Τι ελπίδα έχει ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα;
Γράφει ο Νικόλαος Μουτσόπουλος
Η σημερινή οικονομική κατάρρευση ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή του καθεστώτος της μεταπολίτευσης προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
Εκτός όμως από την εξουσία, την οποία όλοι μας έχουμε επικρίνει επανειλημμένα, τεράστιες ευθύνες ανήκουν και στον λαό που στήριξε με την ψήφο του αυτό το καθεστώς. Αν δεν το ήθελε, αυτό θα είχε καταρρεύσει. Ας πούμε ότι επί 38 χρόνια οι ψηφοφόροι υποστηρικτές αυτής της σάπιας ιδεολογίας του πελατειακού κράτους και του προσωπικού τους βολέματος κοιμόντουσαν τον ύπνο τον βαθύ.
Τώρα που η σημερινή κατάρρευση έδειξε το αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματος, γιατί συνεχίζουν να το υποστηρίζουν; Ναι να το υποστηρίζουν όλοι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους. Διότι δεν διαμαρτύρονται για να γίνουμε επί τέλους μια ευνομούμενη δημοκρατία με ίδιους νόμους για όλους. Διαμαρτύρονται ακριβώς για να μην αλλάξει τίποτε. Διαφορετικά δεν θα ξαναψήφιζαν τους ίδιους. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει άθικτο. Από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά εξακολουθούν να είναι όλοι είναι κρατιστές.
Οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται είναι αυτοί που δεν έφταιξαν, που δεν έφαγαν από το διεφθαρμένο σύστημα και αυτοί που πλήρωσαν το πιο βαρύ τίμημα. Οι άνεργοι. Αυτοί όμως δεν έχουν «φωνή».
Δανειστήκαμε για να πληρώνουμε πρώτα τις κυβερνητικές σπατάλες και μετά τις παντός είδους αντιπαραγωγικές μονοπωλιακές δημόσιες επιχειρήσεις για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας που στηρίζουν τον σημερινό πολιτικό μηχανισμό εξουσίας και στηρίζονται από αυτόν, σε μια σχέση αδιέξοδης συνενοχής που εμποδίζει κάθε ορθολογική αντιμετώπιση της οικονομίας, αφού ο κάθε εταίρος είναι ταυτόχρονα όμηρος και δυνάστης του άλλου.
Μόνιμο θύμα και των δύο και τελικός οφειλέτης του λογαριασμού τους, όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες που βρίσκονται κάτω από την ιδιότυπη αυτή οικονομική κατοχή των κρατικών μονοπωλίων, επενδυμένη βέβαια με την ανάλογη ιδεολογική κάλυψη για την ευκολότερη εξαπάτηση του πολίτη, που δεν μας εξηγεί ωστόσο, πως είναι δυνατόν να μετρηθεί η καλή ή κακή απόδοση ενός κρατικού μονοπωλίου όταν δεν υπάρχει ανταγωνιστικό μέτρο σύγκρισης.
Υπάρχουν χιλιάδες καλές ιδέες για κάθε οικονομικό τομέα που μπορούν να δώσουν ώθηση στην οικονομία και διέξοδο στην ανεργία, αλλά δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν στο εχθρικό και άγονο σημερινό πολιτικό τοπίο της πατρίδας μας, που η πολιτική ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός έχουν τον πρώτο λόγο ο δε δημιουργικός άνθρωπος διαβάλλεται από το σύνολον του πολιτικού φάσματος, παραμένει στο περιθώριο των καθοριστικών αποφάσεων και βρίσκεται σε λάθος θέση της πυραμίδας.
