ΠΙΣΤΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΣΩΤΗΡΙΑ

Φίλοι αναγνώστες, θα ήθελα να σας διηγηθώ μια παραβολική ιστορία, δικής μου έμπνευσης, που αφορά το ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας, όταν αντιμετωπίζουμε κρίσιμες καταστάσεις, ώστε να μπορούμε να τις υπερνικούμε. Η ιστορία αυτή είναι επίκαιρη και εύχομαι να σας φανεί χρήσιμη.
Κάποτε ήταν δυο φίλοι. Ας τους ονομάσουμε Σταμάτη και Γρηγόρη. Οι δυο αυτοί φίλοι απολάμβαναν τις διακοπές τους αμέριμνοι σε ένα υπέροχο τροπικό νησί, χάρη στα
διακοποδάνεια που πήραν. Ήταν αποφασισμένοι να περάσουν καλά, έστω και με δανεικά και όπως είχε πει ο Σταμάτης όταν ξεκινούσαν για τις διακοπές τους: «Ας περάσουμε καλά Γρηγόρη, μια ζωή την έχουμε».
Πράγματι, οι πολυήμερες διακοπές τους κυλούσαν υπέροχα και μια μέρα οι δυο φίλοι αποφάσισαν να νοικιάσουν ένα μικρό σκάφος, για να κάνουν μια κρουαζιέρα στα γειτονικά νησιά. Ξεκίνησαν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και τα γαλαζοπράσινα νερά του ωκεανού, τους υπόσχονταν μια καταπληκτική εμπειρία. Δυστυχώς όμως, στα τροπικά εκείνα μέρη, οι εναλλαγές του καιρού ήταν απρόβλεπτες, απότομες και ακραίες. Το μεσημέρι και ενώ το σκάφος τους βρισκόταν στα ανοιχτά του ωκεανού, ο ουρανός σκοτείνιασε ξαφνικά και τα μαύρα σύννεφα προμήνυαν μια ισχυρή καταιγίδα. Μέσα σε ελάχιστη ώρα, άρχισε να αστράφτει και να βρέχει, η γαλήνια θάλασσα γέμισε κύμματα και τα γαλαζοπράσινα νερά της έγιναν μαύρα και απειλητικά. Το μικρό τους σκάφος, μετά από μια άνιση μάχη με τα κύμματα και την καταιγίδα, δεν άντεξε και βυθίστηκε, με αποτέλεσμα οι δυο φίλοι να βρεθούν στα ανοιχτά του ωκεανού, αβοήθητοι και πανικόβλητοι, να παλεύουν να σωθούν κολυμπώντας, χωρίς να ξέρουν προς τα πού πρέπει να πάνε για να βρούν στεριά.
Ήρθε το βράδυ και μετά από πολλές ώρες κολύμπι, οι δυο φίλοι δεν έβλεπαν πουθενα κανένα φως κάποιας στεριάς ή καποιου πλοίου, παρά μόνο τις αστραπές που φώτιζαν συχνά πυκνά το απόλυτο σκοτάδι, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο τραγική.
Τότε ο Σταμάτης αποκαμωμένος είπε:
«Γρηγόρη άδικος κόπος… Κουράστηκα! Με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου, στεριά δεν φαίνεται πουθενα… Θα πεθάνουμε!»
«Κάνε κουράγιο ακόμα λίγο Σταμάτη!» του απάντησε ο Γρηγόρης.
«Δεν μπορώ άλλο Γρηγόρη… άσε που έχω ακούσει, ότι σ’ αυτά τα νερά υπάρχουν πολλοί καρχαρίες, οπότε ή θα μας φάνε αυτοί ή θα πνιγούμε!»
«Μην απελπίζεσαι φίλε! Συνέχισε!» του φώναξε ο Γρηγόρης.
«Όχι Γρηγόρη… αυτό ήταν! Σίγουρα θα πεθάνουμε και μάλιστα με φρικτό τρόπο, οπότε ας μην συνεχιστεί άλλο αυτό το μαρτύριο. Σταματάω την προσπάθεια!»
Και λέγοντας αυτά τα λόγια ο Σταμάτης, σταμάτησε να κολυμπάει, μέχρι που βυθίστηκε και παρά τα ουρλιαχτά του Γρηγόρη, δεν ξανακούστηκε η φωνή του.
