Μετά τις Αργινούσες… Υπάρχει σήμερα Θρασύβουλος;

Πελασγός ο Μιλήσιος
Η ναυμαχία στις Αργινούσες, λίγο προτού την εκπνοή του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν το τέλος του σπαρτιατικού στόλου.
Συνέπειά του, ήταν να ζητήσουν οι Σπαρτιάτες ειρήνη με τους Αθηναίους. Όμως οι φιλοπόλεμοι, και δημαγωγοί, με προεξάρχοντα τον Κλεοφώντα, έδιωξαν τους Λάκωνες κήρυκες αφού έπεισαν το χειραγωγούμενο λαό για τον ατέρμονα πόλεμο. Οι Αθηναίοι δεν ήξεραν που να στηριχτούν, μη έχοντας εμπιστοσύνη ούτε στον Κλεοφώντα και τους δημοκρατικούς, ούτε στους ολιγαρχικούς, αυτούς που τον είχαν εξαπατήσει, για να θανατωθούν οι 6 νικητές ναύαρχοι με την εισήγηση του Καλλίξενου, που πλήρωσε την
αφροσύνη του με την αυτοκτονία του, μέσα σε γενική κατακραυγή ενός αγόμενου και φερόμενου πλήθους.
Βέβαια, δυο χρόνια μετά τη δολοφονία των Έξ, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Σωκράτη να τους διασώσει, ανάθεσαν την αναπλήρωσή τους σε ανίκανους και άπειρους ναυάρχους. Η σοβούσα κρίση στο πολίτευμα των Αθηνών, αντικείμενο των δημαγωγών και των λαθών της επηρμένης Αθηναικής ηγεμονίας μετά τη Δηλιακή Συμμαχία, και των αποτυχημένων επιλογών στη διάρκεια του Πελοπονησιακού πολέμου, τον οποίο “μανατζάριζε” ουσιαστικά η εξωτερική πολιτική των Περσών, ο Σατράπης της Λυδίας Κύρος, χρηματοδότησε τη ναυπήγηση του νέου Σπαρτιατικού Στόλου για την τελική έκβαση του πολέμου.
Λίγο πιο βόρεια, στα Δαρδανέλλια, στα πλαίσια του αποκλεισμού Αθηναικών εμπορικών πλοίων φορτωμένα με σιτηρά, προερχομένων από τον Εύξεινο Πόντο, ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος διαλέγοντας τους Αιγός ποταμούς για τη ναυμαχία, κατέλυσε την Αθηναική Δημοκρατία κατανικώντας τα 180 Αθηναικά πλοία.
Λέγεται βέβαια ότι συνηγόρησε και η προδοσία του Αθηναίου ναυάρχου Αδείμαντου, αποκαλύπτοντας τα σχέδια των Αθηναίων στον Λύσανδρο. Εξού και μετά τη ναυμαχία ήταν ο μόνος επιζών…
Ο Δεκελεικός πόλεμος, αντικείμενο του από ξηράς αποκλεισμού της Αθήνας, υποβοήθησε σε ήττα της επηρμένης Ηγεμονίδας και την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ο Λύσανδρος μετά τους Αιγός ποταμούς, όσους αιχμαλώτους δεν έσφαξε, τους έφερε πειναλέους και γυμνούς στην Αθήνα επιτείνοντας το επισιτιστικό πρόβλημα…
Δεν ανάγκασε τους Αθηναίους σε άμεση ειρήνη, αλλά περίμενε το αποκλεισμένο Άστυ να ζητήσει από μόνο του εξευτελιστκή υποταγή.
Μετά το Νοέμβριο του 405 π.Χ, και την πείνα να θερίζει την αποκλεισμένη Αθήνα, περιμένοντας την ολοκληρωτική τους εξάντληση, εδέησαν την Άνοιξη του 404, κατόπιν των διαβουλώσεων περί των όρων υποταγής του “πρέσβυ” μετριοπαθούς ολιγαρχικού Θηραμένη, να συνομολογήσουν τους όρους, γκρεμίζοντας τα Μακρά Τείχη…
Εκτός τη σημειολογία της εξευτελιστικής υποταγής, κατεδείκνυαν και την αντίφαση της πάλαι ποτέ δόξας της, γκρεμίζοντάς τα για την είσοδο των Ολυμπιονικών στην πόλη!
Ο στόλος του Λύσανδρου μπαίνοντας στον Πειραιά, μοίραζε τρόφιμα…
Μουσική από αυλητρίδες και σπαρτιατικά τραγούδια, κατά τη διάρκεια του γκρεμίσματος των Μακρών Τειχών, υπογράμιζαν το τέλος της ελευθερίας.
