανάγκη, τότε σαφώς ο δωροδοκών όχι μόνο συμμετέχει σε μια ενδεχόμενη παράνομη δωροδοκία που μπορεί να χαρακτηρισθεί ακόμα και εκβιασμός, αλλά είναι ίσως και ο κύριος ένοχος.
Όταν όμως ο δωροδοκούμενος είναι προνομιούχος κρατικός λειτουργός που κατέχει «σφραγίδα» του δημοσίου και δικαίωμα υπογραφής που του παραχώρησε η πολιτεία, τότε ποιος είναι η αδύνατη και εκβιαζόμενη πλευρά; Σίγουρα ο εξαναγκαζόμενος δωροδοκών πολίτης, ανεξαρτήτως αν αυτός είναι ελάχιστης ή μεγάλης οικονομικής επιφάνειας.
Αν λοιπόν σκοπός του νομοσχεδίου ήταν να «πατάξει» την διαφθορά στο δημόσιο, τότε όχι μόνο δεν θα τοποθετούσε στην ίδια μοίρα τον δωροδοκούντα με τον δωροδοκούμενο, αλλά θα θέσπιζε και οικονομικά κίνητρα σε κάθε πολίτη, φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία, που θα «ξεσκέπαζε» μ’ αυτόν τον τρόπο την ακαταλληλότητα του κρατικού λειτουργού που η πολιτική ιδιοτέλεια ή η ανεπάρκεια αξιοκρατικής κρίσης της δημόσιας διοίκησης, διόρισε στην όποια υπεύθυνη θέση.
Σε επίπεδο πολιτικού προσώπου, η συγκάλυψη της τυχόν δωροδοκίας είναι πλήρως εξασφαλισμένη, αφού η δυνατότητα ασυλίας και παραγραφής του αδικήματος για τους πολιτικούς εξασφαλίζει την πλήρη σιωπή του δωροδοκούντα, άλλως αυτός παραμένει ο μόνος ένοχος του αδικήματος και απειλείται με εξοντωτική ποινή αν τυχόν το αποκαλύψει!
Σε πολλά ψηφισθέντα φωτογραφικά νομοθετήματα, οι συντάκτες τους, θα δυσκολεύονταν πολύ να εξηγήσουν, βάσει ποίας συγκεκριμένης αρχής του συντάγματος τα συνέταξαν και όμως εξακολουθούν να ισχύουν.