Είμαι ο Έλληνας Ευτύχιος

γραφει ο αρισταρχος … και το αφιερωνει στο σημερινό μνημόσυνο3
Γεννήθηκα στην νύφη του Θερμαϊκού μια θεοσκότεινη μαυρισμένη νύχτα. Ζόρισα την μάννα μου βγαίνοντας και λένε πως αν ζορίσεις την γέννα σου γίνεσαι …ζόρικος. Έτσι έγινα, έτσι έζησα.
Παραμύθια! Μην τα πιστεύετε όλα. Ήμουν και είμαι καλός, μαλακός και δεκτικός σ’ όλα. Ένας πραγματικός σύγχρονος Έλληνας. Ένας καναπεδάκιας.  
Ο νουνός μου είχε περίεργη αίσθηση χιούμορ. Έτσι στα τρίμηνά μου και πριν την βάπτιση μούριξε μια σβουριχτή κατραπακιά και μούμεινε από τότε το κρανίο πλατύ σαν Γιαννιώτικος νταμπλάς(άει και κουλουρτζής στην πόλη). Ύστερα αναφώνησε σαν νέος Καίσαρ “τυχερός νάναι ο Ευτύχιος!” Έτσι με βάπτισε! Αμέσως τα παιδάκια χτύπησαν τις φτέρνες στον ώμο τους και ξαμολήθηκαν να βρουν στο σπίτι τον πατέρα μου. Κι εκείνος, δήθεν τάχαμου δεν γνώριζε το όνομα, έσκαγε στα γέλια και τα μοίραζε δεκάρες και εικοσάλεπτα. Έτσι για το αντέτι, για το τυχερό του Ευτύχιου.
Κι ήταν άνεργος. Ζούσαμε μ’ ένα-δυό μεροκάματα την βδομάδα που έκανε και τα χρήματα από το καπνομάγαζο που δούλευε η μανούλα μου. Μην πάει ο νους σας σε τίποτε πολλά λεφτά, να περίπου εκεί που θα παν σήμερα οι μισθοί σε κανένα εξάμηνο. Φτήνια του κερατά. Και τότε και τώρα. Με μια διαφορά. Έκοβαν κι απ’ το ψωμί ακόμα αλλά τα παιδιά θα έπαιρναν το κατιτί τους έτσι, για το αντέτι  και την τρεχάλα. Τα έθιμα, έθιμα. Αυτά ήταν υπεράνω.
Κάθε Απρίλη στις έξη, στην γιορτή μου, έτρωγα μια σφαλιάρα για τα χρόνια πολλά και στα γενέθλια έτρωγα μπουνιές στην πλάτη. Τόσες, όσα και τα χρόνια μου. Ένα φιλί στο κεφάλι και, “άντε, να ζήσεις να τα κατοστήσεις” Όπως σήμερα δηλαδή, μόνο που τώρα το λέμε σ’ άλλη γλώσσα “Happy birthday to you …” Ότι μάθεις καλό είναι. Ας το μάθουμε και Γερμανικά, ποτέ δεν ξέρεις …
Στους δύο πολέμους την ορμήξαμε την Νεμπελούγκεν για χάρη των φίλων, συμμάχων και δανειστών(έτσι δεν τους αποκαλούν τα καμάρια μας;) τον τρίτο τον χάνουμε στα χαρτιά, ολομόναχοι. Πόλεμος επί χάρτου, αν έχετε ακούσει. Και οι φίλοι, σύμμαχοι και δανειστές απλά μας κοιτούν σαν πεινασμένοι λύκοι περιμένοντας το τέλος, την πτώση. Ότι περισσέψει …και διαμοίρασαν τα ιμάτια .
Κι εγώ ο Ευτύχιος, μεγάλωνα!. Έγινα χμ, όχι και τόσο όμορφος. Μεγάλα αυτιά, στραβή μύτη αλλά ήμουν τυχερός, όπως τόπε κι ο νουνός. Έβρισκα συχνά λεφτά στον δρόμο και τάδινα στην μάννα μου που σε κάποια φάση την τζόμιασαν(σχόλασαν). Αυτό που λέμε με ευγένεια σήμερα “Απολύεσαι”. Και φυσικά δεν πήρε για αποζημίωση μία, όπως καλή ώρα δεν θα παίρνουν τώρα και θα σε “τζομιάζει” εκεί στο τέλειωμα του οκταώρου για να κλάψεις στο σπίτι. Όχι στην δουλειά.
Κι εγώ μεγάλωνα, και τα ρούχα μου κόνταιναν. Φαινόμουν γελοίος. Αφού στο σχολείο κάτι καλόπαιδα συμμαθητές μου με φώναζαν
“Ευτύχιε τα μανίκια σου
εκόντυναν πολύ
μαζί και τα μπατζάκια σου
φαίνεται το βρακί ”
Ποτέ μου δεν τους έκανα την χάρη να κλάψω. Συνήθως όποιον έπιανα τον έδερνα και ύστερα έδερνε η μάννα μου εμένα με μια ίσια καλοζυγισμένη κρανιά. Να μάθω, νάμαι σοβαρός.
Έγινα δεκαοκτώ παλικαράκι με ποντίκια, τσουλούφι ροκαμπίλι και μπόλικη breal cream, μεγάλες αυτάρες και στραβή μύτη, blue jean και colla(σήμα κατατεθέν σοσιαλιστή νέου jean, cola and Marlboro) . Πρώτος στις διαδηλώσεις για εφαρμογή του 1-1-4. Όπως τώρα δηλαδή, που οι νέοι τρέχουν και φωνάζουν και αλαλάζουν για νάχουν ακόμη καλύτερο αύριο . Ακόμα καλύτερες μέρες. Αν ήμουν ταξειδιώτης στον χρόνο, να μα την Παναγία, θα γινόμουν επιστήμονας να σταματήσω τον καριόλη τον χρόνο να μην έφτανε ποτέ η ώρα του πλιάτσικου. Εγώ ο Ευτύχιος .
