Μαζί με τη μεταπολίτευση τελειώνει και το πολίτευμά της.

Αυτό που ζούμε σήμερα είναι τα αποτελέσματα της εφαρμογής ενός τριανταοκτάχρονου μεταπολιτευτικού πολιτικοκοινωνικού μοντέλου. Οι υπεύθυνοι πολιτικοί ερίζουν γύρω από τις αιτίες των συνεπειών που κτυπούν σαν τυφώνας σήμερα τη χώρα και το λαό και προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες οι μεν στους δε, εκτός από αυτούς τους ίδιους. Κανένας κομματάνθρωπος όμως δεν μιλάει για την πραγματική αιτία του προβλήματος. Η πραγματική αιτία δεν είναι οικονομική, ούτε κάν πολιτική. Είναι δυστυχώς πολιτειακή.
Το τέλος της εφτάχρονης δικτατορίας σηματοδότησε και το οριστικό τέλος του απαρχαιωμένου θεσμού της βασιλείας για την Ελλάδα. Τη θέση της βασιλευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πήρε…. η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η μόνη ουσιαστική αλλαγή που έγινε ήταν να αντικατασταθεί ο θεσμός της βασιλείας με τον άνευ ουδεμιάς θεσμικής βαρύτητας θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας (λόγω του τρόπου εκλογής του και της έλλειψης αρμοδιοτήτων). Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ο απόλυτος εξουσιαστής – πρωθυπουργός της χώρας σε ένα μονοπρόσωπο πολίτευμα, ο εκάστοτε κομματικός αρχηγός του σχετικά πλειοψηφούντος (λόγω εκλογικού νόμου) κόμματος.
Απόλυτος λοιπόν άρχων ένας αναλώσιμος κομματικός αρχηγός (με την έπαρση της ισόβιας επανεκλογής), εκπροσωπώντας ένα κόμμα μειοψηφίας στο λαό. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να αποκοπεί η πολιτική από το λαό, να γιγαντωθεί η πολιτικοοικονομική διαπλοκή και να περιέλθει η πολιτική τάξη σε ομηρία κρατικοδίαιτων παρασίτων. Το κράτος και τα κρατικά ταμεία χρησιμοποιούνται ως κομματικά λάφυρα και η κοινωνία σπρώχνεται εντελώς έξω από την πολιτική και τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος ιδιωτεύοντας και αντιγράφοντας τη διαφθορά της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής. Σήμερα η κοινωνία οδηγείται στην εξαθλίωση προκειμένου να αντληθούν χρήματα από τις περιουσίες των πολιτών για να διασωθούν και να επιβιώσουν τα κρατικοδίαιτα παράσιτα και να ικανοποιηθούν οι έξωθεν προστάτες τους, διατηρώντας στο ακέραιο και την εξουσία τους.
Δεν υπάρχει πλέον θεσμός να αντιδράσει. Θεσμός να μας σώσει. Η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή είναι στρατευμένοι λόχοι κάτω από τις διαταγές του κομματικού αρχηγού. Η Δικαιοσύνη ανακαλύπτει τώρα ότι θυσιάζεται μαζί με τον υπόλοιπο λαό, γιατί τόσα χρόνια δεν όρθωσε το ανάστημα που έπρεπε, αλλά και ούτε μπορούσε επί της ουσίας, λόγω του διορισμού της ηγεσίας της από τον κομματικό αρχηγό. Το Ελεγκτικό Συνέδριο κρίνει τις διατάξεις για το συνταξιοδοτικό αντισυνταγματικές, αλλά ο κομματικός αρχηγός αδιαφορεί. Πριν λίγες ημέρες απορρίφθηκαν από τη Βουλή δύο διατάξεις, αλλά ο κομματικός αρχηγός τις επαναφέρει και απειλεί τους βουλευτές με διαγραφή. Τόσο σοβαρά μέτρα που εξοντώνουν έναν ολόκληρο λαό περνούν στη Βουλή με ένα μόνο άρθρο, γιατί αυτό επέλεξε ο κομματικός αρχηγός. Πουθενά στο Σύνταγμα δεν υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που θα περιόριζαν την απολυταρχική εξουσία του κομματικού αρχηγού – πρωθυπουργού. Η προστασία του Συντάγματος αφήνεται με το άρθρο 120 στους πολίτες, αλλά με τέτοιες προϋποθέσεις που ουσιαστικά ακυρώνουν τους ίδιους τους πολίτες.
Η χώρα μας λοιπόν αντιμετωπίζει σοβαρό πολιτειακό πρόβλημα και όσοι δεν θέλουν να το δουν σπρώχνοντας το κεφάλι τους μέσα στις κομματικές άμμους, κάνουν κακό σε ολόκληρο το λαό. Τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει. Ας “ξελαμπικάρουν” επιτέλους έστω τώρα. Τέλος της μεταπολίτευσης χωρίς να τελειώσει και το πολίτευμά της δεν νοείται.
Αυτό λοιπόν το ολοκληρωτικό πολίτευμα πεθαίνει τώρα μαζί με όλο τον μεταπολιτευτικό πολιτικό εσμό που αυτό γαλούχησε και πλούτισε. Πανικόβλητοι φθαρμένοι πολιτικοί αναζητούν σανίδα σωτηρίας στα χρήματα της τροϊκας και περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα ή σχεδιάζουν να ιδρύσουν νέα κόμματα, υποσχόμενοι στα συμφέροντα που τους στήριζαν ότι μπορούν ακόμα να προασπίσουν τα ίδια συμφέροντα.  Αλλά είναι ήδη πολύ αργά για πολλούς από αυτούς.
Ήρθε η ώρα να επαναχαράξουμε τις σχέσεις κοινωνίας και πολιτικής. Ήρθε η ώρα να μπει η ίδια η κοινωνία στην πολιτική. Να πάρει η ίδια η κοινωνία τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας.
Πέτρος Χασάπης