Το 1979, ο τότε δήμαρχος Πειραιά Παπασπύρου, είχε τη φαεινή ιδέα να κόψει τα δέντρα της πλατείας Τερψιθέας για να φτιάξει υπόγειο πάρκινγκ. Ξεσηκώθηκε όλη η τοπική κοινωνία, δημοτικά – γυμνάσια – γονείς κλπ. Κατάληψη πλατείας από πιτσιρίκια, παραστάσεις στο δημαρχείο. Στο τέλος ο δήμαρχος έκανε πίσω. Το 1979, που η συνειδητοποίηση για την πολυτιμότητα των χώρων πρασίνου ήταν -υποτίθεται- μικρή.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, 50 δέντρα, μεγαλύτερα σε ηλικία από εμάς, κόπηκαν εν μια νυκτί με την προστασία των δυνάμεων της τάξης. Η ύβρις έγινε με απόλυτη επιτυχία. Οι ίδιες δυνάμεις και αρχές που άφησαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη να γίνει μπουρλότο, κατάφεραν να ξεσκίσουν μια όαση ελευθερίας σε ένα τσιμεντένιο κλουβί.
Απέδειξαν λοιπόν ότι οι μόνοι που χαίρουν ελευθερίας σε αυτή την κοινωνία, είναι οι εχθροί της ελευθερίας. Οι εχθροί της Μητέρας Γης και της φύσης. Που δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα απλά προσχήματα, πιθανόν γιατί δεν τους νοιάζει. Και από την άλλη, μια τοπική κοινωνία που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και ξυπνά με τα όνειρα κομμένα. Ίσως γιατί σήμερα τα παιδάκια δεν παίζουν σε πλατείες. Αμφιβάλλω και αν κυκλοφορούν έξω. Κλεισμένα στα κλουβάκια τους και αυτά. Σε μια κοινωνία όπου αποθεώνεται η τσέπη και χάνεται η ψυχή. Σε μια κοινωνία που χιλιάδες “αγωνιστές” θα βγουν στους δρόμους εάν θιγεί η πορτοφόλα. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ όμως να βγεις για οτιδήποτε άλλο.
Καληνύχτα Νικήτα.