Εκεί, θυμάμαι, σε μια πορεία μπροστά στο  καφέ Ντορέ, την είδα. Νόμιζα πως την ήξερα χρόνια. Το κεφάλι μου άστραψε κόντεψα να πάθω νταμπλά(εγκεφαλικό). “Πως σε λένε;”την ρώτησα. Κοκκίνισε μέχρι τα …γόνατα. Κατέβασε τα μάτια και μου είπε ήρεμα κι απλά “Ευτυχία!” Και που λες Ευτυχία, ευτυχία δεν βρήκαμε λίγα μόνο …Πλημμύρησα από κείνο το περίεργο οιστρογόνο, να δεις πως το λένε. Ά, τεστοστερόνη! Αυτό που σε κάνει άντρα. Χα, απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου ήμουν. Κάτι ήξερα. Γέμισε το κεφάλι μου Καλογιάννη και οράματα με παπάδες κι εκκλησιές. Κι αυτή, λέει, νυφούλα και μια καρτούλα προσκλητήριο .”Ο Ευτύχιος κι η Ευτυχία σας καλούν στην …ευτυχία τους … ”
Τώρα που την βλέπω ναι, έχει μεγάλα αυτιά και η μυτούλα της η τότε τρισχαριτωμένη θαρρείς είναι λίγο στραβιά. Μπα, είναι γλυκειά όπως τότε, ξανθιά(τα βάφει) όπως τότε. Είναι η Ευτυχία μου, η ευτυχία μου! Η μάννα των παιδιών μου. Το μισό μου εισόδημα, ευτυχώς. Τα περισσότερα άνευ φορολογίας. Κομμώτρια με επισκέψεις στα σπίτια. Τι να κάνουμε, εδώ ο μεγάλος σε ρωτάει “θέλετε τιμολόγιο;” Και φυσικά εννοεί ακριβώς αυτό. Και συ, για ποιο λόγο να πληρώσεις το 23%ΦΠΑ; Για να είσαι νομοταγής ως Έλλην; Χα, εδώ σου παίρνει σύνταξη με το έτσι θέλω. Σου σφάζει στο μισό το σταθερό εθνικό ομόλογο που πήρες για τα παιδιά σου και, είναι νομοταγές; Ακόμη βουίζουν τα’ αυτιά μου “λεφτά υπάρχουν!” που πήγαν ρεεεεεε; Η υπόθεση Siemens έκλεισε; Τσάντες με λεφτά σε ταμεία κομμάτων, σε σχολεία της αλλοδαπής, λίστα Lagaaaaaaaard! Κλέφτες εσείς, κλέφτης κι εγώ. Κατά μάννα κατά κύρη κατά γιος και θυγατέρα …
Η σύνταξη προ των πυλών ήταν σε κανά δυό χρόνια και ο Σαμαράς μέσω Βρούτση μου την μετάθεσαν για μετά δυό χρόνια και βλέπουμε. Εν τάξει, προκειμένου να σωθεί η παρτίδα, συγνώμη η πατρίδα … “Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!” Χαλάλι, για να μην πεθάνουμε(;) Να σωθού(ν)με;
Θυμάμαι σε μια συνέλευση, στο βήμα ένας πόντιος εκστασιάζεται κατά της εργοδοσίας “… συνάδελφοι, πρέπει να προσέχουμε γιατί θα μας γαμούν.” Σηκώνεται από το ακροατήριο έτερος πόντιος πολλών χειμώνων και κράζει σε ρυθμό σέρρα(πυρίχιο) ”ποίους να γαμούν, τις γαμημέντσα;”
Αλήθεια ποιοι είμαστε; Που βρισκόμαστε; Ποιες είναι οι αξίες μας; Περάσαμε στο επόμενο στάδιο και δεν πήραμε χαμπάρι; Γίναμε οι «γαμημέντσα»; Και τ’ άλλα τι είναι, απλός πρόλογος; Φληναφήματα; Ομαλή διαδικασία με την βοήθεια ειδικού λιπαντικού;
Αγκάλιασα με πάθος και δύναμη την Ευτυχία μου μήπως και ξαναβρώ την ευτυχία μου. Κι εκεί στην ζεστή αγκαλιά της ονειρεύτηκα πως δημοσιογράφοι και παραθυράκηδες στην τηλεόραση διακτινίστηκαν μαζί με όλα τα πολιτικά cyborg εκεί στα δώματα της κόρης του Ερέβους και της Νύχτας στην αναπόδραστη Αδράστεια, στην ακριβοδίκαιη Ιχναίη, στην αδέκαστη Νέμεση. Βαρύ αμάρτημα η εξαπάτηση ενός έθνους. Ακόμη βαρύτερο η  λαμογιά και η κατάχρηση των οικονομικών του.
 Και ύστερα, λέει, άνοιξε ο ουρανός και δεν ματάκλεισε από chemtrails και φούμαρα παρά μόνο ήλιο Αργεστοζέφυρο, αγάπη, νέα νοοτροπία, παλιά έθιμα. Μια Ελλάδα ντυμένη στα άσπρα. Μια Ελλάδα ξανα-ευγνομωνούσα!
Κι εγώ ένας τυχερός Ευτύχιος με μεγάλα αυτιά και στραβή μύτη που είχα την τύχη να ζήσω με την Ευτυχία να με γεμίζει ευτυχία κι άσε τον Καλογιάννη να την βλέπει μόνο στα …λαχεία.
αἰέν ἀριστεύειν