Ο Γρηγόρης έμεινε μόνος του στον αγώνα για επιβίωση, σχεδόν έτοιμος κι αυτός να παρατήσει την προσπάθεια, ώσπου ξαφνικά του ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της μητέρας του: «Πίστεψε και η Πίστη σου θα σε σώσει». Ναι, θυμήθηκε! Η μητέρα του συνήθιζε να του λέει αυτά τα λόγια, όταν ήταν μικρός και αντιμετώπιζε κάποια δυσκολία. Ήταν τα λόγια του Ιησού Χριστού, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί από ποιο απόσπασμα της Καινής Διαθήκης. Ξαφνικα, μια μικρή σπίθα ελπίδας γεννήθηκε μέσα του και παρακάλεσε με όλες του τις δυνάμεις το Θεό να τον βοηθήσει. Στη συνέχεια και το ίδιο περίεργα, του ήρθε στο μυαλό μια φράση που συνήθιζε να λέει η φιλόλογος του στη Β’ Λυκείου, πολλά χρόνια πριν: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Οπλίστηκε λοιπόν με όσο περισσότερο θάρρος μπορούσε και αποφάσισε να αγωνιστεί με όλες όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, αναλογιζόμενος ταυτόχρονα τι περίεργα πράγματα έρχονται στο μυαλό του ανθρώπου, όταν κινδυνεύει. Φώναξε δυνατά, θαρρείς προς τα κύμματα και την καταιγίδα: «Αν είναι να πεθάνω σήμερα, θα πεθάνω την ώρα που πρέπει, ούτε δευτερόλεπτο νωρίτερα! Αν είναι να πεθάνω σήμερα, θα πεθάνω ξέροντας πως έχω αγωνιστεί μέχρι τέλους, έχοντας δώσει όλες μου τις δυνάμεις!».
Και έτσι άρχισε να ξανακολυμπάει, χωρίς να τον νοιάζει προς τα πού πήγαινε, αρκεί να συνέχιζε μέχρι να ξημερώσει ή να σταματήσει η καταιγίδα, και τότε θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Κολυμπούσε επί ώρες λέγοντας άλλοτε από μέσα του και άλλοτε φωναχτα, όσες προσευχές μπορούσε να θυμηθεί, μέχρι που κάποια στιγμή τα χέρια του ένιωσαν την απαλή αμμουδιά μιας παραλίας. Με τις τελευταίες του δυνάμεις σύρθηκε κυριολεκτικά δυο τρία μέτρα στη στεριά και στη συνέχεια λιποθύμησε εξαντλημένος. Λίγο ο λαμπερός πρωινός ήλιος, λίγο οι φωνές και τα σκουντήματα των πρώτων τουριστών που είχαν πάει στην παραλία, έκαναν το Γρηγόρη να ξυπνήσει. Αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και συνειδητοποίησε το τι είχε συμβεί, άρχισε να φωνάζει με δάκρυα χαράς: «Σώθηκα…! Σώθηκα! Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου! Πίστεψα, αγωνίστηκα και σώθηκα!».
Φίλοι αναγνώστες, η παραπάνω παραβολική ιστορία, έχει εφαρμογή, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Τα γεγονότα της ζωής, είναι συχνά απρόβλεπτα και πάνω από τις δυνάμεις μας. Διάφορες κρίσεις έρχονται σε άτομα και λαούς. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Αν δηλαδή με την πρώτη δυσκολία παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια ή αν με ΠΙΣΤΗ και ΑΓΩΝΑ οδηγηθούμε στη ΣΩΤΗΡΙΑ. Τόσο στα δικά μας προβλήματα, όσο και στην πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η Πατρίδα μας, η μόνη λύση είναι το τρίπτυχο ΠΙΣΤΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΣΩΤΗΡΙΑ! Και οι ακλόνητοι πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν την ΠΙΣΤΗ και τον ΑΓΩΝΑ μας για ΣΩΤΗΡΙΑ, είναι η Ορθόδοξη Πίστη μας, η αρχαιοελληνική μας κληρονομιά και οι παραδόσεις των Προγόνων μας.
Υπαρχιφύλακας ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ Ιωάννης, Αντ/πος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης στην Π.Ο.ΑΣ.Υ., Μέλος του Δ.Σ. της Ι.Ρ.Α. Θεσσαλονίκης, Ιδρυτικό Μέλος της Αστυνομικής Συνδικαλιστικής Παράταξης «ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» Θεσσαλονίκης paschaellas.blogspot.gr