«Ελλειμμα» προέδρου στον ΟΠΑΠ

Δεν «περπατάει» καλά ο νέος πρόεδρος του ΟΠΑΠ και αυτό πλέον αποτελεί αντικείμενο συζήτησης από τα στελέχη και τους πράκτορες μέχρι και τον τελευταίο κλητήρα του οργανισμού. Μόνο που κάποια… κραυγαλέα στραβοπατήματα έπρεπε να τα έχει αντιληφθεί και το Μέγαρο Μαξίμου, «εκλεκτός» του οποίου διατείνεται διαρκώς ότι είναι ο κ. Κώστας Λουρόπουλος.
Πέραν μιας γενικότερης «γραφικότητας» που διέπει τον τρόπο του μάνατζμεντ του πρώην ελεγκτή της Arthur Andersen (ενδεικτικές της οποίας υπήρξαν οι… καταθέσεις ψυχής στην προσωπική του διεύθυνση στο facebook, που κυριάρχησαν τις πρώτες κοπιαστικές μέρες
ανάληψης των καθηκόντων του, όπως και οι γλαφυρές κορόνες στην αλληλογραφία με τους πράκτορες), ο κύριος πρόεδρος εμφανίζει μια πρωτοφανή δυστοκία και αναποφασιστικότητα, σε σημείο παρεξηγήσεως.
Γιατί η αναποφασιστικότητα εκ χαρακτήρος μπορεί να συγχωρείται στον βαθμό που δεν κοστίζει στο Ελληνικό Δημόσιο και στον Ελληνα φορολογούμενο. Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Μόλις πριν από λίγα 24ωρα πληροφορηθήκαμε με δελτίο Τύπου ότι ο ΟΠΑΠ ανανεώνει για τρεις ολόκληρους μήνες τη σύμβαση με την Ιντραλότ, καθώς «η παράταση κρίθηκε αναγκαία προκειμένου να ολοκληρωθεί, μετά και το άνοιγμα των οικονομικών προσφορών, η εν εξελίξει διαγωνιστική διαδικασία για την επιλογή του Τεχνολογικού Παρόχου του κεντρικού ηλεκτρονικού συστήματος της ΟΠΑΠ».
Μόνο που ένα πανομοιότυπο δελτίου Τύπου είχε εκδοθεί και στα τέλη του περασμένου Ιουλίου για να δικαιολογήσει την τότε «τρίμηνη παράταση». Διερωτάται λοιπόν κανείς: Δεν άλλαξε τίποτα σε όλο αυτό διάστημα; Δεν κατέληξε πουθενά η μέχρι τώρα οικονομική διαπραγμάτευση με τον πάροχο που παίζει χωρίς αντίπαλο; Και τελικά, αν υποθέσουμε ότι δεν γινόταν καμία διαπραγμάτευση και εφαρμοζόταν «ως έχει» η νέα οικονομική προσφορά του παρόχου, πόσα χρήματα θα εξοικονομούσε το Ελληνικό Δημόσιο;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ηδη από τον περασμένο Ιούλιο η Ιντραλότ είχε προκριθεί (όπως άλλωστε αναμενόταν…) στην τεχνική αξιολόγηση του διαγωνισμού για την επιλογή Τεχνολογικού Παρόχου του ΟΠΑΠ. Επειδή όμως υπήρχε και ανταγωνισμός, αναγκάστηκε να κάνει ένα… σκόντο αρκετών εκατομμυρίων σε σχέση με την αρχική λεόντειο σύμβαση του 2007, που, «ψαλιδισμένη» το 2010 επί Σπανουδάκη, προβλέπει σήμερα την καταβολή ετησίου τιμήματος 57.000.000 ευρώ (προ ΦΠΑ) και ποσοστό 8% επί των ακαθάριστων εσόδων συγκεκριμένων παιχνιδιών.
Η νέα οικονομική προσφορά της Ιντραλότ, που δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα για λόγους… εμπιστευτικότητας, είναι, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 25% φτηνότερη από την παλαιότερη, με την οποία ο κ. Λουρόπουλος αποφάσισε να «τρέξει» τη σύμβαση ως τα τέλη Ιανουαρίου.
Και εφόσον η επιλογή της Ιντραλότ δεν πρόκειται να αλλάξει, διερωτάται κανείς προς τι η νέα τρίμηνη παράταση με τους όρους της παλαιότερης και ευνοϊκότερης για την εταιρία (και όχι για τον ΟΠΑΠ…) σύμβασης.
Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, η κωλυσιεργία αυτή του νέου προέδρου για ένα εξάμηνο, θα στοιχίσει στον οργανισμό τουλάχιστον 7.000.000 ευρώ, τα οποία βεβαίως πάνε στην τσέπη του… διαχρονικού προμηθευτή – παρόχου. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, αφού ο κ. Λουρόπουλος όφειλε να έχει διαπραγματευτεί, όπως προβλέπει η διαγωνιστική διαδικασία, ακόμη μεγαλύτερη έκπτωση από την Ιντραλότ.
Ξαναρωτάμε λοιπόν: Δεν πρόλαβε ο κύριος πρόεδρος και διευθύνων του ΟΠΑΠ, που προσφάτως αποκλείστηκε στις ΗΠΑ λόγω τυφώνος και διοικούσε τον οργανισμό μέσω… skype, να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο» πάροχο, εις όφελος του Ελληνικού Δημοσίου; Ποιες ήταν οι άλλες προτεραιότητές του την ώρα που οι απλοί εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πληρώνουν καθημερινά τα σπασμένα της ελληνικής χρεοκοπίας;
Για να το πούμε απλά. Η παράταση της σύμβασης με κόστος έστω και ένα ευρώ περισσότερο από αυτό που προβλέπει η νέα συμφωνία με τον ίδιο πάροχο (σ.σ.: έτσι κι αλλιώς, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει…) είναι και απαράδεκτη και σκανδαλώδης. Ευθύνες δε, εκτός από τον κ. Λουρόπουλο, έχουν και όλα τα μέλη του Δ.Σ. του ΟΠΑΠ που ενέκριναν την προεδρική πρωτοβουλία.
Κι αν τέλος υποθέσουμε ότι η συνεχιζόμενη προνομιακή μεταχείριση οφείλεται μόνο σε… αβελτηρία, εξακολουθεί να εκθέτει την κυβέρνηση, διαιωνίζοντας το στάτους των «χρυσοφόρων παρατάσεων» που ζήσαμε και στο παρελθόν. Υπό αυτή την έννοια, εκτίθεται και ο πρωθυπουργός, «άνθρωπος» του οποίου διατείνεται ότι είναι ο κ. Λουρόπουλος, αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι είναι επιλογή του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, Κώστα Μπούρα…
Δημοκρατία