Ενός τέλους, που οι Αθηναίοι ολιγαρχικοί λέγαν πως τώρα άρχιζε η ελευθερία της Ελλάδας, ενώ οι τεθλιμένοι δημοκρατικοί, παρηγορούνταν με την ιδέα πως από δω και στο εξής θα έχουν να τρώνε…
Ξεπεσμός της Δημοκρατίας του Περικλή που έκλεινε την περίοδό της με τον εναπομείναντα Πολίτη, ποιόν άλλον από τον Σωκράτη.
Η Συμφωνία εγκατέστησε ταυτόχρονα τους Τριάκοντα Τυράννους, ολιγαρχικούς φίλους των Σπαρτιατών. Ένα καθεστώς, που δεν ήταν απλώς απήχημα της πτώσεως του Άστεως το 411 με το ολιγαρχικό καθεστώς των Τετρακοσίων, αλλά η ακρότατη συνέπεια μιας φαυλοκρατούμενης Δημοκρατίας.
Οι “Αιγός ποταμοί” ήταν η συνέπεια μιας Δημοκρατικής Δημοκοπίας, επιτηδίων πολιτικών φατριατικών μερίδων.
Συνειρμοί…
Όσοι από τους αναγνώστες θυμούνται λίγο την Ιστορία μας, σίγουρα τους κλωθογυρίζουν συνειρμοί με το σήμερα, ότι αυτά τα γνωρίζουν απο τη σημερινή κατάσταση, αυτό που οι νεο Έλληνες αναπαράγουν εξελληνισμένα ως “ντεγια βού”.
Η συλλογική Εθνική μνήμη, φέρει στο προσκήνιο γεγονότα 2400 ετών στο σήμερα. Και ξαναζούν την πτώση της Αθήνας ως πτώση της Ελλάδος με διαφορετικά πρόσωπα. Ένας όμως εμβριθύς στην Ιστορία μας, ξαναζεί τα γεγονότα με διαφορετικά πρόσωπα.
Ποιός από δαύτους δεν θα συνταίριαζε το γκρέμισμα των Μακρών Τειχών με το κλείσιμο στρατιωτικών μονάδων του Στρατου μας, ποιός δεν θα έφερνε στο νού του, την αντιστοιχία των τότε ολιγαρχικών και “δημοκρατικών” με την τωρινή διάσταση απόψεων περί της ψηφίσεως των μέτρων του Μνημονίου στη σημερινή διατύπωση πως “οι Αθηναίοι ολιγαρχικοί λένε πως τώρα αρχίζει η ελευθερία της Ελλάδας, ενώ οι τεθλιμένοι “δημοκρατικοί”, παρηγορούνται με την ιδέα πως από δω και στο εξής θα έχουν να τρώνε…”!
Και ποιός βέβαια δεν θα “βρυκολάκιαζε” τον Αδείμαντο, ωσεί παρόντα της Ελληνικής πτώσεως!
Οι Αργινούσες μέχρι τους Αιγός ποταμούς!. Ενάμιση πραγματικά χρόνια η απόστασή των. Ίδια αναλογικά χρόνια από τα “λεφτά υπάρχουν” μέχρι το μαρτύριο της πτώσεως της Ελλάδος με την ψήφιση του επερχόμενου Μνημονίου.
Η κατάσταση σήμερα είναι μια προσομοίωση όρων οικονομικής υποταγής, που τον αποκλεισμό ακολούθησε η εγκατάσταση των Τριάκοντα.
Οι Τριάκοντα Τύραννοι δεν έπεσαν μόνοι τους. Τούς γκρέμισε Ένας Πατριώτης που αγαπούσε την Αθήνα, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Θρασύβουλο με τους 70 συμπολεμιστές του. Ο Τριήραρχος στη ναυμαχία των Αργινουσών που κατενίκησε τους Σπαρτιάτες και που του ανατέθηκε η περισυλλογή των ναυαγών και των νεκρών της ναυμαχίας, και που δεν ευοδόθηκε η επίπονη και μακάβρια ανάθεση λόγω θαλασσοταραχής, ξαναεμφανίσθηκε στο προσκήνιο.
Ο μεγάλος Στρατηγός παλινόστησε τη Δημοκρατία των Αθηνών!
Άραγε υπάρχει σήμερα Θρασύβουλος;
Πελασγός ο Μιλήσιος